Piotr Zubowicz

Piotr Zubowicz
Data i miejsce urodzenia

26 kwietnia 1880
Mariampol

Data i miejsce śmierci

10 lipca 1956
Warszawa

Senator I kadencji (II RP)
Okres

od 1922
do 1927

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Piotr Eydziatt Zubowicz (ur. w 26 kwietnia 1880 w Mariampolu, zm. 10 lipca 1956 w Warszawie) – polski adwokat, notariusz, polityk, senator I kadencji w II RP, wolnomularz.

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Suwałkach. Studiował matematykę i prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Członek PPS; więziony i deportowany przez władze carskie w 1905. W 1906 na uniwersytecie w Kazaniu otrzymał dyplom kandydata praw. Działacz Towarzystwa Kultury Polskiej (1906–1913). Aplikował w Sądzie Okręgowym w Warszawie. W 1912 otrzymał tytuł adwokata przysięgłego. Od 1916 służył w armii rosyjskiej (w oddziałach hydrotechnicznych na froncie I wojny światowej), a następnie w II Korpusie Polskim (adiutant gen. Skrzyneckiego)[1].

W 1918 uczestniczył z Maciejem Ratajem w organizowaniu Tymczasowego Rządu Ludowego w Lublinie. W latach 20. XX wieku był znanym adwokatem w Zamościu, wydawcą „Gazety Zamojskiej”[2].

W wyborach parlamentarnych w 1922 został senatorem I kadencji (1922–1927)[3] z listy PSL „Wyzwolenie”. Podczas swego 9. posiedzenia w dniu 22 maja 1928 Sejm wybrał Piotra Zubowicza na jednego ze swoich ośmiu przedstawicieli w Trybunale Stanu.

Od 1933 roku mieszkał Warszawie, gdzie był wiceprezesem Rady Notarialnej i w dalszym ciągu członkiem Trybunału Stanu[4].

Podczas II wojny światowej współpracował z tajną organizacją pomocy więźniom, wyrabiał fałszywe dokumenty. Po wybuchu powstania warszawskiego aresztowany przez Niemców i więziony jako zakładnik przez kilka tygodni w gmachu Sejmu przy ul. Wiejskiej[2].

Po wojnie był znany z tego, że w 1945 z własnej inicjatywy odnalazł w Niemczech i przywiózł do kraju przeznaczone na makulaturę cenne przedwojenne polskie archiwa sądowe (m.in. rejestry skazanych)[4]. Prowadził kancelarię notarialną w Warszawie w Gmachu Hipoteki przy ul. Kapucyńskiej 11 (obecnie Aleja „Solidarności” 58). W Warszawie był notariuszem, sędzią: Sądu Okręgowego (1946–1948), Sądu Grodzkiego (1948–1950), Sądu Powiatowego dla dzielnicy Śródmieście (1951). W latach 1949–1950 redaktor „Przeglądu Notarialnego”[2].

Był masonem[4]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera P-6-25)[5].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Kedziora, Zamościopedia - ZUBOWICZ PIOTR (1880–1956) adwokat, senator, działacz społeczny, www.zamosciopedia.pl [dostęp 2022-05-10] (pol.).
  2. ↑ a b c Piotr Zubowicz » Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu, senat.edu.pl [dostęp 2022-05-10].
  3. ↑ Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Piotr Zubowicz. [dostęp 2012-06-16].
  4. ↑ a b c Płk mgr inż. Ryszard Muc: Szable i pistolety w obronie honoru. s. 45.
  5. ↑ Cmentarz Stare Powązki: EYDZIATT - ZUBOWICZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [online] [dostęp 2019-11-30].
  6. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. ↑ M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „ za zasługi położone na polu pracy niepodległościowej i obywatelskiej”.

Media użyte na tej stronie