Cerkiew Opieki Najświętszej Maryi Panny w Rudence

Cerkiew Opieki Najświętszej Maryi Panny w Rudence
obecnie kościół
Matki Bożej Nieustającej Pomocy

A-77 z dnia 31.01.1985
kościół filialny
Elewacja boczna
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Miejscowość	Rudenka
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki (od 1971)
Parafia	św. Stanisława Biskupa w Uhercach Mineralnych
Wezwanie	Matki Bożej Nieustającej Pomocy (obecnie); Opieki NMP, Soboru NMP (od 1869) (poprzednio)
Historia Data rozpoczęcia budowy 1843 Data zakończenia budowy 1844 Poprzednie wyznanie Kościół Greckokatolicki w Polsce do 1947
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno
Położenie na mapie gminy Olszanica Rudenka, cerkiew
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Rudenka, cerkiew
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Rudenka, cerkiew
Położenie na mapie powiatu leskiego Rudenka, cerkiew
49°29′13,28″N 22°24′40,47″E/49,487022 22,411242

Cerkiew Opieki Najświętszej Maryi Panny w Rudence – drewniana filialna cerkiew greckokatolicka, znajdująca się w Rudence.

Historia

Zbudowana w latach 1843-1844, w miejscu starszej drewnianej cerkwi. Należała do parafii w Uhercach Mineralnych. W 1869 zmieniono wezwanie cerkwi z Opieki NMP (czasem Ucieczki do Egiptu) na Soboru NMP.

Cerkiew jest orientowana, konstrukcji zrębowej. Obok znajduje się cmentarz cerkiewny, obecnie już pozbawiony nagrobków, otoczony starymi drzewami. Po 1947 użytkowana była jako magazyn zboża. Około 1970 zachowany był jeszcze kompletny ikonostas z XIX w oraz kilka starszych ikon z XVII–XVIII w.

W 1971 cerkiew została przejęta przez kościół rzymskokatolicki (parafia w Uhercach Mineralnych), aktualnie jest to kościół pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W 1976 nastąpiła kradzież większości wyposażenia, a ostatnie 3 ikony sprzedano Muzeum Historycznemu w Sanoku. Ikonostas pozbawiony ikon przecięty został na trzy części. Środkową przesunięto w głąb prezbiterium i ustawiono ok. 1,5 m od tylnej ściany tworząc w ten sposób małą zakrystię. W nawie głównej XIX-wieczna polichromia z przedstawieniem św. Trójcy.

• 

  Elewacja frontowa

• 

  Widok od strony prezbiterium

• 

  Elewacja boczna

Bibliografia

• Dmytro Błażejowśkyj, Istorycznyj szematyzm Peremyskoji Eparchiji z wkluczennjam Apostolśkoji Administratury Łemkiwszczyny (1828-1939), Lwów 1995, ISBN 5-7745-0672-X.