Karol Bogucki

Karol Bogucki
Data i miejsce urodzenia26 stycznia 1868
Folwarki Małe
Data i miejsce śmiercimaj - czerwiec 1941
Chersoń
Dziekan Generalny WP
Okres sprawowania1919–1929
Wyznaniekatolicyzm
Kościółrzymskokatolicki
Prezbiterat1893

Karol Bogucki (ur. 26 stycznia 1868 we Folwarkach Małych, zm. prawdopod. w maju/czerwcu 1941 w Chersoniu) – ksiądz, dziekan generalny Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Folwarki Małe k. Brodów, w wielodzietnej polskiej rodzinie bednarza Józefa i Anastazji z Husarskich. Kształcił się w K. K. Gimnazjum im. Rudolfa w Brodach z językiem niemieckim wykładowym, gdzie w 1889 roku zdał maturę[1]. W 1893 roku ukończył studia teologiczne na Uniwersytecie we Lwowie. W tym samym roku uzyskał święcenia kapłańskie. W 1903 roku, po 10 letniej posłudze kapłańskiej w diecezji lwowskiej, wstąpił do armii austro-węgierskiej jako kapelan przy dowództwie 11 Korpusu we Lwowie. W latach 1914–1916, w czasie I wojny światowej, był starszym kapelanem c. i k. 11 Dywizji Piechoty na froncie galicyjskim. W listopadzie 1916 roku został skierowany do Generalnego Gubernatorstwa w Kielcach, gdzie doczekał się upadku monarchii Austro-Węgierskiej i odrodzenia państwa polskiego.

30 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego „na czas wojny w charakterze starszego kapelana w VIII klasie rangi” z przydziałem do Szpitala Garnizonowego we Lwowie[2]. W grudniu 1921 roku został zatwierdzony w stopniu dziekana generalnego Wojska Polskiego i skierowany na stanowisko dziekana w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W latach 1923–1928 był szefem duszpasterstwa wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, a następnie do maja 1929 roku pełnił tę samą funkcję w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Od 1922 roku był członkiem wydziału Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego (jako delegat DOK Nr VI)[3][4], a po przekształceniu organizacji (1925) był członkiem wydziału wojewódzkiego we Lwowie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów, którego był prezesem do roku 1926 i w tym samym roku otrzymał tytuł członka honorowego[5][6][7]. Z dniem 31 maja 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Zweryfikowany w stopniu dziekana generalnego (odpowiednik generała brygady) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.

Po przejściu na emeryturę osiadł we Lwowie, gdzie był kapelanem w zakonie benedyktynek oraz katechetą w prowadzonej przez nie szkole. Od 1938 roku mieszkał w Brodach, gdzie zajmował się działalnością charytatywną i społeczną. W 1936 rku uruchomił fundację stypendialną własnego imienia.

Po kampanii wrześniowej aresztowany przez NKWD. Wyciągnęli go z więzienia przyjaciele z dziecięcych lat i radzili uciekać z Brodów, ks. Bogucki nie posłuchał uważał, że nic nie zrobił i nie był niczego winny. Aresztowano go po raz drugi. Z Brodów przewieziony do Lwowa, a stamtąd zesłany w głąb Rosji do Chersonia, gdzie przebywał w jednej celi z gen. Mariuszem Zaruskim i zmarł w maju/czerwcu po 1941 roku. Najpierw zmarł gen. Zaruski, a po kilku dniach gen. Bogucki. Obydwaj pochowani zostali w zbiorowych mogiłach na cmentarzu więziennym, którego już nie ma.

Przypisy

  1. ↑ Jahresbericht des K. K. Real und Ober-Gymnasiums in Brody fur das Schuljahr 1889. Brody: 1889, s. 12, 23.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3544.
  3. ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego za rok 1923. Lwów: Towarzystwo Polskiego Żałobnego Krzyża, 1924, s. 7.
  4. ↑ Marian Weber: Opieka nad grobami bohaterów na terenie województwa lwowskiego. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1930, s. 30.
  5. ↑ Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów (Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża) Zarządu Oddziału Wojewódzkiego we Lwowie. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1927, s. 3, 11.
  6. ↑ Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów (Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża) Zarządu Oddziału Wojewódzkiego we Lwowie za rok 1927. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1928, s. 6, 13.
  7. ↑ Marian Weber: Opieka nad grobami bohaterów na terenie województwa lwowskiego. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1930, s. 31.

Bibliografia

  • T. Kryska Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991.
  • H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998.