Baccara

Baccara

Baccara na występie w Skien, Norwegia 2010
Rok założenia	1976
Rok rozwiązania	1981
Pochodzenie	Hiszpania
Gatunek	pop, disco
Aktywność	1977–1981
Wydawnictwo	RCA
Powiązania	New Baccara, Baccara 2000
Byli członkowie
María Mendiola † Mayte Mateos
Strona internetowa

Baccara – hiszpański żeński duet wokalny, grający muzykę disco. Założony w 1976 przez Maríę Mendiolę (ur. 4 kwietnia 1952 w Madrycie, zm. 11 września 2021 tamże) i Mayte Mateos (ur. 7 lutego 1951 w Logroño)^[1]. Wokalistki zdobyły międzynarodową rozpoznawalność po wydaniu utworu „Yes Sir, I Can Boogie”, który trafił na pierwsze miejsce europejskiej listy przebojów oraz notowań m.in. w Wielkiej Brytanii, Danii, Niemczech, Szwecji i Finlandii.

W 1978 reprezentowały Luksemburg z utworem „Parlez-vous français?” podczas 22. Konkursu Piosenki Eurowizji.

W 1983 zawiesiły działalność w duecie, by skoncentrować się na karierach solowych. Wkrótce każda z nich założyła własny duet, który nawiązywał repertuarem do twórczości zespołu: Mendiola zaczęła występować pod szyldem New Baccara^[2], a Mateos – Baccara 2000^[3]. W latach 90. New Baccara zmieniła nazwę na Baccara, co doprowadziło do istnienia dwóch różnych formacji o tej samej nazwie, w której liderką była jedna z wokalistek oryginalnego składu. Zespół New Baccara prowadzony przez Mendiolę odnosił większy międzynarodowy sukces we współpracy z Luisem Rodríguezem (współproducentem min. Modern Talking, Blue System czy C.C. Catch), głównie dzięki wydaniu singli, takich jak „Fantasy Boy”^[4], „Call Me Up”^[5], „Touch Me”^[6] czy „Wind Beneath My Wings” (wydane jako Baccara)^[7]. Grupa dowodzona przez Mateos często pojawiała się gościnnie w programach śniadaniowych stacji telewizyjnych w Hiszpanii i Niemczech, gdzie oryginalny skład formacji doczekał się oficjalnego fanklubu.

Historia zespołu

Mayte Mateos ukończyła Hiszpańską Królewską Akademię Sztuki, Dramatu i Tańca w Madrycie, niedługo potem dołączyła do Grupy Baletowej Telewizji Hiszpańskiej, gdzie poznała Maríę Mendiolę. W 1976 postanowiły opuścić Grupę Baletową, by występować na scenie jako taneczno-śpiewający duet pod nazwą Venus. Pierwszym publicznym występem pary było pojawienie się w programie rozrywkowym stacji Palmarés^[8]. Po udziale w programie zostały zatrudnione w klubie nocnym w Aragonii w Saragossie, jednak właściciel klubu zerwał z nimi kontrakt po uznaniu ich stylu występów za „zbyt elegancki”^[9]. Mateos i Mendiola przeprowadziły się wówczas na Wyspy Kanaryjskie w poszukiwaniu pracy. Na miejscu zdecydowały się na tworzenie tradycyjnej muzyki hiszpańskiej.

Podczas jednego z występów dla niemieckich turystów w hotelu Tres Islas na wyspie Fuerteventura zostały dostrzeżone przez Leona Deane’a, menedżera z ramienia niemieckiej filii wytwórni RCA, który zaprosił je do Hamburga na spotkanie z producentem muzycznym i kompozytorem Rolfem Soją. Wkrótce nawiązały z nim współpracę i zaczęły występować pod nazwą Baccara, nawiązującej do innej nazwy czarnej róży, co miało symbolizować ciemne karnacje wokalistek^[9].

Kariera muzyczna

1977: Sukces „Yes Sir, I Can Boogie”, Baccara

Mayte Mateos i María Mendiola, 1977.

Po rozpoczęciu współpracy z Soją rozpoczęły nagrania debiutanckiego singla „Yes Sir, I Can Boogie”, który Soja napisał z Frankiem Dostalem^[10]. Piosenka została nagrana w 1977 w jednym ze studiów muzycznych w Holandii, a jej premiera odbyła się pod koniec lipca 1977. Niedługo po wydaniu utwór dotarł na pierwsze miejsca list przebojów m.in. w Wielkiej Brytanii^[11], Holandii^[12], Niemczech, Szwecji^[13], Norwegii^[14] i Belgii^[15], a także na szczyt notowania European Hot 100 Singles. Singiel został także określony „przebojem lata 1977” i osiągnął wynik ponad 16 mln sprzedanych egzemplarzy na całym świecie, dzięki czemu Baccara dotarła do Światowej Księgi Rekordów Guinnessa jako muzyczny żeński duet z największą liczbą sprzedanych kopii swoich płyt^[16].

W tym samym roku wydał debiutancki album studyjny, zatytułowany po prostu Baccara^[17]. Krążek był pierwszym wydawnictwem, które otrzymało certyfikat platynowej płyty w Finlandii, gdzie pozostaje jednym z najczęściej kupowanych albumów w historii tamtejszego rynku fonograficznego^[18]. Drugim singlem promującym płytę była piosenka „Sorry, I'm a Lady”^[19], która dotarła do pierwszego miejsca notowań w Austrii^[20], Holandii^[21] i Belgii^[22] oraz dotarła do pierwszej „dziesiątki” zestawień w: Szwajcarii (2. miejsce)^[23], Szwecji (3.miejsce)^[24] i Wielkiej Brytanii (8. miejsce)^[25].

