Jerzy Dzik
 Jerzy Dzik[1] | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1950 |
| Profesor nauk przyrodniczych | |
| Specjalność: paleontologia | |
| Alma Mater | |
| Profesura | 1993 |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status | członek rzeczywisty |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Uniwersytet Warszawski |
| Okres zatrudn. | 2006–obecnie |
| Dyrektor | |
| Instytut | Instytut Paleobiologii PAN |
| Okres spraw. | od 2010–do 2018 |
| Odznaczenia | |
 | |
| Strona domowa | |
Jerzy Dzik (ur. 25 lutego 1950 w Jedliczu k. Zgierza[2] (województwo łódzkie) – polski paleontolog, ewolucjonista, profesor i dyrektor Instytutu Paleobiologii Polskiej Akademii Nauk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.
Odkrycia i badania
Absolwent biologii Uniwersytetu Warszawskiego z 1973. Uczestnik, a od 1997 kierownik wypraw badawczych na Antarktydę (1975–1976), nad dolną Lenę (1987), w góry Karatau w Kazachstanie (1994 i 2006), Chin (1995), północnej Rosji (1997), Jakucji (2001). Z wyjątkiem biologicznej ekspedycji antarktycznej, wszystkie pozostałe poświęcone były badaniom paleontologicznym, przede wszystkim skamieniałości pierwszych zwierząt tkankowych z Ediakaru i eksplozji kambryjskiej oraz kręgowcom jury.
Autor m.in. kilkakrotnie wznawianego podręcznika paleontologii. Kierownik zespołu, który w Krasiejowie odkrył i przebadał cmentarzysko wielkich płazów i gadów triasowych, w tym najstarszych pradinozaurów na świecie. W 2006 zespół pod kierownictwem profesora rozpoczął wykopaliska w Lisowicach, zakończone odkryciem w 2008 archozaura (nazwanego później Smok wawelski[3]) oraz dicynodonta[4].
Podstawowym przedmiotem badań profesora są zespoły fauny przełomu prekambru i kambru. Sformułował szereg hipotez o pokrewieństwach fauny ediakarańskiej z późniejszymi taksonami fauny i o środowisku w jakim żyła fauna ediakarańska. Dokonał nowych rekonstrukcji ważnych w stratygrafii konodontów, przedstawił monograficzne opracowanie ewolucji łodzikowców i proponował przynależność hyolitów do mięczaków.
W 2003 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[5].
Wybrane publikacje
Książki
- Jerzy Dzik: Dzieje życia na Ziemi. Wprowadzenie do paleobiologii. Wyd. 1. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1992, s. 463. ISBN 83-01-10475-9. (wyd. I na liście bestsellerów 1992).
- Jerzy Dzik: Dzieje życia na Ziemi. Wprowadzenie do paleobiologii. Wyd. 3 unowocześnione. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2003, s. 522. ISBN 978-83-01-14038-0.
- Jerzy Dzik: Ewolucja życia. T. 8. Poznań: Kurpisz, cop., 1997, s. 359, seria: Wielka encyklopedia geografii świata. ISBN 83-86600-91-8.
- Jerzy Dzik, Tomasz Sulej: Pierwszy polski dinozaur: Krasiejów – Silesaurus opolensis. Opole: Śląskie Wydawnictwo Adan, 2004, s. 80, seria: Przyroda Opolska. ISBN 83-915371-5-3.
Ważniejsze artykuły
- Jerzy Dzik, Tomasz Sulej, Andrzej Kaim, Robert Niedźwiedzki. Późnotriasowe cmentarzysko kręgowców lądowych w Krasiejowie na Śląsku Opolskim. „Przegląd Geologiczny”. 48 (3), s. 226–235, 2000.
Przypisy
- ↑ Jerzy Dzik na oficjalnej stronie PAN.
- ↑ Maciej Wierzbowski: Jedlicze. [w:] Strona internetowa miasta Zgierz (archiwalna) [on-line]. [dostęp 2021-05-18].
- ↑ Smok z Lisowic żył 200 mln lat temu. [w:] rp.pl [on-line]. [dostęp 2009-11-26].
- ↑ J. Dzik, G. Niedźwiedzki, T. Sulej, 2008: Zaskakujące uwieńczenie ery gadów ssakokształtnych. Ewolucja, 3 PDF.
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 marca 2003 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2003 r. nr 36, poz. 507).
Bibliografia
- Wojciech Mikołuszko. Potwór z Lisowic. „National Geographic Polska”. 8. 107, s. 2–19, 2008.
Linki zewnętrzne
- Instytut Paleobiologii PAN – Jerzy Dzik
- Prof. dr hab. czł. rzecz. PAN Jerzy Dzik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-05-14].
- Jerzy Dzik – artykuły w bibliotece Polona
Media użyte na tej stronie
