Skit Świętego Ducha w Poczajowie

Skit Świętego Ducha
Свято-Духівський Почаївський чоловічий монастир
Ilustracja
Cerkiew Świętego Ducha w kompleksie skitu
Państwo Ukraina
Obwód tarnopolski
MiejscowośćPoczajów
KościółUkraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego
Rodzaj klasztoruskit
Eparchiatarnopolska
ArchimandrytaPafnucy (Cełyk)
Typ monasterumęski
Obiekty sakralne
CerkiewŚwiętego Ducha
Cerkiew nadbramnaśw. Onufrego
Data budowy1204, 1901–1903 (przebudowa)
Data zamknięcia1959
Data reaktywacji1989
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego
Mapa konturowa obwodu tarnopolskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Skit Świętego Ducha”
Położenie na mapie Ukrainy
Ziemia49°59′44″N 25°32′48″E/49,995556 25,546667

Skit Świętego Ducha – skit filialny ławry Poczajowskiej, podlegający eparchii tarnopolskiej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[1].

Siedziby mnichów znajdowały się w miejscu funkcjonowania skitu jeszcze przed 1240, co oznacza, że powstały jeszcze przed uformowaniem się cenobitycznej wspólnoty w Poczajowie. Skit przez cały okres swojego funkcjonowania był filią Ławry[2]. Pierwotnie jego główną świątynią była drewniana cerkiew, która w latach 1901–1903 została przeniesiona do wsi Borszczówka. Na jej miejscu wzniesiono świątynię pod tym samym wezwaniem co cały skit (z dolną cerkwią św. Serafina z Sarowa), w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Obiekt ten zwieńczono pięcioma kopułami, nad przedsionkiem wzniesiono dzwonnicę. W XIX w. skit był przystosowany dla ok. trzydziestu mnichów, którzy zamieszkiwali w pojedynczym budynku mieszkalnym. Przełożony skitu posiadał odrębny dom z wewnętrzną cerkwią Wszystkich Świętych. Poza budowlami mieszkalnymi w skład kompleksu wchodziły obiekty gospodarcze – mnisi dysponowali sześcioma dziesięcinami ziemi i pasieką[3].

Skit funkcjonował bez przeszkód do 1959, gdy został zamknięty na polecenie władz radzieckich. Cerkiew nadbramną św. Onufrego[4] zaadaptowano na cele mieszkalne. Cerkiew Świętego Ducha została zamieniona na magazyn, zaś podziemna cerkiew św. Serafina na prosektorium. W budynkach mieszkalnych dla mnichów urządzony został szpital psychiatryczny[2].

Skit został zwrócony ławrze Poczajowskiej w 1989. Mnisi, oprócz modlitwy, pracują w nadal istniejącym szpitalu psychiatrycznym[2]. Szczególnym przedmiotem kultu w skicie jest krzyż, który według prawosławnej tradycji należał do św. Nikity Słupnika[2].

Przypisy

  1. ↑ Wykaz monasterów
  2. ↑ a b c d A. Radziukiewicz, Skit który zrodził ławrę, Przegląd Prawosławny nr 8 (254), sierpień 2006
  3. ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 102. ISBN 978-83-7431-127-4.
  4. ↑ Skit na oficjalnej stronie Ławry Poczajowskiej

Media użyte na tej stronie