Włodzimierz (Kobiec)

Włodzimierz

Konstantin Kobiec
Arcybiskup żytomierski i owrucki
Kraj działania	ZSRR
Data urodzenia	21 maja 1884
Data śmierci	24 stycznia 1960
Miejsce pochówku	Monaster Pskowsko-Pieczerski
Arcybiskup żytomierski i owrucki
Okres sprawowania	1954-1956
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1922
Diakonat	do 1922
Prezbiterat	1922
Chirotonia biskupia	7 marca 1948
Odznaczenia

Włodzimierz, imię świeckie Konstantin Damianowicz Kobiec (ur. 21 maja 1884, zm. 24 stycznia 1960) – rosyjski biskup prawosławny.

W wieku dziewiętnastu lat wstąpił do Ławry Peczerskiej jako posłusznik. Wieczyste śluby mnisze złożył w 1922, w tym też roku został wyświęcony na hieromnicha. Dziesięć lat później otrzymał godność archimandryty i został przełożonym placówki filialnej Ławry Pieczerskiej w Leningradzie. Obejmował następnie różne obowiązki w czynnych jeszcze parafiach prawosławnych w Leningradzie. Od 1936 był proboszczem soboru św. Włodzimierza w Leningradzie^[1]. Za swoją postawę w czasie blokady Leningradu (duchowieństwo świątyni, oprócz moralnego wspierania mieszkańców miasta, prowadziło również zbiórkę datków na cele wojskowe, przekazując do końca wojny 3,5 mln rubli) otrzymał razem z metropolitą leningradzkim i nowogrodzkim Aleksym i księżmi Fiłofiejem Polakowem oraz Pawłem Tarasowem medal „Za obronę Leningradu”^[2]. Przed 1946 został przeniesiony do ponownie otwartej Ławry Troicko-Siergijewskiej, zaś w 1947 mianowany namiestnikiem Monasteru Pskowsko-Pieczerskiego^[1].

7 marca 1948 miała miejsce jego chirotonia na biskupa porchowskiego. W charakterze konsekratorów w obrzędzie wzięli udział patriarcha moskiewski i całej Rusi Aleksy, metropolita leningradzki i nowogrodzki Grzegorz i biskup łuski Symeon. Jako biskup był nadal przełożonym klasztoru, którym kierował przed chirotonią. W 1949 jego tytuł uległ zmianie na biskup izborski. Od 1949 do 1951 kierował rosyjską misją prawosławną w Jerozolimie^[1]. Po powrocie z Izraela mianowany biskupem żytomierskim i owruckim, w 1954 w uznaniu zasług przy odbudowywaniu cerkwi zniszczonych w czasie II wojny światowej oraz za ponad 30 lat służby dla Cerkwi otrzymał godność arcybiskupa. Dwa lata później zrezygnował z urzędu z powodu złego stanu zdrowia. Zmarł w 1960^[1].

Przypisy