Jerzy Kubicki

Jerzy Kubicki

rotmistrz
Data i miejsce urodzenia	19 lipca 1892 Cassel
Data i miejsce śmierci	17 listopada 1973 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Związek Walki Zbrojnej Armia Krajowa
Jednostki	1 pułk ułanów Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca szwadronu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Jerzy Witalis Kubicki (ur. 19 lipca 1892 w Cassel, zm. 17 listopada 1973 w Poznaniu) – podporucznik Armii Cesarstwa Niemieckiego, rotmistrz Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Pochodził ze zubożałej szlachty, wychowywał się w wielodzietnej rodzinie. Był synem Witalisa (inżyniera budowlanego – geodety) i Niemki – Marii z domu Stark (nauczycielki). Rodzina jego wywodziła się z okolic Poznania. Po ukończeniu Akademii Rolniczej w Berlinie został asystentem na tejże uczelni. Należał do Towarzystwa Tomasza Zana. W latach 1914–1918 służył w armii niemieckiej, z której został zdemobilizowany w randze podporucznika^[1].

Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W okresie od dnia 11 listopada do dnia 27 grudnia 1918 r. prowadził Biuro Werbunkowe dla Straży Bezpieczeństwa w Poznaniu. W dniu 27 grudnia tr. walczył z bronią w ręku o Plac Wolności i Prezydium Policji (którego komendantem został po jego zajęciu). W nocy z 4 na 5 stycznia 1919 roku wziął udział w walkach o koszary i lotnisko na Ławicy. W dniach 10 i 11 stycznia 1919 r. uczestniczył w bitwie o Szubin (walczył w okolicach Kołaczkowa). W okresie organizowania 1 pułku ułanów Wielkopolskich został komendantem jego koszar^[2].

W 1 pułku ułanów Wielkopolskich dowodził następnie szwadronem zapasowym i 2 szwadronem. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W nocy z 4 na 5 kwietnia 1920 roku, już w stopniu porucznika^[a], wziął udział w brawurowym wypadzie z twierdzy w Bobrujsku, podczas którego rozbił placówki nieprzyjaciela i wziął jeńców. Za wykazane męstwo odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.3109 z 30 czerwca 1921 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z dnia 16 lipca 1921 r.)^[3]. W międzyczasie awansowany został do rangi rotmistrza^[3]. W 1921 roku przeszedł do rezerwy i związał swe życie zawodowe z rolnictwem^[1].

W roku 1934 jako rotmistrz rezerwy zajmował 207. lokatę w swoim starszeństwie w korpusie oficerów kawalerii (starszeństwo z dnia 1 czerwca 1919 roku)^[4]. Znajdował się wówczas w ewidencji PKU Jarocin i przynależał do kadry rezerwowej 15 pułku ułanów^[5].

We wrześniu 1939 roku jako ochotnik bronił przed Niemcami Warszawy, następnie działał w konspiracji – w strukturach Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Po zakończeniu II wojny światowej administrował majątkiem ziemskim i zajmował się hodowaniem roślin (był cenionym hodowcą roślin uprawnych). Mocą uchwały Rady Państwa z dnia 6 grudnia 1957 roku odznaczony został Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym^[2]. Za udział w powstaniu wielkopolskim został w 1973 roku awansowany do stopnia podpułkownika^[1].

Zmarł w Poznaniu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Junikowo – pole: 6, kwatera: 1, rząd: 18, miejsce: 2A.

Pierwszą żoną Jerzego Kubickiego była Felicja z domu Szyfter (ur. 4 grudnia 1897r., zm. 17 września 1941 r.) – siostra Czerwonego Krzyża w powstaniu wielkopolskim^[b]. Po jej śmierci ożenił się powtórnie. Bratem Jerzego Kubickiego był Stanisław – poeta, malarz i pisarz, przedstawiciel awangardy artystycznej okresu międzywojennego. Miał córkę Marię oraz synów: Krzysztofa i Jerzego^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 3908)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Krzyż Niepodległości
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym na stronie Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego „Gniazdo”.. [dostęp 2020-01-19].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-19].
• Rocznik oficerski rezerw 1934. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1934. [dostęp 2020-01-19].