Klasyfikacja dziesiętna Deweya

Klasyfikacja dziesiętna Deweya, KDD – system klasyfikacji zbiorów bibliotecznych stworzony przez amerykańskiego bibliotekarza Melvila Deweya (1851–1931). Pierwsze wydanie pochodzi z 1876 roku[1] i zawierało jedynie 11 stron tablic oraz indeks przedmiotowy. Kolejne wydania były sukcesywnie rozbudowywane. Drugie, z 1885 roku, miało już 314 stron tablic i około 1000 symboli.

Wszystkie tablice KDD redagowane są w języku angielskim i wydawane przez Bibliotekę Kongresu w Waszyngtonie, przy współpracy ze Stowarzyszeniem Bibliotek Amerykańskich. Klasyfikacja Deweya stworzona została w układzie dziesiętnym, składa się z 10 działów, z których każdy może być dzielony na kolejne 10 i tak dalej. Symbole są zanotowane cyfrowo, w postaci tak zwanego minimum trzycyfrowego, czyli od 000 do 999. Po trzech cyfrach używa się kropki (.) tworząc symbole rozbudowane. Dewey wprowadził również stałe symbole w postaci poddziałów wspólnych, dla określenia cech formalnych, geograficznych i językowych wspólnych dla wszystkich działów.

Działy

Schemat działów głównych klasyfikacji Deweya przedstawia się następująco[2]:

Oto (przykładowo) rozwinięcie działu głównego 000:

  • 000 Dzieła treści ogólnej
  • 010 Bibliografie i katalogi
  • 020 Bibliotekoznawstwo
  • 030 Encyklopedie ogólne
  • 040 Zbiory prac
  • 050 Czasopisma treści ogólnej
  • 060 Stowarzyszenia
  • 070 Dzienniki. Dziennikarstwo
  • 080 Dzieła zbiorowe. Wydawnictwa seryjne. Poligrafia
  • 090 Rękopisy i książki rzadkie

Klasyfikacja dziesiętna Deweya ulega modyfikacjom, w 2003 roku wyszło jej 22. wydanie[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Melvil Dewey: A Classification and Subject Index for Cataloguing and Arranging the Books and Pamphlets of a Library. 1876.
  2. ↑ OCLC: Summary lists of Dewey Decimal Classification, 23rd edition (2011).
  3. ↑ 22 wydanie DCC (drukowane)