Red (album King Crimson)
Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Album studyjny zespołu King Crimson | ||||
Wydany | 1974 | |||
---|---|---|---|---|
Nagrywany | lipiec–sierpień 1974 Olympic Sound Studios w Londynie | |||
Gatunek | rock progresywny | |||
Długość | 40:37 (LP) | |||
Wydawnictwo | Island, Atlantic, Polydor | |||
Producent | King Crimson | |||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
|
Red – album studyjny zespołu King Crimson, wydany w 1974 roku przez Island Records Ltd. Po zakończeniu nagrań, we wrześniu zespół zawiesił działalność.
Lista utworów
1. „Red” (Fripp) 5:58 2. „Fallen Angel” (Fripp/Wetton/Palmer-James) 5:58 3. „One More Red Nightmare” (Fripp/Wetton) 7:07 4. „Providence” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford) 9:22 5. „Starless” (Cross/Fripp/Wetton/Bruford/Palmer-James) 12:12 40:37
- Red – instrumentalny utwór skomponowany przez Roberta Frippa (razem z utworem „Blue”, który jednak nigdy nie został nagrany).
- Fallen Angel – ostatni nagrany utwór King Crimson, w którym Robert Fripp gra na gitarze akustycznej. Na następnych nagraniach można usłyszeć jedynie jego gitarę elektryczną. Piosenkę rozpoczyna krótka, instrumentalna improwizacja wykonywana przez oryginalny skład z lat 1972-74 z Jamiem Muirem i Davidem Crossem. Wcześniejszą wersję utworu, znaną również jako „Improv: Fallen Angel”, można usłyszeć na wydawnictwie King Crimson Collectors' Club – Live at the Zoom Club October 1972.
- One More Red Nightmare – utwór opowiada historię o mężczyźnie, który zasnął podczas podróży autobusem linii Greyhound (Really safe and sound/Asleep on the Greyhound). Śni, że znajduje się w samolocie a budzi się przed uderzeniem w ziemię. Utwór rozpoczyna się od charakterystycznego gitarowego riffu, by potem przejść w dynamiczną partię wokalną. Całości towarzyszy perkusja Bruforda. W środkowej i końcowej części pojawia się solo saksofonowe.
- Providence – instrumentalny, całkowicie zaimprowizowany utwór nagrany podczas koncertu w Palace Theatre w Providence 30 czerwca 1974 roku. Jest jedyną koncertową pozycją na płycie. Dłuższa wersja utworu jest dostępna na koncertowym 4-płytowym albumie The Great Deceiver (płyta 1, utwór 7).
- Starless – najdłuższy utwór na albumie. Zaczyna się od dźwięków melotronu, gitary elektrycznej i saksofonu granych w sposób przywołujący „Epitaph” z płyty In the Court of the Crimson King. To wprowadzenie do części wokalnej o standardowej strukturze (zwrotka-refren). Środkowa sekcja utworu przypomina „The Talking Drum” z Larks' Tongues in Aspic. Rozpoczyna się pojedynczymi brzmieniami zniekształconej gitary, perkusją i gitarą basową. Z czasem gra staje się głośniejsza i bardziej agresywna, mimo że tempo nie ulega zmianie a Fripp gra tylko dwa różne dźwięki. Ostatnia część utworu zaczyna się gwałtownym przejściem do szybkiego, jazzowego, saksofonowego solo ze zniekształconymi dźwiękami gitary prowadzącej i basowej oraz ekspresyjną perkusją Billa Bruforda. Piosenkę kończy krótka powtórka tematu otwierającego utwór.
Skład zespołu
- Robert Fripp – gitary, melotron
- Bill Bruford – perkusja
- John Wetton – gitara basowa, śpiew
oraz
- David Cross – skrzypce
- Mark Charig – kornet
- Mel Collins – saksofon sopranowy
- Ian McDonald – saksofon altowy
- Robin Miller – obój
Przypisy
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
4.5 stars.svg
Autor: User:Estoy Aquí, Licencja: CC BY 2.5
4.5/5 stars used for ratings on en.wikipedia
Autor: User:Estoy Aquí, Licencja: CC BY 2.5
4.5/5 stars used for ratings on en.wikipedia