Izydor Chotiner

Izydor Chotiner

Isaak Chotiner vel Chartiner

podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	28 października 1874 Kamionka Strumiłowa
Data śmierci	?
Przebieg służby
Siły zbrojne	c. k. Obrona Krajowa, Wojsko Polskie
Jednostki	19 Pułk Piechoty Obrony Krajowej, 10 Batalion Sanitarny, 4 Pułk Piechoty Legionów, 1 Batalion Sanitarny, 15 Pułk Piechoty
Stanowiska	starszy lekarz pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Izydor Chotiner, pierwotnie Iza(a)k Chotiner vel Chartiner^[1] (ur. 28 października 1874 w Kamionce Strumiłowej, zm. ?) – polski Żyd, doktor medycyny, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Życiorys

Urodził się 28 października 1874 w Kamionce Strumiłowej^[2][3][4]. W 1894 jako Isaac Chotiner zdał maturę w K. K. Gimnazjum im. Rudolfa w Brodach z językiem niemieckim wykładowym^[2]. Po maturze podjął studia medyczne^[2]. W latach 90. we Lwowie będąc studentem medycyny działał w żydowskim akademickim stowarzyszeniu „Byt”, w którym był wybierany członkiem wydziału 28 października 1894^[5], 17 lutego 1895^[6]. Na przełomie XIX/XX jako Izaak Chotiner był słuchaczem studiów medycznych w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego^[7]. Ukończył studia medyczne uzyskując tytuł naukowy doktora. Po 1904 postanowieniem Powiatowej Kasy Chorych w Sanoku został skierowany do pracy na stanowisku lekarza w Bukowsku^[8], gdzie pracował jako lekarz w kolejnych latach^[9][10][11] (w tym około 1907, 1908 figurował także jako lekarz w Krakowie^[12][13])^[14][15]

Jako lekarz pracował w Sanoku^[16]: w Szpitalu Powszechnym^[17][18] i prowadził praktykę prywatną przy ulicy Tadeusza Kościuszki^[19]. Na początku 1911, jako były lekarz okręgowy z Bukowska, przeniósł się do Sanoka i zamieszkał w domu adwokata dr. Eichla przy aptece obwodowej^[20]. W kolejnych latach figurował jako lekarz praktykujący w Sanoku^[21][22][23]. Był lekarzem oddziału w Sanoku Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie (ok. 1912/1914)^[24][25]. W 1911 w jego domu zamieszkał dr Adolf Sass^[26]. W 1913 ponownie powróciwszy z Bukowska podjął pracę w Sanoku w domu Weinera^[27].

W c. k. Obronie Krajowej w grupie nieaktywnych został mianowany zastępcą asystenta lekarza z dniem 1 października 1900^[28], następnie awansowany na stopień asystenta lekarza z dniem 4 stycznia 1904^[29]. Od 1900 pozostawał przydzielony w grupie wojskowych nieaktywnych 19 pułku piechoty we Lwowie^{[30][31][32][33][34][35][36][37][38][39][40][41][42][43]}. 22 marca 1912 został uwolniony przez trybunał C. K. Sądu Obwodowego w Sanoku z zarzutu usiłowania przekupstwa lekarza pułkowego 89 pułku piechoty dr. Eliasza w Jarosławiu (uprzednio skazanego, potem uniewinnionego i zrehabilitowanego)^[44][45][46]. Podczas I wojny światowej został awansowany na stopień nadlekarza w stosunku ewidencji z dniem 18 sierpnia 1914^[47], następnie na stopień lekarza pułkowego z dniem 28 kwietnia 1916^[48].

Po zakończeniu wojny powrócił do Sanoka i od stycznia 1919 ordynował jako lekarz przy ulicy Zgody^[49]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[50]. W 1923 jako oficer nadetatowy 10 batalionu sanitarnego w Przemyślu pełnił stanowisko starszego lekarza w 4 pułku piechoty Legionów w garnizonie Kielce. Następnie awansowany do stopnia podpułkownika lekarza ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i (w 1924, 1928 był zweryfikowany z lokatą 1)^[51][52]. W tym stopniu w 1924 jako oficer nadetatowy 1 batalionu sanitarnego służył w 15 pułku piechoty w Dęblinie^[53]. W 1928 ponownie był oficerem 4 pułku piechoty Legionów^[54]. Jako lekarz cywilny zarówno w 1922, jak i w 1928 pracował w Kielcach^[55][56]. W 1934 jako podpułkownik lekarz korpusu oficerów sanitarnych w stanie spoczynku był w kadrze zapasowej oficerów administracji i sanitarnych 10 Szpitala Okręgowego i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kielce^[57].

Jego żoną była Regina z Plajzingerów^[4]. Podczas II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej zamieszkiwał przy ulicy Potockiego 20 w Stryju^[4]. Według innych źródeł przebywał w getcie we Lwowie, gdzie jako lekarz internista był przydzielony do Judenratu^[58][59][60].

Ordery i odznaczenia

• Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry, 1917)^[61][48]
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, przed 1916)^[47], z mieczami (przed 1918)^[48]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.