Alberto Nepomuceno

Alberto Nepomuceno
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1864
Fortaleza

Pochodzenie

brazylijskie

Data i miejsce śmierci

16 października 1920
Rio de Janeiro

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

Alberto Nepomuceno (ur. 6 lipca 1864 w Fortalezie, zm. 16 października 1920 w Rio de Janeiro[1][2][3]) – brazylijski kompozytor i dyrygent.

Życiorys

Początkowo uczył się muzyki u swojego ojca, Vitora Nepomuceno[1]. Następnie kształcił się w Recife i w Rio de Janeiro[2]. Od 1888 roku przebywał w Europie, gdzie studiował w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie u Eugenio Terzianiego i Cesare’a de Sanctis, w Akademische Meisterschule i Konserwatorium Sterna w Berlinie u Heinricha von Herzogenberga, Arnó Kleffela i Karla Heinricha Ehrlicha, w Wiedniu u Teodora Leszetyckiego oraz w Konserwatorium Paryskim u Alexandre’a Guilmanta[2]. W 1895 roku wrócił do Brazylii[1][2]. Uczył gry na organach w Instituto Nacional de Música w Rio de Janeiro, w 1896 roku został dyrektorem Sociedade de Concertos Populares[2]. W latach 1902 i 1906–1916 był dyrektorem Instituto Nacional de Música[2][3]. W 1910 roku dyrygował gościnnie w Brukseli, Paryżu i Genewie[2].

Twórczość

Stylistycznie twórczość Nepomuceno należy do XIX wieku, obejmuje tradycyjne gatunki wokalne i instrumentalne[2]. Był reprezentantem nurtu narodowego w muzyce, wykorzystywał melodie z brazylijskiego fokloru muzycznego[2][3]. Jako dyrektor Instituto Nacional de Música i Sociedade de Concertos Populares propagował twórczość kompozytorów brazylijskich, a dzięki swoim pieśniom, w których wykorzystywał teksty poetów brazylijskich, przyczynił się do odrodzenia pieśni w języku portugalskim[2].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])

Utwory orkiestrowe

  • Prière (1887)
  • Rapsodie brésilienne (1887)
  • Série brasileira (1892)
  • Scherzo vivace (1893)
  • Symfonia g-moll (1894)
  • 6 valsas humoristicas na fortepian i orkiestrę (1903)
  • preludium O Garatuja (1904)
  • Romance e tarantella na wiolonczelę i orkiestrę (1908)

Utwory kameralne

  • 4 kwartety smyczkowe (1889, 1890, 1890, 1891)
  • Trio fortepianowe fis-moll (1916)
  • Devaneio na skrzypce i fortepian (1919)

Utwory fortepianowe

  • Fôlha d’album (1891)
  • 4 peças lyricas (1894)
  • Tema e variações A-dur (1902)
  • Variações sobre un tema original (1902)

Utwory organowe

  • Offertorio (1912)

Utwory chóralne

  • Ave Maria na chór żeński (1887)
  • Canto fúnebre na chór (1896)
  • Ode a Osvaldo Cruz na chór (1917)

Utwory na chór i organy

  • Panis angelicus (1909)
  • Ecce panis (1911)
  • O salutaris hostia (1911)
  • Tantum ergo (1911)
  • Missa (1915)

Utwory na chór i orkiestrę

  • As Uyaras na sopran, chór żeński i orkiestrę (1896)

Utwory sceniczne

  • opera Porangaba (1887–1889)
  • opera 1-aktowa Artemis (1898)
  • opera w 3 aktach Abul (1899–1905)
  • komedia muzyczna w 3 aktach A cigarra (1911)
  • muzyka do dramatu Charlesa Chabaulta Elektra według Sofoklesa (1894)

Przypisy

  1. ↑ a b c d Martha Furman Schleifer, Gary Galván: Latin American Classical Composers: A Biographical Dictionary. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 420. ISBN 978-0-8108-8870-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 28. ISBN 978-83-224-0808-7.
  3. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2584. ISBN 0-02-865529-X.

Media użyte na tej stronie

Alberto Nepomuceno, sem data.tif
Imagem do Fundo Correio da Manhã.