Staroniwa

Staroniwa
część Rzeszowa
Ilustracja
Stacja kolejowa na Staroniwie
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miasto

Rzeszów

W granicach Rzeszowa

1 lipca 1951[1]

Tablice rejestracyjne

RZ

brak współrzędnych
Portal Polska

Staroniwa – część Rzeszowa, dzielnica niestanowiąca jednostki pomocniczej gminy, należąca do najstarszych w mieście. Staroniwa położona jest na południowym zachodzie miasta. Obejmuje powierzchnię ponad 4 km². Mieszka tu około 4 tysiące osób. Na terenie dzielnicy powstały w ostatnim czasie nowe osiedla bloków i domków jednorodzinnych: Wzgórza Staroniwskie i Słoneczna Reduta.

Wieś szlachecka, własność Ligęzów, położona była w 1589 roku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[2].

Część wschodnia, stanowiąca dziś fragment śródmieścia Rzeszowa, włączona została do miasta w roku 1902. Pozostała, zachodnia część należy do Rzeszowa od roku 1951. Pomiędzy nimi w latach 70. XX wieku na historycznych terenach Staroniwy wybudowano duże osiedle mieszkaniowe Kmity.

W zasadniczej części zachodniej, wyznaczonej dziś przez przebieg przecinającej historyczną Staroniwę alei Wincentego Witosa, pełniącej rolę obwodnicy śródmieścia, dominuje zabudowa jednorodzinna (osiedle Staroniwa). W ostatnim czasie wybudowano tu jednak także osiedla nowych bloków w rejonie nazwanym Wzgórzami Staroniwskimi. Na ich skraju w 1911 r. został utworzony Cmentarz Staroniwa[3]. W grudniu 2005 r. otwarto pierwszy w tym rejonie miasta hipermarket, funkcjonujący obecnie pod szyldem Bi1.

Na terenie wschodnim dzielnicy znajduje się dworzec kolejowy Rzeszów – Staroniwa, który pochodzi z czasów, gdy miasto wchodziło w skład Austro-Węgier oraz budynki Wydziałów Elektrotechniki i Informatyki oraz Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej, a także zachodnia część Osiedla Dąbrowskiego oraz największa z dzielnic przemysłowych miasta.

Na terenie dzielnicy Staroniwa mieszkał rzeszowski poeta Emil Granat.

W Staroniwie urodził się Leopold Raznowiecki, generał brygady Ludowego Wojska Polskiego.

1 czerwca 1943 funkcjonariusze policji i żandarmeria niemiecka pod dowództwem Ottona Weissa zamordowała we wsi grupę 46 Polaków, 44 było mieszkańcami wsi[4].

Linki zewnętrzne

Przypisy

  1. ↑ Dz.U. z 1951 r. nr 35, poz. 269
  2. ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 13.
  3. ↑ Cmentarze w Rzeszowie [dostęp 2019-05-15].
  4. ↑ Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939–1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981, s. 323
Części Rzeszowa (dzielnice niestanowiące jednostek pomocniczych gminy)

Herb Rzeszowa

Media użyte na tej stronie