Stanisław Kasprzysiak

Stanisław Kasprzysiak
Data i miejsce urodzenia22 października 1931
Zamość
Data i miejsce śmierci9 grudnia 2019
Warszawa
Zawód, zajęcietłumacz, eseista, archeolog
Odznaczenia
Komandor Orderu Gwiazdy Solidarności Włoskiej (1947–2001)

Stanisław Kasprzysiak (ur. 12 października 1931 w Zamościu, zm. 9 grudnia 2019 w Warszawie) – polski tłumacz, eseista, prozaik i archeolog, z wykształcenia architekt.

Życiorys

Urodzony 12 października 1931 r. w Zamościu[1]. W 1949 r. rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, które ukończył w 1955 roku[2]. Po studiach podejmował różne krótkotrwałe prace, m.in. przy inwentaryzacji i rekonstrukcji zabytków architektury drewnianej w Małopolsce czy jako scenograf i scenarzysta w zespole filmowym prof. Antoniego Bohdziewicza. W latach 1970–2010 przeprowadzał badania archeologiczne na terenie Włoch, których wyniki publikował w języku włoskim w tamtejszych periodykach[3].

Od 1975 do 2010 r. zajmował się tłumaczeniem literatury włoskiej[3], m.in.: Dialogi z Leukoteą Cesare Pavesego (1975), Triumf śmierci Gabriele d’Annunzio (1976), Dziełka moralne (1979) i Pieśni/Canti (2020) Giacomo Leopardiego, Dzień sądu Salvatore Satty (1982), Narodziny filozofii Giorgio Colliego (1991), Granice duszy (1994) i Co pozostaje (2001) Nicoli Chiaromonte, Drzewa bez Bogów Guido Ceronettiego (1994), Zaślubiny Kadmosa z Harmonią Roberta Calasso (1995), Wyjście z labiryntu Alberta Savinio (2001), Szekspira (2001), O Stendhalu (2002) i Gepard (2009) Giuseppe Tomasiego di Lampedusy[1].

W latach 1987–2003 opublikował kilkanaście szkiców eseistycznych oraz wiersze z cyklu Z zimowego letargu[1]. Jest także autorem powieści Raz na kilka lat[4].

Wyróżniony nagrodą Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich (1996), nagrodą ZAiKS-u za twórczość przekładową (2000) oraz nagrodą włoskiego rządu Premio nazionale per la traduzione (2002)[5]. Odznaczony orderem Stella della Solidarieta Italiana (2004) za zasługi dla włoskiej kultury[1].

Zmarł 9 grudnia 2019 r. w Warszawie[6]. Pochowany na Cmentarzu Prądnik Czerwony w Krakowie (kw. CCXXVI-5-17)[7].

Grób Stanisława Kasprzysiaka na Cmentarzu Prądnik Czerwony

Przypisy

  1. ↑ a b c d Stanisław Kasprzysiak - marginesy.com.pl, marginesy.com.pl [dostęp 2017-02-23] (pol.).
  2. ↑ Stanisław Kasprzysiak, Lubimyczytać.pl [dostęp 2017-02-23].
  3. ↑ a b Architekt poza architekturą / Architect beyond architecture, www.architektpozaarchitektura.sarp.krakow.pl [dostęp 2017-02-23].
  4. ↑ Michał Nogaś, Łowcy rozbierających się pań. Rozmowa z Januszem Majewskim, wyborcza.pl, 20 lutego 2017 [dostęp 2017-02-23].
  5. ↑ LA CONSEGNA DEI PREMI NAZIONALI PER LA TRADUZIONE (wł.). MiBAC. [dostęp 2018-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-23)].
  6. ↑ Stanisław Kasprzysiak, Kraków, Warszawa, 31.12.2019 - kondolencje, nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2020-01-02].
  7. ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2021-07-16].

Media użyte na tej stronie

Grób Stanisława Kasprzysiaka na Cmentarzu Prądnik Czerwony.jpg
Autor: Kordiann, Licencja: CC BY-SA 4.0
Grób Stanisława Kasprzysiaka na Cmentarzu Prądnik Czerwony