Czesław Koziołkiewicz

Czesław Koziołkiewicz
Honorowy prałat domowy Jego Świątobliwości
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1871
Pobereżany (obecnie Hrubieszów)

Data i miejsce śmierci

9 marca 1952
Biłgoraj

Proboszcz parafii Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju
Okres sprawowania

1903–1952

Dziekan dekanatu biłgorajskiego
Okres sprawowania

1903–1952

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1894

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi

Czesław Koziołkiewicz (ur. 14 lipca 1871 w Pobereżanach, zm. 9 marca 1952 w Biłgoraju) – polski ksiądz katolicki, prałat i kanonik, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 14 lipca 1871 w Pobereżanach, na obrzeżach Hrubieszowa, w rodzinie Piotra i Franciszki z Szykulskich. Ukończył w Lublinie gimnazjum (1889) i Seminarium Duchowne (1894)[1]. Święcenia kapłańskie przyjął w 1894, a następnie rozpoczął pracę jako wikariusz w kościele w Janowie Lubelskim. W 1903 został awansowany na stanowisko proboszcza i dziekana w parafii pw. Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. Założyciel (1907) i długoletni wiceprezes, a od 1916 prezes Polskiej Macierzy Szkolnej[1].

W okresie II Rzeczypospolitej (1918–1939) w Biłgoraju angażował się w działalność społeczną. Był radnym miasta oraz członkiem Miejskiej Rady Przybocznej. Szczególnie starał się wspierać rozwój oświaty. M.in. w 1917 został przewodniczącym Rady Szkolnej Miejscowej, a w 1918 rada szkolna okręgu biłgorajskiego mianowała go członkiem dozoru szkolnego miasta. W 1924 został przedstawicielem kościoła katolickiego w Radzie Szkolnej Powiatowej. Należał też do komitetów, które inicjowały budowę szkół powszechnych i średnich na terenie miasta. Współorganizował miejscową działalność Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Był także prezesem Towarzystwa Pomocy Dzieciom i Młodzieży oraz członkiem zarządu PCK[1].

W 1924 decyzją biskupa lubelskiego ks. Mariana Fulmana został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Kolegialnej w Zamościu. W 1937 decyzją Prezydium Rady Ministrów otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.

Jako dziekan kierował dekanatem biłgorajskim w okresie I oraz II wojny światowej. Jego staraniem dokonano odbudowy kościoła parafialnego ze zniszczeń, które były efektem działań wojennych w 1939 – bitwy o Biłgoraj oraz pożaru z 11 września 1939.

W 1948 w uznaniu zasług otrzymał od władz kościelnych tytuł Prałata Domowego Ojca Świętego.

Zmarł 9 marca 1952 i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lubelskiej w Biłgoraju (sektor V-2-1)[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 155. [dostęp 2021-08-04].
  2. ↑ Cmentarze komunalne w Biłgoraju - wyszukiwarka osób pochowanych, bilgoraj.grobonet.com [dostęp 2021-08-04].

Bibliografia

  • Proboszczowie pracujący w naszej parafii (pol.). Parafia Rzymskokatolicka pw. Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. [dostęp 2019-09-06].
  • Mirosław Kita: Dzieje Parafii Trójcy Świętej Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju. Biłgoraj: Parafia Trójcy Świętej i Wniebowzięcia NMP, 2006. ISBN 83-924001-0-0.