Requiem (muzyka)

Requiem (łac. „odpoczynek”, wym.: rekwiem), skrót od Missa requiem, Missa pro defunctis, Msza za zmarłych, msza żałobna – kompozycja mszalna wykonywana w dzień zaduszny, jak również podczas uroczystości żałobnych. Należy do typu tzw. mszy wotywnych, czyli takich, które były zamawiane przez wiernych w intencji ulżenia cierpienia duszom w czyśćcu.

Początkowe słowa Introitu pochodzą z 4 Księgi Ezdrasza: Requiem aeternam dona eis Domine – Wieczny odpoczynek racz im dać Panie

Historia

Najstarszym pełnym opracowaniem Requiem była kompozycja Guillaume Dufaya, która nie dotrwała do naszych czasów. Najstarszym zachowanym Requiem jest kompozycja Johannesa Ockeghema, która należy do obrządku nierzymskiego. Podstawą wczesnych opracowań Requiem były różne graduały: Si ambulem (u J. Ockeghema oraz J. Richaforta) czy In medio umbrae mortis (G.H. Haynego) i tractusy: Animas omnium fideliom (u G.H. Haynego) czy Sicut cervus (u J. Ockeghema). Requiem według obrządku nierzymskiego komponowali głównie kompozytorzy renesansu, w tym, oprócz wymienionych, m.in.: Pierre de la Rue, Claude Le Jeune, Pierre Certon, Clemens non Papa, Philippe de Monte, Orlando di Lasso. Autorem pierwszego Requiem według obrządku rzymskiego jest Antoine Brumel.

Według obrządku rzymskiego, Requiem składa się z 9 części:

  • Introitus (Requiem aeternam)
  • Kyrie
  • Graduale (Requiem aeternam)
  • Tractus (Absolve Domine)
  • Sequentia (Dies irae)
  • Offertorium (Domine Iesu Christe)
  • Sanctus
  • Agnus Dei
  • Communio (Lux aeterna)

Kompozytorzy włączają czasami do requiem także inne teksty, jak na przykład związane z liturgią pogrzebu In paradisum. Zasadniczy wpływ na kształt Requiem miały reformy Soboru trydenckiego, jak również wpływ muzyki operowej. Kompozycja z czasem uniezależniła się od liturgii, stając się jedynie kompozycją do wykonań koncertowych.

Znane requiem

Renesans

Barok

Klasycyzm

Romantyzm

XX wiek

XXI wiek

Przypisy

  1. Encyklopedia Muzyczna PWN, Kraków 1997, tom klł, s. 184.

Linki zewnętrzne