Adam Fedorko

Adam Fedorko

major
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1898 Jasło
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1971 Gdańsk
Przebieg służby
Lata służby	1918-1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie, Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	3 pułk artylerii polowej 4 pułk artylerii polowej 9 dywizjon artylerii konnej Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii 3 pułk artylerii lekkiej Legionów 13 dywizjon artylerii konnej 30 pułk artylerii lekkiej 1 pułk artylerii lekkiej 2 pułk artylerii lekkiej
Stanowiska	działonowy dowódca plutonu oficer zwiadowczy dowódca baterii dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	Kampania wrześniowa II wojna światowa
Odznaczenia

Adam Fedorko (ur. 9 listopada 1898 w Jaśle, zm. 27 grudnia 1971 w Gdańsku) – major artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1917 roku w Jaśle ukończył gimnazjum, a w 1919 zdał maturę. Powołany 12 lutego 1917 roku do armii austriackiej i wcielony do 32 pułku strzelców, a w maju 1917 roku przeniesiony został do 46 pułku artylerii polowej. W 1917 roku w Wiedniu ukończył szkołę oficerów rezerwy artylerii. Od grudnia 1917 roku służył w 46 pułku artylerii polowej, z którym był na froncie rosyjskim oraz włoskim na stanowisku działonowego i awansował do stopnia kaprala. Latem 1918 roku zapadł na malarię i do końca wojny przebywał w szpitalach w Trieście i w Budziejowicach ^[1].

Jeszcze jako rekonwalescent wstąpił 5 grudnia 1918 roku do Wojska Polskiego. Początkowo w Jaśle był instruktorem w kompanii uzupełniającej, a od 6 stycznia 1919 roku w 3 pułku artylerii polowej działonowym 3 baterii. W maju 1919 roku mianowany podchorążym i objął dowództwo plutonu. Przeniesiony 9 sierpnia 1919 roku do 4 pułku artylerii polowej^[2] i przydzielony do 2 baterii, gdzie pełnił funkcje dowódcy plutonu i oficera zwiadowczego. 30 marca 1920 roku mianowany podporucznikiem artylerii^[3][1]. Od 1 stycznia do 2 marca 1921 roku był w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu na kursie, a po jego ukończeniu powrócił na poprzednie stanowisko. Podczas pokoju dalej służył w 4 pap^[4] jako I oficer baterii i tymczasowy dowódca baterii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 507. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[5]. Dalej dowodził baterią oraz był komendantem szkoły podoficerskiej i dowódcą drużyny łączności. Przeniesiony 28 sierpnia 1925 roku do 9 dywizjonu artylerii konnej, w którym był oficerem baterii, oficerem ewidencji personalnej oraz oficerem zwiadowczym i awansując do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku^[6], dowodząc 1 i 2 baterią^[1]. Przeniesiony 17 listopada 1930 roku do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim^[7][8] na stanowisko instruktora I baterii. W 1933 roku został przeniesiony do 8 baterii, a 16 kwietnia 1934 roku mianowano go dowódcą 6 baterii. Przeniesiony 11 września 1934 roku do 3 pułku artylerii lekkiej Legionów. Ukończył kurs dla dowódców dyonów i 1 stycznia 1935 roku awansował do stopnia majora z 32. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9] obejmując dowództwo dyonu^[1]. Zastępca dowódcy 13 dywizjonu artylerii konnej od kwietnia 1936 roku, a od 14 stycznia 1939 roku w 30 pułku artylerii lekkiej dowodził III dyonem, pozostając na tym stanowisku po mobilizacji pułku i podczas kampanii wrześniowej. Uczestniczył w obronie Modlina, a 22 września 1939 roku został ranny w Kazuniu. Znalazł się w niewoli niemieckiej po kapitulacji twierdzy i w latach 1940–1942 przebywał w Oflagu XII A Hadamar, w latach 1942–1945 w Oflagu II D Gross-Born i w 1945 roku w Stalagu X B Sandbostel^[1].

Po uwolnieniu służył od września 1945 roku w 2 Korpusie Polskim, przydzielony á la suite do 1 pułku artylerii lekkiej, a po przewiezieniu Korpusu do Wielkiej Brytanii przeniesiony do 2 pułku artylerii lekkiej, w którym również nie otrzymał stanowiska^[1].

W listopadzie 1947 roku powrócił do Polski i zamieszkał we wsi Zaryń. W lutym 1948 roku został administratorem majątku Dębnica Kaszubska. W następnym roku ze względów rodzinnych uzyskał przeniesienie do Słupska i od 15 września 1949 roku w Okręgowym Zarządzie Państwowych Gospodarstw Rolnych kierował sekcją stanu posiadania w Dziale Analiz i Planowania. Od lutego 1950 roku pracował w Rejonie Przemysłu Leśnego w Słupsku, kolejno jako: w latach 1950–1951 kierownik sekcji zaopatrzenia, w latach 1951–1953 kierownik sekcji kontroli technicznej i w latach 1953–1959 szef produkcji. Będąc na emeryturze zamieszkał w Gdańsku, gdzie zmarł 27 grudnia 1971 roku^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[10]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Wesołowski, Kamil Stepan: Mobilizacja marcowa 1939 T-2: dokumenty i relacje. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe im. mjr. Bolesława Waligóry, 2012, s. 417. ISBN 978-83-934259-5-2.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.