Bohdan Marconi

Bohdan Lucjan Marconi
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1894
Warszawa

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1975
Warszawa

Zawód, zajęcie

konserwator dzieł sztuki, malarz, muzyk

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Bohdan Marconi i Armand Vetulani (po 1960)
Grób Marconiego na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie

Bohdan Lucjan Marconi (ur. 14 stycznia 1894 w Warszawie, zm. 15 stycznia 1975 tamże) – polski konserwator malarstwa, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, wnuk Henryka Marconiego, syn Władysława Marconiego i jego żony Kazimiery Eleonory z Kolbergów (1859-1934), ewangelik reformowany.

Życiorys

Po ukończeniu szkoły średniej wyjechał na studia w konserwatorium w Berlinie (skrzypce). W 1914 r. rozpoczął studia malarskie w Académie des Beaux-Arts w Paryżu, które kontynuował w latach 1916–1919 w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie[1] pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego i Wojciecha Kossaka. W 1917 r. koncertował w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

W 1918 r. wstąpił do wojska i w czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na froncie litewsko-białoruskim. Skończył Szkołę Podchorążych Piechoty i Szkołę Podchorążych Wojsk Samochodowych. 22 września 1922 objął stanowisko rysownika, potem konserwatora-restauratora w Muzeum Narodowym w Warszawie w pracowni konserwacji malarstwa, gdzie pracował aż do 1951 roku. W czasie okupacji niemieckiej brał udział w nieudanej próbie ratowania plafonów z Zamku Królewskiego w Warszawie. Podczas burzenia Warszawy przez wojska niemieckie po upadku Powstania Warszawskiego przebywał w gmachu Muzeum Narodowego, gdzie był świadkiem dokonywanych przez żołnierzy grabieży i zniszczeń obiektów muzealnych. Jego wojenne wspomnienia zostały opublikowane w zbiorze jego esejów O sztuce konserwacji. W 1947 został mianowany profesorem Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył konserwacji malarstwa.

Uchwałą Rady Państwa z 29 października 1947 odznaczony Krzyżem Oficerskim[2], a w 1955 Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3].

Szczególnie cenne są tzw. teki i rolki Marconiego, dotyczące obrazów przyjętych przez niego do konserwacji przed i po wojnie, co pozwoliło m.in. na sporządzenie rejestru obrazów zniszczonych i zaginionych w czasie II wojny światowej.

Jego żoną była Zofia z Szyllerów (1896-1988). Mieli dwie córki, oraz dwóch wnuków, w tym Marka Blizińskiego, muzyka. Bohdan Marconi spoczął w grobowcu rodzinnym obok rodziców i brata na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera I-6-4)[4].

Przypisy

  1. ↑ Krzysztof Nowiński, Prof. Bohdan Marconi (1894–1975). Wspomnienie pośmiertne, „Ochrona Zabytków”, 28/3-4 (110-111), 1975, s. 262–263 [dostęp 2020-01-02].
  2. ↑ „Za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej” M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 894, pkt 6.
  3. ↑ 11 lipca 1955 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki” M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144, pkt 18.
  4. ↑ śp. Bohdan Marconi

Bibliografia

  • Lech Krzyżanowski, Marconi Bohdan, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1.
  • Bohdan Marconi, O sztuce konserwacji (wybór i opracowanie: Juliusz Bursze), wyd. Arkady, Warszawa, 1982.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Marconi grave.JPG
Autor: Cezary p, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób rodziny Marconich na warszawskim Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym
Armand Vetulani and Bohdan Marconi photograph in 1960 or later.jpeg
Autor: it's my own faithful copy of Armand Vetulani and Bohdan Marconi photograph, Licencja: CC BY-SA 4.0
Copy of Armand Vetulani and Bohdan Marconi photograph in 1960 or later