Stanisław Kardaszewicz (major)

Stanisław Kardaszewicz

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1889 Korzec
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Czołgów, 3 Batalion Czołgów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Kardaszewicz (ur. 4 sierpnia 1889 w Korcu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier mechanik, konstruktor^[1].

Życiorys

Urodził się 4 sierpnia 1889 w Korcu na Wołyniu, w rodzinie Kazimierza (1855–1945) i Rozalii z Zaorskich^[1]. Studiował (1910–1914) w Szkole Technicznej Wawelberga i Rotwanda w Warszawie i na Uniwersytecie w Gandawie. Po wybuchu wojny wrócił do Równego i został wcielony do armii rosyjskiej. Ukończył Oficerska Szkołę Artylerii w Odessie. Walczył na froncie do 1917. W grudniu 1917 wraz z ojcem wstąpił do I Korpusu Polskiego, a następnie do oddziałów gen. Żeligowskiego.

W okresie międzywojennym wstąpił do WP, ukończył oficerski kurs artylerii i kurs instruktorów czołgowych. Walczył z Ukraińcami, od 9 stycznia 1920 w szeregach 1 pułku czołgów na froncie litewsko-białoruskim.

Po zakończeniu wojny nadal w 1 p.cz. Od 1922 do 1927 był oficerem Wydziału Broni Pancernej Departamentu Inżynierii MSWojsk. Od 1928 był komendantem Oddziału Szkolenia Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych. W styczniu 1933 został przeniesiony do Kierownictwa Zaopatrzenia Technicznego^[2]. W czerwcu 1934 został przeniesiony z Departamentu Technicznego MSWojsk. do 3 Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych w Warszawie na stanowisko kwatermistrza^[3]. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku^[4].

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 052/4 z 24 kwietnia 1940 r., poz. 96.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Kardaszewicz był żonaty, miał córki Helenę i Barbarę oraz syna Przemysława^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3388^[6]
• Krzyż Niepodległości (25 stycznia 1933)^[7][8]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[9]
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 7 – 19 marca 1933^[10]
• Order Świętego Grzegorza Wielkiego III klasy (Stolica Apostolska)^[11]

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.