Tamás Wichmann

Tamás Wichmann

(c) FOTO:FORTEPAN / Rádió és Televízió Újság, CC BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1948 Budapeszt
Data i miejsce śmierci	12 lutego 2020 Budapeszt
Wzrost	187 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Węgry Igrzyska olimpijskie srebro Meksyk 1968 kajakarstwo (C-2 1000 m) srebro Monachium 1972 kajakarstwo (C-1 1000 m) brąz Montreal 1976 kajakarstwo (C-1 1000 m) Mistrzostwa świata złoto Kopenhaga 1970 C-1 10 000 m złoto Belgrad 1971 C-1 10 000 m złoto Belgrad 1971 C-2 1000 m złoto Meksyk 1974 C-1 10 000 m złoto Sofia 1977 C-1 10 000 m złoto Duisburg 1979 C-1 1000 m złoto Duisburg 1979 C-1 10 000 m złoto Nottingham 1981 C-1 10 000 m złoto Belgrad 1982 C-1 10 000 m srebro Berlin 1966 C-1 1000 m srebro Kopenhaga 1970 C-2 1000 m srebro Belgrad 1971 C-1 500 m srebro Belgrad 1978 C-1 1000 m srebro Belgrad 1978 C-1 10 000 m brąz Tampere 1973 C-1 1000 m brąz Tampere 1973 C-1 10 000 m brąz Tampere 1973 C-2 1000 m brąz Belgrad 1975 C-1 1000 m brąz Tampere 1983 C-1 10 000 m Mistrzostwa Europy złoto Duisburg 1967 C-2 1000 m złoto Moskwa 1969 C-1 1000 m złoto Moskwa 1969 C-1 10 000 m srebro Duisburg 1967 C-1 1000 m

Tamás Wichmann (ur. 4 lutego 1948 w Budapeszcie, zm. 12 lutego 2020 tamże^[1]) – węgierski kajakarz, kanadyjkarz, wielokrotny medalista olimpijski i mistrz świata.

Kariera sportowa

W wieku 6 lat został potrącony przez samochód i przez kilka dni przebywał w śpiączce. Potem przez rok musiał chodzić w ortezie, co spowodowało lekką niepełnosprawność kończyny. Po wyzdrowieniu początkowo trenował boks, lecz wkrótce zaczął uprawiać kajakarstwo^[1].

Swój pierwszy sukces odniósł na mistrzostwach świata w 1966 w Berlinie Wschodnim, gdzie zdobył srebrny medal w wyścigu kanadyjek jedynek (C-1) na 1000 metrów, przegrywając tylko z Detlefem Lewe z Republiki Federalnej Niemiec^[2]. Zwyciężył w parze z Gyulą Petrikovicsem w wyścigu kanadyjek dwójek (C-2) na 1000 metrów oraz zdobył srebrny medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów (ponownie ze Detlefem Lewe) na mistrzostwach Europy w 1967 w Duisburgu^[3].

Wraz z Petrikovicsem zdobył srebrny medal wyścigu kanadyjek dwójek na dystansie 1000 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, za Ivanem Patzaichinem i Sergheiem Covaliovem z Rumunii, a przed Naumem Prokupiecem i Michaiłem Zamotinem ze Związku Radzieckiego^[1]. Zdobył złote medale w wyścigach jedynek na 1000 metrów i na 10 000 metrów na mistrzostwach Europy w 1969 w Moskwie^[4]. Zwyciężył w wyścigu jedynek na 10 000 metrów i zdobył srebrny medal w wyścigu dwójek na 1000 metrów (wraz z Petrikovicsem) na mistrzostwach świata w 1970 w Kopenhadze^[5], a na kolejnych mistrzostwach świata w 1971 w Belgradzie zwyciężył w obu tych konkurencjach (w C-2 z Petrikovicsem), a także zdobył srebrny medal w wyścigu C-1 na 500 metrów (za Petrikovicsem)^[6].

Zdobył srebrny medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów, za Patzaichinem, a przed Lewe, na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium^[1]. Na mistrzostwach świata w 1973 w Tampere zdobył trzy brązowe medale: w wyścigach C-1 na 1000 metrów i na 10 000 metrów oraz w C-2 (z Petrikovicsem) na 1000 metrów^[7]. Zwyciężył w konkurencji C-1 na 10 000 metrów i zajął 4. miejsce w wyścigu C-1 na 1000 metrów na mistrzostwach świata w 1974 w Meksyku^[8], a na mistrzostwach świata w 1975 w Belgradzie wywalczył brązowy medal w wyścigu C-1 na 1000 metrów^[9].

Zdobył brązowy medal w wyścigu jedynek na 1000 metrów, za Matiją Ljubekiem z Jugosławii i Wasylem Jurczenko z ZSRR na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu^[1]. Zwyciężył w konkurencji C-1 na 10 000 metrów na mistrzostwach świata w 1977 w Sofii^[10], a na mistrzostwach świata w 1978 w Belgradzie zdobył srebrne medale w wyścigach C-1 na 1000 metrów i na 10 000 metrów^[11]. Zwyciężył w obu tych konkurencjach na mistrzostwach świata w 1979 w Duisburgu^[12]. Na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie zajął 4. miejsce na 500 metrów i 9. miejsce na 1000 metrów w wyścigach jedynek^[1].

Zwyciężył w wyścigu C-1 na 10 000 metrów na mistrzostwach świata w 1981 w Nottingham^[13] i na mistrzostwach świata w 1982 w Belgradzie^[14], a na mistrzostwach świata w 1983 w Tampere zdobył w tej konkurencji brązowy medal^[15].

37 razy zdobywał mistrzostwo Węgier^[1]. W 1979 został wybrany węgierskim sportowcem roku, a w 1969 i 1971 był sklasyfikowany na 2. miejscu^[16].

Późniejsze życie

Z wykształcenia był kucharzem. W 1987 otworzył pub w Budapeszcie, który istniał do 2018^[1].

Przypisy