Gianni Vattimo

Gianni Vattimo
Gianni Vattimo na Gay Pride w 1999
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1936 Turyn
Zawód, zajęcie	filozof, publicysta polityk
Alma Mater	Uniwersytet Turyński

Gianteresio (Gianni) Vattimo (ur. 4 stycznia 1936 w Turynie) – włoski filozof, publicysta i polityk, eurodeputowany VII kadencji.

Życiorys

Studiował filozofię na Uniwersytecie Turyńskim, którą ukończył w 1959. Kształcił się następnie na Uniwersytecie w Heidelbergu (m.in. pod kierunkiem Hans-Georga Gadamera), po czym powrócił do Włoch. Został wykładowcą na turyńskiej uczelni. W 1969 został profesorem estetyki, a w 1982 profesorem teorii filozofii. W latach 80. był profesorem wizytującym na różnych uniwersytetach w Stanach Zjednoczonych. Publikował w różnych pismach, m.in. w „La Stampa” i „La Repubblica”.

Opublikował szereg pozycji książkowych^[1], tłumaczonych na liczne języki. Stał się jednym z najbardziej znanych włoskich filozofów współczesnych, reprezentujących nurt filozoficznego postmodernizmu. Zajmuje się podstawowymi myśli filozoficznej pojęciami, koniec historii czy śmierć sztuki, a także problemy interpretacji^[2].

Zaangażował się także w działalność polityczną. Współpracował z partią radykalną, należał następnie do Demokratów Lewicy. W latach 1999–2004 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego^[3]. Wstąpił następnie do Partii Komunistów Włoskich. W 2009 ponownie został wybrany do Europarlamentu, tym razem z listy partii Antonia Di Pietro – Włochy Wartości. W PE zasiadał do 2014.

Publicznie ujawnił, że jest homoseksualistą. Deklaruje również, że jest katolikiem („który przywitał śmierć Boga”)^[4], a zarazem ateistą^[5].

Wybrane publikacje

• Il concetto di fare in Aristotele, Turyn 1961.
• Essere, storia e linguaggio in Heidegger, Turyn 1963.
• Ipotesi su Nietzsche, Turyn 1967.
• Poesia e ontologia, Mediolan 1968.
• Schleiermacher, filosofo dell’interpretazione, Mediolan 1968.
• Introduzione ad Heidegger, Bari 1971.
• Il soggetto e la maschera, Mediolan 1974.
• Le avventure della differenza, Mediolan 1980.
• Al di là del soggetto, Mediolan 1981.
• Il pensiero debole (współautor), Mediolan 1983.
• La fine della modernità, Mediolan 1985 (wyd. pol. Koniec nowoczesności, Kraków 2006).
• Introduzione a Nietzsche, Bari 1985.
• La società trasparente, Mediolan 1989 (wyd. pol. Społeczeństwo przejrzyste, Wrocław 2006).
• Etica dell’interpretazione, Turyn 1989.
• Filosofia al presente, Mediolan 1990.
• Oltre l’interpretazione, Bari 1994 (wyd. pol. Poza interpretacją: znaczenie hermeneutyki dla filozofii, Kraków 2011).
• Credere di credere, Mediolan 1996.
• Vocazione e responsabilità del filosofo, Genewa 2000.
• Dialogo con Nietzsche. Saggi 1961–2000, Mediolan 2001.
• Dopo la cristianità. Per un cristianesimo non religioso, Mediolan 2002.
• Nichilismo ed emancipazione. Etica, politica e diritto (współautor), Mediolan 2003.
• Il Futuro della Religione (współautor), Mediolan 2005 (wyd. pol. Przyszłość religii, Kraków 2010).
• Non essere Dio. Un’autobiografia a quattro mani, Reggio Emilia 2006 (wyd. pol. Nie być Bogiem. Autobiografia na cztery ręce, Warszawa 2011)^[6].
• Ecce comu. Come si ri-diventa ciò che si era, Rzym 2007.

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie prywatnej (wł.). [dostęp 2020-04-15].