Tadeusz Zieliński (powstaniec warszawski)

Tadeusz Zieliński
Miś
	plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1903 ; Szemborów
Data i miejsce śmierci	29 lutego 1988 ; Poznań
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1920,; 1939,; 1942–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP; Armia Krajowa
Jednostki	32 pułk piechoty; 205 ochotniczy pułk piechoty; Zgrupowanie „Krybar”
Stanowiska	dowódca samochodu opancerzonego „Kubuś”; zastępca dowódcy plutonu Kolumny Motorowej „Wydra”
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; (kampania wrześniowa; powstanie warszawskie)
	Odznaczenia

Tadeusz Zieliński (ur. 12 lipca 1903 w Szemborowie^[a], powiat rypiński, zm. 29 lutego 1988 w Poznaniu) – plutonowy podchorąży Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Stefana i Eugenii z domu Zembrzuskiej. Jako ochotnik wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej (w szeregach 32 pułku piechoty i 205 ochotniczego pułku piechoty). Maturę zdał w gimnazjum w Płońsku (1924). Student Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1924–1929) oraz Wydziału Społecznego warszawskiej Szkoły Nauk Politycznych (1930–1934). Zatrudniony był jako nauczyciel szkół powszechnych w Warszawie i okolicach, a od 1930 na stanowisku referenta w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. We wrześniu 1939 wziął udział w obronie Warszawy^[1].

Od marca 1942 w Armii Krajowej, w powstaniu warszawskim dowodził samochodem opancerzonym „Kubuś” i zajmował stanowisko zastępcy dowódcy plutonu Kolumny Motorowej „Wydra” w Zgrupowaniu „Krybar”. Uczestnik walk na Powiślu, w Śródmieściu i ataku na Uniwersytet, ranny 23 sierpnia 1944. Rozkazem dowódcy AK z 25 września 1944^[b] odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari – za wyjątkową osobistą odwagę, dobry przykład dla otoczenia i dodatnie wyniki w dowodzeniu^[2].

Po upadku powstania uciekł pod Ożarowem z transportu jeńców^[c]. Od 1949 mieszkał i pracował w Poznaniu. Zatrudniony był na stanowiskach kierowniczych w związkach spółdzielczych. Na emeryturze od grudnia 1970. W 1930 zawarł związek małżeński z Ireną z domu Wójcicką, z którą miał córkę Barbarę^[3]. Zmarł w Poznaniu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Miłostowo (pole: 7, rząd: 14, miejsce: 699).

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.

plutonowy podchorąży
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1903 Szemborów
Data i miejsce śmierci	29 lutego 1988 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1918–1920, 1939, 1942–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie II RP Armia Krajowa
Jednostki	32 pułk piechoty 205 ochotniczy pułk piechoty Zgrupowanie „Krybar”
Stanowiska	dowódca samochodu opancerzonego „Kubuś” zastępca dowódcy plutonu Kolumny Motorowej „Wydra”
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa powstanie warszawskie)
Odznaczenia