Franciszek Boczek
 | |
 major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 7 października 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 21 czerwca 1935 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1935 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _2r_BAR.svg){kind=small} | |
Franciszek Mieczysław Boczek (ur. 7 października 1895 w Wielowsi, zm. 21 czerwca 1935 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się w Wielowsi, w ówczesnym powiecie tarnobrzeskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Walentego i Zuzanny. Był uczniem szkoły realnej w Tarnobrzegu[1]. Należał do I Drużyny Skautów im. Tadeusza Kościuszki[1] oraz miejscowej drużyny strzeleckiej. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W opinii generała brygady Mieczysława Boruta-Spiechowicza był „wybitnie dzielnym podoficerem. Wziął udział we wszystkich bitwach 3. kompanii. W bitwie pod Sitowiczami wytrwał w ogniu huraganowym i przykładem swoim zmusił pluton swój do wytrwania”[2]. 5 sierpnia 1915 roku, jako sekcyjny I batalionu został ranny w bitwie pod Rarańczą[3]. Do 19 lipca 1916 roku przebywał w Domu Ozdrowieńcu w Kamieńsku[1].
W nocy z 15 na 16 lutego 1918 roku wziął udział w bitwie pod Rarańczą. 11 maja 1918 roku, jako chorąży II Korpusu Polskiego wziął udział w bitwie pod Kaniowem. Następnie został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie, a później dowódcą plutonu w 4 Dywizji Strzelców Polskich, z którą w 1919 roku przybył do Czerniowiec. Po wyzwoleniu Stanisławowa został przydzielony do 5 pułku strzelców. Następnie dowodził kompanią w 40 pułku piechoty[2].
W 1921 roku kontynuował służbę w 40 pułku piechoty[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 599. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 40 pułk piechoty[5]. Następnie pełnił służbę w 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu[6][7]. W 1923 roku był odkomenderowany do baonu Straży Granicznej Nr 38[8]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 193. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9], a 17 grudnia 1931 roku majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W marcu 1932 roku został wyznaczony w 5 pułku Strzelców Podhalańskich na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego[11][12]. W kwietniu 1934 roku został przeniesiony do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy batalionu[13]. Zmarł 21 czerwca 1935 roku w Warszawie[14]. W poniedziałek 24 czerwca 1935 roku został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[15]. Był żonaty ze Stafanią, która po jego śmierci zamieszkała w Jarosławiu[1] (kwatera 5A-7-34)[16].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari[17]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18], w zamian za uprzednio (9 listopada 1931 roku) nadany Krzyż Niepodległości[19]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie – 1 grudnia 1922 roku „za czyny orężne w czasie bojów Legionów Polskich”[20]
Przypisy
- ↑ a b c d Szwedo 1998 ↓, s. 20.
- ↑ a b Ś.p. mjr Boczek ↓.
- ↑ III Lista strat 1915 ↓, s. 5.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 137, 561.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 81.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 334, 369.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 105, 208.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 388, 427.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 739.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 619.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 158.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 104.
- ↑ Nekrologi. „Polska Zbrojna”. 171, s. 4, 1935-06-23. Warszawa.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 50 z 1 grudnia 1922 roku, s. 872.
Bibliografia
- Lista strat Legionu Polskiego od lipca do października 1915. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1915-10-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ś.p. mjr Boczek. „Polska Zbrojna”. 171, s. 6, 1935-06-23. Warszawa.
- Bogusław Szwedo. Franciszek Boczek major (1895–1935). „Tarnobrzeskie Zeszyty Historyczne”. 17, luty 1998. Tarnobrzeg: Tarnobrzeskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 1425-219X.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik majora Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Franciszek Boczek