Feliks Godowski

Feliks Godowski

pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia	25 sierpnia 1878 Lwów
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	C. K. Armia C. K. Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	30 Pułk Piechoty Austro-Węgier, 19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, Legia Oficerska, WSO VI
Stanowiska	szef sądu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska
Późniejsza praca	adwokat
Odznaczenia

Feliks Ludwik Godowski^[1] h. Odrowąż (ur. 25 sierpnia 1878 we Lwowie, zm. 1940 w ZSRR) – doktor praw, adwokat, pułkownik audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 25 sierpnia 1878 we Lwowie, w rodzinie Władysława, powstańca styczniowego, architekta, i Malwiny z Krammerów^[2]. Miał brata Maurycego, nauczyciela, oficera, harcerza^[3]. W 1899 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (w jego klasie byli m.in. Stanisław Michałowski, Witold Skalski)^[4]. Ukończył studia prawnicze uzyskując doktorat praw. Od ok. 1913 był adwokatem przy C. K. Sądzie Powiatowym w Szczercu^[5].

W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1901^[6][7], a potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1906^[8]. Był przydzielony do 30 pułku piechoty we Lwowie do ok. 1910^{[9][10][11][12][13][14][15]}. Następnie został przeniesiony do C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1906^[16]. Od tego czasu do ok. 1912 był przydzielony do 19 pułku piechoty obrony krajowej we Lwowie (ok. 1911–1912 przydział do tej jednostki miał wówczas także jego brat Maurycy)^[17][18][19].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu kapitana^[20]. Brał udział w walkach podczas wojny polsko-ukraińskiej w szeregach Legii Oficerskiej, po czym wiosną 1919 został przydzielony do Sądu Polowego we Lwowie, w którym został jednym z audytorów w składzie osobowym sądu i jego agendach w Galicji Wschodniej (podobną drogę przeszedł por. Marian Buszyński)^[21]. W kolejnych latach pracował w audytoriacie lwowskim. Został awansowany do stopnia majora. Dekretem z 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika w korpusie sądowym z dniem 1 kwietnia 1920^[22]. Zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[23][24], a później na stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925^[25]. W latach 20. był sędzią orzekającym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie^[26]. 15 grudnia 1923 został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr II w Lublinie na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sądu^[27]. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony do WSO Nr VI na stanowisko sędziego orzekającego^[28][29]. W lipcu 1927 został przesunięty w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI ze stanowiska sędziego orzekającego na stanowisko szefa sądu^{[30][31][25][32]}. 16 marca 1928 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi^[33][25]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku, jako pułkownik w stanie spoczynku, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[34].

Jako emerytowany wojskowy pracował ponownie jako adwokat, prowadził kancelarię adwokacką przy ulicy Oficerskiej 22^[32][35].

W wyborach samorządowych z maja 1939 ubiegał się o mandat radnego Rady Miasta Lwowa startując z Listy Katolicko-Narodowej i został zastępcą radnego Kazimierza Winiarza^[36].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-7 oznaczony numerem 706)^[37]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Organa wymiaru sprawiedliwości w W. P.. „Wojskowy Przegląd Prawniczy”. Nr 8–10, 1928.