Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976

Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976

Kod MKOl	NZL
Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976 Innsbruck
Chorąży	Stuart Blakely
Liczba zawodników	5 w 3 konkurencjach w 1 dyscyplinie
Medale Pozycja: –. Złoto 0 Srebro 0 Brąz 0 Razem 0

Nowa Zelandia na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976 – pięcioosobowa kadra sportowców reprezentujących Nową Zelandię na igrzyskach w 1976 roku w Innsbrucku.

Reprezentacja składała się z dwóch kobiet i trzech mężczyzn, którzy wystąpili w jednej z dziesięciu dyscyplin, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do kalendarza igrzysk^[1]. Zawodnicy wystartowali w zawodach narciarstwa alpejskiego i dla każdego z nich był to debiut na igrzyskach olimpijskich. Najmłodszym reprezentantem Nowej Zelandii była osiemnastoletnia Janet Wells, najstarszym zaś mający dwadzieścia dwa lata Robin Armstrong^[1], chorążym reprezentacji był Stuart Blakely^[2].

Nowozelandzki Komitet Olimpijski, powstały w 1911 roku i uznany przez MKOl w roku 1919^[3], po raz pierwszy wysłał zawodników na zimowe igrzyska w 1952 roku, następnie w roku 1960, a od 1968 roku sportowcy z tego kraju regularnie uczestniczą w tych zawodach^[2]. Brak reprezentacji w latach 1956 i 1964 spowodowany był niskim w ocenie selekcjonerów kadry poziomem zawodników^[4]. Igrzyska w Innsbrucku były zatem piątym startem Nowozelandczyków – w poprzednich czterech występach reprezentanci tego kraju nie zdobyli żadnego medalu^[2].

Selekcjonerzy kadry postanowili użyć tych samych kryteriów co przy wyborze zawodników na igrzyska letnie – każdy ze sportowców musiał posiadać umiejętności, by uplasować się w górnej połowie uczestników swojej konkurencji. Po konflikcie z zawodnikami selekcjonerzy ustąpili i do udziału w igrzyskach nominowali pięcioosobową kadrę^[4]. Wraz ze sportowcami biorącymi udział w zawodach na igrzyska pojechało sześciu oficjeli^[5] oraz jeden dziennikarz radiowy^[6].

Najwyższą pozycję – dziewiętnastą – zajęła Sue Gibson w żeńskim slalomie. Była to pierwsza lokata w czołowej dwudziestce w historii występów Nowozelandczyków na zimowych igrzyskach, Gibson w tej konkurencji była jednak ostatnią spośród sklasyfikowanych zawodniczek^[5][7].

Wyniki

Narciarstwo alpejskie

Wszyscy reprezentanci Nowej Zelandii na tych igrzyskach – dwie kobiety i trzech mężczyzn – wystartowali w narciarstwie alpejskim^[8]. Wzięli oni udział we wszystkich trzech konkurencjach zaliczając łącznie trzynaście startów^[9][10].

Mężczyźni

Każdy z trzech Nowozelandczyków – Robin Armstrong, Stuart Blakely i Brett Kendall – wziął udział we wszystkich trzech konkurencjach. Pierwszą z nich był rozegrany 5 lutego zjazd. Spośród sześćdziesięciu sześciu zawodników, którzy ukończyli zawody, Stuart Blakely był 53., a Brett Kendall 60., Robin Armstrong swojego przejazdu zaś nie ukończył^[11][12]. Triumfatorem okazał się Austriak Franz Klammer^[9].

Zawody w slalomie gigancie rozpoczęły się 9 lutego. Stuart Blakely i Brett Kendall zajęli miejsca pod koniec siódmej dziesiątki, a Robin Armstrong wypadł z trasy podczas pierwszego przejazdu^[13]. To samo uczynił Stuart Blakely w rozegranym dzień później drugim przejeździe, zaś 43. lokata Bretta Kendalla^[14] dała mu w klasyfikacji końcowej 44. miejsce^[15][16]. Złoty medal zdobył Szwajcar Heini Hemmi^[9].

Slalomowa rywalizacja odbyła się 14 lutego, a Robin Armstrong również i tej konkurencji nie ukończył. Pozostali dwaj Nowozelandczycy w obu przejazdach zajmowali miejsca wśród ostatnich pięciu zawodników^[17][18] i zajęli ostatecznie miejsca 35–36^[19][20]. Wśród trzydziestu ośmiu sklasyfikowanych zawodników najlepszy był Włoch Piero Gros^[9].

Kobiety

Podobnie jak mężczyźni kobiety rywalizację rozpoczęły od zjazdu. W nim 8 lutego na stoku zaprezentowała się Sue Gibson zajmując ostatnią, 38. pozycję, Janet Wells nie stanęła zaś na starcie^[21][22]. Triumfatorką tej konkurencji została Niemka Rosi Mittermaier^[9].

Niemka zwyciężyła również w rozegranym trzy dni później slalomie^[9], a odbył się on z udziałem tylko jednej z reprezentantek Nowej Zelandii. Sue Gibson w obu przejazdach plasowała się na ostatniej pozycji wśród sklasyfikowanych zawodniczek^[23][24]. Dało jej to ostatnią, dziewiętnastą pozycję w zawodach, których nie ukończyła ponad połowa startujących^[7][25].

Obydwie nowozelandzkie alpejki wystartowały 13 lutego w kończącym żeńskie zawody slalomie gigancie. Janet Wells w olimpijskim debiucie zajęła 41. lokatę, jedną pozycję niżej sklasyfikowano Sue Gibson – wyprzedziły one jedynie reprezentującą Liban Faridę Rahmeh^[26][27]. Złoty medal zdobyła Kanadyjka Kathy Kreiner^[9].

Przypisy