Carinhall

(c) Bundesarchiv, Bild 146-1979-175-10 / CC-BY-SA 3.0

Hermann Göring i oficerowie SS w Carinhall

(c) Bundesarchiv, Bild 146-1979-178-17 / CC-BY-SA 3.0

Hermann Göring przy makiecie kolejki w Carinhall, 1943

(c) Bundesarchiv, Bild 183-M0903-328 / Donath, Otto / CC-BY-SA 3.0

Ruiny, 1947 r.

Ocalałe dwie wieże stojące przy bramie wjazdowej

Miejsce po dworku, stan 2009 r.

Carinhall – dwór, rezydencja marszałka III Rzeszy Hermanna Göringa, położona na północny wschód od Berlina w lasach Schorfheide. Nazwa tej luksusowej budowli wzięła się od imienia pierwszej, przedwcześnie zmarłej żony marszałka – Carin (z domu Fock).

Budowa

Na temat willi krążyły wśród ludzi odwiedzających posiadłość istne legendy. Nie były one bezpodstawne – potężny kompleks budynków krył w sobie kilkanaście sypialni, pokojów dla gości i szereg nowinek technicznych. W posiadłości wybudowano podziemne mauzoleum, do którego złożono, sprowadzone ze Szwecji, doczesne szczątki pierwszej żony Göringa.

Słynący z zamiłowania do luksusu Göring dbał, aby posiadłość wzbudzała podziw. Ogromny basen z podgrzewaną wodą, kręgielnia, zajmująca kilkaset metrów kwadratowych makieta kolejowa z domkami, tunelami i górami – to wszystko miało służyć Göringowi aż do późnych lat starości. To właśnie w rezydencji marszałka zamontowano jedną z pierwszych wówczas produkowanych zmywarek do naczyń firmy AEG. Nie sposób zliczyć też dzieł sztuki (rzeźb, figur i starodruków), które zostały zrabowane, bądź też nabyte przez marszałka w różnych miejscach Europy.

Koniec

Po śmierci Göringa Carinhall miało być przekształcone na muzeum, które nie tylko uświetniałoby osiągnięcia Tysiącletniej Rzeszy, ale i samego gospodarza tych terenów. Odpowiednie plany opracowywano jeszcze w styczniu 1945 roku. 20 kwietnia 1945 Göring Carinhall opuścił po raz ostatni. 28 kwietnia 1945 roku, w momencie zbliżania się Armii Czerwonej (2 Front Białoruski, 2 Armia Uderzeniowa), Göring nakazał wysadzić budynki w powietrze, oraz ukryć zwłoki Carin w pobliskim lesie. Żołnierze sowieccy, szukając skarbów, odnaleźli i zbezcześcili nowy grób Carin. Ostatecznie, przy pomocy miejscowego leśnika i berlińskiego pastora pochodzącego ze Szwecji, odszukano szczątki i w 1951 r. powróciły do ojczyzny.

W 1999 r. nowe zainteresowanie miejscem wzbudziła książka: Görings Reich: Selbstinszenierungen in Carinhall^[1], w której opisano dzieje tej posiadłości. Powstały obawy, że miejsce stanie się neonazistowskim sanktuarium^[2]. W związku z tym rząd Brandenburgii zlecił rozbiórkę pozostałości grobu żony Göringa.

Obecnie ruiny rezydencji porastają drzewa, pozostawiono tylko dwie wieże, stojące przy bramie wjazdowej, z herbami rodowymi Göringa.

Inne

W 1939 r. na kilka miesięcy przed wybuchem wojny, Carinhall odwiedził minister spraw zagranicznych II RP Józef Beck. On także był pod wrażeniem okazałości i przepychu wszechobecnych w tym miejscu.

Zobacz też

• Pałacyk w Krasnolesie
• Kwatera w Szerokim Borze

Przypisy

Bibliografia

• Roger Manvell, Der Reichsmarschall, 1983. ISBN 3-8118-4370-2
• Leonard Mosley, The Reich Marshal: A Biography of Hermann Goering. 1975. ISBN 3-420-04727-4
• Volker Knopf, Stefan Martens, Görings Reich. Selbstinszenierungen in Carinhall, 2019. ISBN 978-3-86153-392-4

Linki zewnętrzne

• iHermann Göring fik tildelt Storkorset (duń.).