Jerzy Jasieński

Jerzy Jasieński
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1913
Władykaukaz

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 2008
Warszawa

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista, pedagog

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Jerzy Jasieński (ur. 25 maja 1913 we Władykaukazie, zm. 7 grudnia 2008 w Warszawie[1]) – polski pianista, krytyk, publicysta i działacz muzyczny. Jeden z organizatorów życia muzycznego w Bydgoszczy w latach 1945-1948.

Życiorys

W latach 1934-1939 odbywał studia prawnicze oraz pianistyczne pod kierunkiem Stanisława Szpinalskiego na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów przyjęty do Konwentu Polonia, jednocześnie zaś był także członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich[2]. Podczas II wojny światowej był kierownikiem muzycznym litewskiego Teatru Dramatycznego. W 1945 r. przybył wraz z Arnoldem Rezlerem do Bydgoszczy, gdzie pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji. Był współtwórcą i dyrektorem Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej i Centralnego Biura Koncertowego na Okręg Pomorski, przewodniczącym sekcji muzycznej Wojewódzkiej Rady Kultury, prezesem Związku Muzyków w Bydgoszczy, profesorem Państwowej Szkoły Muzycznej, recenzentem koncertowym „Arkony”, redaktorem „Ziemi Pomorskiej”, a także czynnym muzykiem – pianistą i akompaniatorem. Należał do najaktywniejszych organizatorów życia muzycznego w Bydgoszczy w latach 40. Zorganizował m.in. I Festiwal Muzyki Polskiej (1946) i Ogólnopolską Naradę Szkolnictwa Muzycznego (1947). Wierzył w swoistą misję muzyki i pojmował sztukę w kategoriach patriotycznych.

Od końca lat 40. pracował jako wicedyrektor w Departamencie Twórczości, Imprez i Obchodów Artystycznych Ministerstwa Kultury i Sztuki w Warszawie. Jako urzędnik czynił starania o upaństwowienie Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej i o zbudowanie w Bydgoszczy filharmonii, co ostatecznie zostało uwieńczone powodzeniem. W latach 1964-1966 kierował Teatrem Polskim w Warszawie, a w latach 1966-1968 Teatrem Wielkim. Potem, po ciężkiej chorobie, związał się z ruchem wydawniczym - w latach 1980-1989 był zastępcą dyrektora Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. W 2006 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą, a w roku 2007 - złotym medalem "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"[3].

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ Archiwum Korporacyjne - Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich, www.archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2017-11-24].
  2. ↑ W. Szełkowski, Klub Włóczęgów Wileńsakich, Wilno 1999, s. s. 187
  3. ↑ zarys biografii