Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft
Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft (przed 1936) | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 15 kwietnia 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 4 kwietnia 1964 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 1 Pułk Łączności |
Późniejsza praca | urzędnik |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft, także jako Kreuterkraft vel Krajtenkraft (ur. 15 kwietnia 1892 w Warszawie[1], zm. 4 kwietnia 1964 w Paryżu[2]) – podpułkownik łączności inżynier Wojska Polskiego, działacz w dziedzinie radiotechniki i krótkofalarstwa.
Życiorys
Z pochodzenia i wyznania Karaim[3]. Urodził się w rodzinie Jakuba i Stanisławy z Korrmanów[1]. Po ukończeniu gimnazjum im. Michała Kreczmara w Warszawie studiował we Francji na uniwersytecie w Nancy i w Instytucie Elektrotechnicznym w Paryżu. Dyplom inżyniera elektrotechnika uzyskał w 1915. Był członkiem Filarecji i Związku Strzeleckiego. Po studiach przez dwa lata uczył matematyki i fizyki w gimnazjum w Łodzi. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego, w charakterze urzędnika wojskowego. W latach 1922–1924 był zatrudniony w Szefostwie Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 9 marca 1922 roku Naczelny Wódz zmienił mu rangę X na rangę VIII[4]. W marcu 1924 roku zostały mu powierzone obowiązki szefa łączności DOK IV na czas odkomenderowania majora Józefa Rębskiego do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[5]. W tym samym czasie został przemianowany z dniem 1 marca 1924 roku na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[6]. W 1924 był przydzielony do 1 pułku łączności w Warszawie[7]. Do wiosny 1929 roku pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 1 Pułku Łączności[8]. 23 stycznia 1929 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[9]. Od kwietnia 1929 pełnił funkcję dowódcy Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie[10][11][12][13]. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[14].
W tym samym roku prezydent m. st. Warszawy Marian Zyndram-Kościałkowski mianował go wicedyrektorem tramwajów[15].
Był działaczem radiowym i krótkofalarskim. Był współtwórcą publikacji pt. Poradnik dla Radjoamatorów 1927[16]. Został wyznaczony w skład grupy powołanej przy Instytucie Radiotechnicznym do stworzenia ogólnopolskiej organizacji krótkofalarskiej[17]. W efekcie ich pracy powstał Polski Związek Krótkofalowców. W 1932 i w 1934 był wybierany na funkcję prezesa ZG PZK (SP1KK)[18]. Został członkiem prezydium podczas Pierwszego Ogólnopolskiego Zjazdu Krótkofalowców w Warszawie[19]. Wygłaszał odczyty na tematy radiowe na zjeździe krótkofalowców[20], w ramach PZK[21], a także za pośrednictwem rozgłośni radiowej[22][23]. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Polskiego Radia[24][25]. Od 1935 do 1939 sprawował stanowisko prezesa Społecznego Zrzeszenia Inżynierów Rzeczypospolitej Polskiej[26].
W czasie funkcjonowania rządu Leona Kozłowskiego w październiku 1934 ppłk. inż. Karaffa-Kraeuterkraft był wymieniany w prasie jako ewentualny następca ówczesnego ministra poczt i telegrafów, Emila Kalińskiego[27]. Do 1939 zamieszkiwał przy ulicy Rozbrat 32 w Warszawie[28].
Po wybuchu II wojny światowej wraz z częścią pracowników Polskiego Radia ewakuował się do Rumunii, a następnie do Francji, gdzie zgłosił się do powstającej armii polskiej. Po klęsce Francji w 1940 rozpoczął tajną działalność w Polskiej Organizacji Walki o Niepodległość, od 1942 Podziemny Ruch Oporu, w którym działał pod ps. „Karaś”. Po wyzwoleniu Francji pracował w Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Udzielał się w pracy społecznej Polonii francuskiej. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich we Francji[3].
Od 17 marca 1932 był mężem Ludwiki z Petrykiewiczów[1].
Zmarł 4 kwietnia 1964 w Paryżu. Został pochowany na cmentarzu Batignolles[3].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[29]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[30]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[31]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[1]
- Krzyż Wojenny z Gwiazdą (Francja)[3]
- Medal Ruchu Oporu (Francja)[3]
Przypisy
- ↑ a b c d e f Stanisław Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, Warszawa 1938, s. 322 [dostęp 2022-05-19].
- ↑ Radioelektronicy polscy. sp2put.utp.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-17)]..
- ↑ a b c d e Inż. płk. Zygmunt Karaffa-Kraeuterkraft (1892–1964), spotc.pzk.org.pl [dostęp 2022-05-19] .
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922 roku, s. 230.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 25 marca 1924 roku, s. 147.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 27 marca 1924 roku, s. 149-158.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 874, 885.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 621, 628.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 124.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 267, 762.
- ↑ Zmiany w armii. „Echo”, s. 2, nr 101 z 29 kwietnia 1929.
- ↑ Święto 1 Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie. audiovis.nac.gov.pl, 1933-06-29. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 284.
- ↑ Radosna twórczość w magistracie. Zmiany i zapowiedzi zmian. „Nowiny Codzienne”, s. 3, nr 151 z 3 czerwca 1934.
- ↑ Poradnik dla radjoamatorów pod redakcją Kazimierza Krulisza (1927). hint.org.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Powstanie Polskiego Związku Krótkofalowców. pzk.org.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Marcowe fakty, daty.... sp6kcn.hamradio.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Pierwszy Ogólnopolski Zjazd Krótkofalowców w Warszawie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ Ogólnopolski Zjazd Krótkofalowców. „Nowy Kurier”, s. 14, nr 178 z 3 sierpnia 1930.
- ↑ Kronika Radiowa. Z życia poznańskich krótkofalowców. „Tydzień Radiowy”, s. 355, nr 34 z 24 sierpnia 1930.
- ↑ Programy radiofoniczne. „Gazeta Bydgoska”, s. 3, nr 152 z 7 lipca 1927.
- ↑ Radio. Programy stacyj radiowych. „Głos Narodu”, s. 6, nr 173 z 1 lipca 1938.
- ↑ Kultura i sztuka. Delegacja polska na międzynarodowej konferencji radiowej w Paryżu. „Republika”, s. 8, nr 50 z 20 lutego 1936.
- ↑ Zygmunt Karaffa-Kreuterkraft. „Wschód”, s. 14, nr 22 z 30 sierpnia 1936.
- ↑ Społeczne Zrzeszenie Inżynierów Rzeczypospolitej Polskiej. W: Józef Piłatowicz: Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r.. T. II: Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r.. Warszawa: Naczelna Organizacja Techniczna. Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych. Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, s. 155.
- ↑ Fakty i plotki na widowni politycznej. „Nowiny Codzienne”, s. 1, nr 281 z 9 października 1934.
- ↑ Książka telefoniczna. Warszawa. 1939. s. 169. [dostęp 2015-06-29].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaczenia. „Życie Polityczne”, s. 4, nr 220 z 11 sierpnia 1938.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Autor: Lestatdelc, Licencja: CC BY-SA 3.0
Illustration of a gold Award star ribbon device for military decorations
Autor: Borodun, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Croix de Guerre 1939-1945 (France)
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Médaille de la Résistance
Zygmunt Karaffa-Kreuterkraft
Autor: Thomon, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tombe de l'officier polonais Zygmunt Karaffa-Kreuterkraft (1892-1964) au cimetière des Batignolles.