Pod koniec lat 70. duet wyruszył w europejską trasę koncertową, doczekał się m.in. fan klubu w Niemczech oraz w krajach skandynawskich. Wokalistki reprezentowały Niemcy na 8. Światowym Festiwalu Piosenki, który odbywał się od listopada 1977 do końca 1979, dzięki czemu został uznany za najdłużej trwający konkurs muzyczny na świecie. Z utworem „Mad in Madrid” zajęły 14. miejsce na 37 uczestników.

1978: Konkurs Piosenki Eurowizji, Light My Fire

W lutym 1978 odebrały statuetkę Bambi, będącą najbardziej prestiżową nagrodą wręczaną w Niemczech przez Burda Publishing Group^[9]. W maju 1978, reprezentując Luksemburg z utworem „Parlez-vous français?”^[26], zajęły siódme miejsce w finale 22. Konkursu Piosenki Eurowizji^[27]. Singiel znalazł się na drugiej płycie zespołu pt. Light My Fire, która ukazała się w lipcu 1978^[28]. W listopadzie wydały za to premierowy singiel – „The Devil Sent You to Laredo”^[29], z którym dotarł do pierwszej piątki notowań w Niemczech, Austrii^[30] i Szwajcarii^[31].

1979–1980: Colours

W maju 1979 opublikowały singiel „Body Talk”^[32], którym zapowiadały album pt. Colours, wydany w listopadzie 1979^[33]. Jeszcze przed premierą płyty wydał drugi singiel – „Ay, Ay Sailor”^[34]. Utwór doczekał się także niemieckiej wersję językowej („Eins plus eins ist eins”)^[35], który został wydany na potrzeby Międzynarodowego Dnia Dziecka ustanowionego przez Organizację Narodów Zjednoczonych oraz 20. rocznicy wprowadzenia przez nią w życie Deklaracji praw dziecka^[9].

W 1980 wydały singiel zawierający dwie piosenki: nagraną w hiszpańskojęzycznej wersji językowej „Baila tú” („Body Talk”) i „En el año 2000” („By 1999”)^[36]. Niedługo potem zawiesiły współpracę z powodu nieporozumień związanych z wydaniem kolejnego utworu, „Sleepy Time Toy”, w którym partie wokalne Mendioli miały być „niedostatecznie podkreślone” na etapie miksowania. Piosenkarka zagroziła wówczas wytwórni RCA zerwaniem kontraktu płytowego^[9]. W 1981 powróciły jako duet do studia nagraniowego, gdzie dokończył realizację swojej czwartej płyty studyjnej pt. Bad Boys^[37]. Album został wyprodukowany w Londynie przez Grahama Sachera i Bruce’a Baxtera^[9]. W tym samym roku RCA nie odnowiła kontraktu z duetem, co sprowokowało wokalistki do podjęcia decyzji o zakończeniu współpracy i skupieniu się na karierach solowych^[9][9].

Od 1981: Kariery solowe

Po zakończeniu współpracy wokalistki rozpoczęły kariery solowe oraz utworzyły osobne projekty muzyczne inspirowane Baccarą. Mendiola zdecydowała się na stworzenie duetu New Baccara we współpracy z Luisem Rodríguezem, a Mateos nadal występowała pod szyldem Baccara razem z Cristiną Sevillą, której miejsce w grudniu 2004 zajęła Paloma Blanco^[38]. Przed rozstaniem wokalistki wzięły udział z utworem „Soy to Venus por esta noche” w programie Melodifestivalen, będącym szwedzkimi eliminacjami do 49. Konkursu Piosenki Eurowizji^[39][40], w którym zajęły przedostatnie, siódme miejsce w drugim półfinale selekcji^[40].

Każda z formacji nagrywała i wydała swoje albumy oraz single, a także nowe wersje przebojów z repertuaru oryginalnego składu grupy Baccara.

Z okazji 30-lecia istnienia projektu Baccara, firma Sony-BMG Germany pod koniec sierpnia 2007 wydała trzypłytowe wydawnictwo pt. 30th Anniversary, na którym umieściła 50 oryginalnych nagrań duetu^[41].

W czerwcu 2021 roku szkocki DJ George 'GBX' Bowie wydał nowy, autorski remix „Yes Sir, I Can Boogie”, który szybko stał się przebojem pośród fanów reprezentacji Szkocji podczas Mistrzostw Europy 2020^[42], docierając w owym czasie także na 11. miejsce na brytyjskiej liście Official Singles Sales Chart Top 100^[43].

11 września 2021 roku w Madrycie zmarła María Mendiola^[44][45].

Dyskografia

Albumy studyjne

• Baccara (1977)
• Light My Fire (1978)
• Colours (1979)
• Bad Boys (1981)

Albumy kompilacyjne

• The Hits of Baccara (1978)
• The Original Hits (1990)
• Star Collection (1991)
• The Collection (1993)
• Yes Sir, I Can Boogie (1994)
• Star Gala (1994)
• Golden Stars (1995)
• The Collection (1998)
• Woman to Woman (1999)
• The Best of Baccara – Original Hits (2001)
• The Best of Baccara (2005)
• The Very Best of Baccara (2006)
• 30th Anniversary (2007)

Przypisy

Linki zewnętrzne

Baccara w bazie Discogs.com (ang.)
New Baccara w bazie Discogs.com (ang.)
Baccara 2000 w bazie Discogs.com (ang.)