Leon Bobicki

Leon Bobicki

pułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1887 Tambow
Data i miejsce śmierci	17/18 lutego 1943 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1929
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Błękitna Armia Wojsko Polskie
Formacja	II Korpus Polski w Rosji Wojsko Polskie na Wschodzie
Jednostki	4 Dywizja Strzelców Polskich 1 Pułk Saperów DOK VIII 10 Dywizja Piechoty
Stanowiska	szef sztabu attaché wojskowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Leon Bobicki (ur. 10 kwietnia 1887 w Tambowie^[1], zm. 17/18 lutego 1943^[2] w Warszawie^[3]) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 10 kwietnia 1887 w Tambowie (Rosja), w rodzinie Ignacego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Eweliny z Pieńkowskich. Miał brata Wiktora, kapitana WP, i siostrę Helenę, nauczycielkę^[3]. Ukończył korpus kadetów w Moskwie (1904) i Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Petersburgu (1906)^[1]. Był oficerem zawodowym w wojsku rosyjskim, brał udział w I wojnie światowej. Służył w II Korpusie Polskim w Rosji, później w Wojsku Polskim na Wschodzie. Pod koniec 1917 w stopniu kapitana został wybrany prezesem Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego z siedzibą w Jassach^[4][5]. Został oficerem Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. W stopniu podpułkownika sprawował stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich^[6].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego przez Naczelnego Wodza Wojsk Polskich w 1919^[7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie od 4 czerwca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu oraz 10 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1920 został mianowany szefem sztabu Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy i Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa^[8]. Następnie był szefem sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej^[9]. Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Lucjana Żeligowskiego (bunt Żeligowskiego), 9 października 1920 był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”, którzy jako członkowie Tymczasowej Komisji Rządzącej podpisali ją obok generała^[10][11][12]. W strukturze Tymczasowej Komisji Rządzącej 12 października 1920 został mianowany przez Naczelnego Dowódcę Wojsk Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego na stanowisko dyrektora Departamentu Obrony Krajowej^[13].

W latach 20. II Rzeczypospolitej był oficerem 1 pułku saperów w Modlinie^[14][15]. Został awansowany do stopnia pułkownika saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[16][17][18]. Został mianowany attaché wojskowym w Konstantynopolu i pełnił tę funkcję^[19][20] od 1921 do 1924. Z dniem 31 grudnia 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat, otrzymując zgodę na wykonywanie zawodu cywilnego^[21]. W 1928 jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych^[22]. Z dniem 31 marca 1929 został przeniesiony w stan spoczynku^[23]. W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III^[24]. Pełnił funkcję prezesa komitetu wykonawczego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków. Pracował w firmie A. Jurzykowski S.A.^[1], później od 1935 aż do śmierci prowadził wraz z bratem własną firmę produkcyjno-handlową^[3].

Był autorem relacji pt. O tworzeniu się II Korpusu Polskiego na Ukrainie^[25] i publikacji Z dziejów Kaniowa.

Był mężem Janiny z Potockich (1886–1988), z którą miał trzy córki: Halinę, Irenę i Janinę (1916–1996)^[26].

Zginął w nocy z 17 na 18 lutego 1943 we własnym mieszkaniu z rąk gestapowców podczas próby aresztowania. Spoczywa, razem z żoną, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12-1-14)^[26].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5219
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi^[1]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (1926)^[27]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Order Świętej Anny II klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Order Świętej Anny III klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Order Świętej Anny IV klasy (szabla za waleczność – „За храбрость”) (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Order Świętego Stanisława II klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Order Świętego Stanisława III klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)^[3]
• Krzyż Wojenny (Francja)^[1]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[1]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.