Otton Grosser
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| p.o. Dyrektora Dyrekcji Kolei w Katowicach | |
| Okres | od 1933 |
| Poprzednik | Stanisław Łaguna |
| Następca | Adam Wyleżyński |
| Dyrektor Dyrekcji Kolei we Lwowie | |
| Okres | od 1936 |
| Poprzednik | Stanisław Łaguna |
| Szef Wojskowej Dyrekcji Kolejowej zs. w Warszawie | |
| Okres | od 1939 |
| |
 podpułkownik saperów | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 listopada 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 lutego 1943 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 4 pułk Strzelców Podhalańskich |
| Odznaczenia | |
   | |
Otton Grosser (ur. 1 listopada 1883 w Nowym Sączu[1], zm. 12 lutego 1943 k. Stefanowa) – polski urzędnik Kolei Państwowych, podpułkownik saperów Wojska Polskiego.
Życiorys
Pochodzenia żydowskiego.[2] Jako urzędnik C. K. Dyrekcji Kolei Północnej w Wiedniu od około 1909 był aspirantem na stacji w Krzeszowicach[3], od około 1910 był aspirantem na stacji w Oświęcimiu[4], a od około 1910 w kolejnych latach był zatrudniony jako asystent na stacji w Krakowie[5][6][7].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 czerwca 1921 pełnił nadal służbę w Oddziale IV Sztabu MSWojsk w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 4 pułk Strzelców Podhalańskich[9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 398. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10].
Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów kolejowych. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku wojskowego komisarza kolejowego, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku wojsk kolejowych w Jabłonnie (od 1 października 1924 – 2 Pułku Saperów Kolejowych)[11][12]. 12 kwietnia 1927 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 4. lokatą w korpusie oficerów saperów kolejowych[13]. W 1928 był delegatem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego przy Ministerstwie Komunikacji, nadal będąc przydzielonym do 2 pułku saperów kolejowych[14]. Z dniem 4 grudnia 1928 został przeniesiony z korpusu oficerów saperów kolejowych do korpusu oficerów inżynierii i saperów z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku[15]. Z dniem 31 stycznia 1930 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do 2 batalionu mostów kolejowych w Jabłonnie[16]. W 1934 jako podpułkownik rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer reklamowany na 12 miesięcy i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[17].
Został pracownikiem Kolei Państwowych. Mianowany na stanowisko wicedyrektora Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Katowicach, a z tej posady w lipcu 1933 został pełniącym obowiązki dyrektora (po odejściu inż. Stanisława Łaguny)[18]. W marcu 1936 został dyrektorem Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych we Lwowie (także zastępując S. Łagunę)[19]. Pełniąc to stanowisko na początku 1938 został mianowany przez Ministra Komunikacji płk. Juliusza Ulrycha przedstawicielem lotnictwa do Państwowej Rady Sportu Lotniczego[20]. 16 kwietnia 1936 został wybrany prezesem zarządu Lwowskiego Okręgu Wojewódzkiego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej[21]. Pod koniec 1938 został mianowany na stanowisko dyrektora Warszawskiej Dyrekcji Kolejowej[22], w 1939 na szefa Wojennej Dyrekcji Kolejowej[23].
Był drugim mężem aktorki Ireny Solskiej[24][25].
Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Został oficerem Armii Krajowej. Pełnił funkcję szefa Biura Wojskowego Komunikacji Komendy Głównej AK[26] (1942). Został aresztowany przez Niemców i rozstrzelany podczas egzekucji w Lasach Chojnowskich 12 lutego 1943.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1932)[27]
- Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1928)[28]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[29]
Przypisy
- ↑ Otton Grosser. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-03-30].
- ↑ Stanisław Salmonowicz: Sprawa Kurcyusza. Przyczynek do dziejów Komendy Głównej ZWZ-AK, Dzieje Najnowsze, Rocznik XXIX — 1997, s. 145
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1910. Lwów: 1910, s. 822.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 896.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 887.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 380.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 382.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, poz. 789.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 233, 640.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11, 984, 993.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 11, 899, 905.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 118.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 635, 639.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 11.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 32.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 163, 815.
- ↑ Zmiany na kierowniczych stanowiskach kolejowych. „Codzienna Gazeta Handlowa”. Nr 167, s. 1, 25 lipca 1933.
- ↑ Kronika miejska. Pożegnanie dyr. inż. Łaguny. „Gazeta Lwowska”. Nr 54, s. 2, 6 marca 1936.
- ↑ Nominacja dyr. Grossera. „Gazeta Lwowska”. Nr 28, s. 2, 6 lutego 1938.
- ↑ Komunikaty. Nowy zarząd Lwowskiego Okręgu Wojewódzkiego LOPP. „Gazeta Lwowska”. Nr 91, s. 2, 22 kwietnia 1936.
- ↑ Dyr. PKP Otto Grosser wyjeżdża do Warszawy. „Gazeta Lwowska”. Nr 288, s. 3, 28 grudnia 1938.
- ↑ Rafał Dmowski: Funkcjonowanie Kolei na południowym Podlasiu w przededniu wojny i jej rola w Kampanii Wrześniowo-Październikowej 1939 roku na przykładzie Siedleckiego Węzła Kolejowego (Zarys problematyki), [w:] Kazimierza Pindel (red.): Podlasie w działaniach wojennych we wrześniu 1939 roku, Instytut Historii Akademii Podlaskiej Siedlce 2003, s. 197-230.
- ↑ Irena Solska w bazie Filmweb
- ↑ Irena Solska. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-10-09].
- ↑ VIII. Departament Rolnictwa. dws-xip.pl. [dostęp 2015-10-09].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 295 „za zasługi na polu usprawnienia administracji kolejowej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 635.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 282.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-03-30].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Otton Grosser (1883-1943) – podpułkownik WP, były dyrektor Okręgu Kolei Państwowych we Lwowie. Stracony przez Niemców w podwarszawskich Lasach Chojnowskich k. Stefanowa w dniu 12 lutego 1943.