Konrad Glombik

Konrad Józef Glombik
Państwo działania Polska
Data i miejsce urodzenia9 lutego 1970
Racibórz
doktor habilitowany nauk teologicznych
Specjalność: teologia moralna
Alma MaterKatolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Akademia Alfonsjańska
Doktorat23 maja 2008
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Habilitacja11 czerwca 2008
Uniwersytet Opolski
profesor nadzwyczajny
kierownik katedry
UniwersytetUniwersytet Opolski

Konrad Józef Glombik (ur. 9 lutego 1970 w Raciborzu[1]) – polski duchowny katolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Opolskiego, specjalista w zakresie teologii moralnej.

Życiorys

Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. Sakrament święceń kapłańskich przyjął 3 czerwca 1995 w Opolu, prymicja odbyła się 7 czerwca w parafii św. Mikołaja w Raciborzu. Po święceniach kapłańskich był wikariuszem w parafii św. Michała w Opolu–Półwsi. W 1996 rozpoczął studia teologii moralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II (KUL). Stopień doktora nauk teologicznych uzyskał po obronie dysertacji pt. Moralne aspekty kary śmierci w niemieckiej literaturze teologicznej po II wojnie światowej 23 maja 2000 na KUL. Następnie był krótko wikariuszem w parafii św. Piotra i Pawła w Nysie. W okresie 2001/2002 kontynuował studia teologii moralnej na Akademii Alfonsjańskiej w Rzymie[2].

Od 2002 był wykładowcą na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. We wrześniu 2003 został dyrektorem rozgłośni radia Plus w Opolu[3]. Na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Jedność dwojga. Prekursorski charakter personalistycznego rozumienia małżeństwa w ujęciu Herberta Domsa (1890–1977) uzyskał 11 czerwca 2008 w Uniwersytecie Opolskim stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych[4]. Został profesorem nadzwyczajnym oraz kierownikiem Katedry Teologii Moralnej i Duchowości Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego[5].

Jest członkiem Stowarzyszenia Teologów Moralistów, rady naukowej czasopisma Teologia i Moralność[6] i zespołu redakcyjnego Przeglądu Piśmiennictwa Teologicznego. Jest też redaktorem naczelnym półrocznika Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego[7]. Należy do organizacji międzynarodowych: Vereinigung für Katholische Sozialethik in Mitteleuropa, Görres-Gesellschaft zur Pflege der Wissenschaft, Bioethicists in Central Europe (BCE), Internationale Vereinigung für Moraltheologie und Sozialethik. Jest członkiem regionalnego komitetu Europy organizacji Catholic Theological Ethics in the World Church. W swoich badaniach zajmuje się m.in. problematyką moralności małżeństwa i rodziny oraz życia społecznego, a także problemami z zakresu etyki seksualnej i sakramentalności małżeństwa. Jest autorem kilkunastu książek oraz ponad 140 artykułów naukowych z zakresu różnych zagadnień teologii moralnej.

Przypisy

  1. ↑ Duchowieństwo diecezjalne oraz członkowie męskich instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego 2001, wyd. Apostolicum, Ząbki 2002, s. 151
  2. ↑ Kapłani pochodzący z parafii św. Mikołaja w Raciborzu – Starej Wsi. parafia-mikolaj.pl, czerwiec 2011. [dostęp 2017-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-22)].
  3. ↑ Ks. Konrad Glombik nowym szefem radia Plus. wyborcza.pl, 2003-09-01. [dostęp 2017-12-28].
  4. ↑ Dr hab. Konrad Józef Glombik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2009-04-27].
  5. ↑ dr hab. Konrad Glombik prof. UO. uni.opole.pl. [dostęp 2017-12-29].
  6. ↑ Teologia i Moralność – Rada Naukowa. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. [dostęp 2017-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-30)].
  7. ↑ Konrad Glombik. uni.opole.pl. [dostęp 2017-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)].

Publikacje

  • Wyjazdy zarobkowe. Szansa czy zagrożenie. Perspektywa społeczno - moralna (wraz z Piotrem Morcińcem, 2005)
  • Wokół osoby i myśli Benedykta XVI (2006)
  • Jedność dwojga. Prekursorski charakter personalistycznego rozumienia małżeństwa w ujęciu Herberta Domsa (1890–1977) (2007)
  • Carl Ulitzka (1873–1953). Duszpasterz i polityk trudnych czasów (2010)

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie