Aleksander Maisner

Aleksander Maisner

Air Vice Marshal
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1921 Hamburg
Data i miejsce śmierci	21 grudnia 2008 Salisbury
Przebieg służby
Lata służby	1941–1977
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne
Formacja	RAF Royal New Zealand Air Force
Jednostki	5 pułk artylerii lekkiej 4 Kresowy pułk artylerii lekkiej No. 70 Squadron RAF No. 50 Squadron RAF No. 230 Operational Conversion Unit
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Aleksander Maisner vel Alec Maisner (ur. 26 lipca 1921 w Hamburgu, zm. 21 grudnia 2008 w Salisbury) – honorowy generał brygady pilot Wojska Polskiego i wicemarszałek (ang. Air Vice Marshal) Królewskich Sił Powietrznych (numery ewidencyjne RAF: P-2938, 705749 i 50062).

Życiorys

Aleksander Maisner urodził się 26 lipca 1921 roku w Hamburgu. W latach 1931-1939 był uczniem I Gimnazjum Państwowego w Częstochowie^[1]. Po kampanii wrześniowej, w trakcie próby nielegalnego przekroczenia granicy z Rumunią, został aresztowany, skazany na 8 lat ciężkich robót i zesłany do północnej Syberii. Latem 1941 roku, po podpisaniu układu Sikorski-Majski, został zwolniony z obozu, przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR i wcielony do 5 pułku artylerii lekkiej. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Centrum Wyszkolenia Artylerii został przeniesiony do 4 Kresowego pułku artylerii lekkiej. W 1942 roku zgłosił się na ochotnika do służby w Polskich Siłach Powietrznych, miał numer służbowy RAF P-2938^[2]. 29 listopada 1944 roku, po ukończeniu szkolenia, otrzymał odznakę pilota. 1 stycznia 1945 roku został mianowany podporucznikiem.

W 1946 roku wstąpił do Królewskich Sił Powietrznych^[1]. W 1950 roku został przeniesiony do 70 Dywizjonu Lotnictwa Transportowego RAF w Egipcie. Latał w nim na samolotach Vickers Valetta. Dwa lata później powrócił do Anglii. Otrzymał przydział do 50 Dywizjonu Lotnictwa Bombowego stacjonującego w Stacji RAF Binbrook. W tej jednostce latał na odrzutowych bombowcach English Electric Canberra^[3]. W 1955 roku został przydzielony do 230 Operacyjnej Jednostki Przejściowej w Stacji RAF Waddington. Został w niej przeszkolony w pilotażu odrzutowego bombowca strategicznego Avro Vulcan. Do 1962 roku służył w Królewskich Nowozelandzkich Siłach Powietrznych. Stacjonował w Bazie RNZAF Ohakea na Wyspie Północnej^[3].

Od maja 1971 roku do lipca 1973 roku, w stopniu „Air Commodore” (brak polskiego odpowiednika) był asystentem komendanta Szkoły RAF w Cranwell (ang. Royal Air Force College Cranwell). W sierpniu 1973 roku został dyrektorem do spraw personelu (ang. Director of Manning Personnel). W grudniu 1975 roku wyznaczono go na stanowisko zastępcy sekretarza (ang. Deputy Air Secretary). Od lutego do listopada 1976 roku był dyrektorem generalnym do spraw zarządzania zasobami ludzkimi RAF (ang. Director-General of Personnel Management)^[4].

3 maja 1983 został powołany na członka Głównej Komisji Skarbu Narodowego Rzeczypospolitej Polskiej^[5]. Był prezesem Stowarzyszenia Lotników Polskich w Londynie. 8 kwietnia 1986 roku był obecny podczas złożenia przysięgi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Kazimierza Sabbata^[6]. W 1990 roku Prezydent RP Ryszard Kaczorowski mianował go honorowym generałem brygady^[7]. Zmarł 21 grudnia 2008 roku w Salisbury^[3].

Awanse w RAF

Polskie odpowiedniki stopni wojskowych w Królewskich Siłach Powietrznych podano według stanu obowiązującego po wejściu Polski do NATO. Patrząc z ówczesnej perspektywy polskich naczelnych władz wojskowych na uchodźstwie brytyjski stopień „Air Commodore” nie miał odpowiednika, natomiast odpowiednikiem brytyjskiego stopnia wicemarszałka był stopień generała brygady.

• kapitan (ang. Flight Lieutenant) – 1 września 1948 roku ze starszeństwem z 1 lipca 1948 roku^[8]
• major (ang. Squadron Leader) – 1 lipca 1955 roku^[9]
• podpułkownik (ang. Wing Commander) – 1 stycznia 1961 roku^[10]
• pułkownik (ang. Group Captain) – 1 stycznia 1967 roku^[11]
• generał brygady (ang. Air Commodore) – 1 stycznia 1972 roku^[12]
• generał dywizji (ang. Air Vice Marshal) – 20 grudnia 1975 roku

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1990 roku^[13]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej
• Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego – 14 lipca 1969 roku^[14]
• Kawaler Orderu Łaźni – 31 grudnia 1976 roku^[15]
• Krzyż Sił Powietrznych – 2 stycznia 1956 roku
• Odznaka Pilota – 29 listopada 1944 roku

Zobacz też

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie. eprints.hist.pl. [dostęp 2016-12-04].
• Krzysztof Kubala. Aleksander Maisner (1921-2008). „Lotnictwo”. 3 (96), marzec 2009. Warszawa: MAGNUM-X Sp. z o.o.. ISSN 17325323. 
• Jacek Adamski: Aleksander Maisner (pol.). W: Życiorysy lotników [on-line]. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej, 2017. [dostęp 2017-03-19].
• Air Vice-Marshal Alec Maisner (ang.). Telegraph Media Group, 2009-01-28. [dostęp 2017-03-19].
• Aleksander Maisner (pol.). W: Almanach Absolwentów IV L.O. im. H. Sienkiewicza w Częstochowie [on-line]. Tomasz Skeli Witaszczyk. [dostęp 2017-05-01].
• Colin Mackie: Senior Royal Air Force Appointments (ang.). W: British Armed Forces (1860-) [on-line]. kwiecień 2007. [dostęp 2017-05-02].
• Zdzisław Nicman. Ostatni generał mianowany na uchodźstwie. „Polska Zbrojna”. (96), 1995. Warszawa. ISSN 17325323. 
• Air Vice-Marshal A Maisner (500062) (ang.). W: Air of Authority - A History of RAF Organisation [on-line]. M. B. Barrass, 2015-03-22. [dostęp 2017-05-02].
• Aleksander Maisner (pol.). W: Lista Krzystka. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 [on-line]. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2017-05-03].