David Ginola

David Ginola
Ilustracja
(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1967
Gassin

Wzrost

186 cm

Pozycja

skrzydłowy

Kariera seniorska
LataKlubWyst.Gole
1985–1988Sporting Toulon Var82(4)
1988–1990Racing Club de France61(8)
1990–1992Stade Brest50(14)
1992–1995Paris Saint-Germain115(33)
1995–1997Newcastle United58(6)
1997–2000Tottenham Hotspur100(13)
2000–2002Aston Villa32(3)
2002Everton5(0)
W sumie:503(81)
Kariera reprezentacyjna
LataReprezentacjaWyst.Gole
1990–1995 Francja17(3)

David Ginola (ur. 25 stycznia 1967 w Gassin) – francuski piłkarz grający na pozycji ofensywnego pomocnika. Nosił przydomek „Davie G” oraz „El Magnifico”.

Kariera klubowa

Początki w Tulonie

Ginola urodził się w małej miejscowości Gassin, położonej na Lazurowym Wybrzeżu. Swoje pierwsze piłkarskie kroki stawiał w niedalekim Tulonie, stolicy Departamentu Var, w tamtejszym klubie Sporting Toulon Var. To właśnie w barwach tego zespołu David zadebiutował w Ligue 1, a fakt ten miał miejsce 30 listopada 1985 roku w wygranym 2:0 wyjazdowym meczu z FC Metz na Stade Municipal Saint-Symphorien. Liczył sobie wówczas 18 lat. W całym sezonie David pojawił się na boisku w 14 meczach w większości jako rezerwowy zawodnik w końcówkach meczów. Miał więc niewielki udział w zajęciu przez klub 16. miejsca w lidze. Ginola z roku na rok ogrywał się w Toulonie i już w sezonie 1986/1987 wystąpił w większości ligowych meczów zespołu grając w nim jako boczny pomocnik – zagrał w 35 meczach, ale nie zdołał zdobyć swojego premierowego gola na francuskich boiskach. Sztuka ta udała mu się w kolejnym sezonie, kiedy czterokrotnie pokonywał bramkarzy rywali oraz pomógł swojemu zespołowi w zajęciu wysokiego 5. miejsca w lidze, ale pomimo tego po sezonie opuścił zespół.

Paryż po raz pierwszy

Latem 1988 Ginola wyjechał aż do Paryża i został zawodnikiem tamtejszego ligowego średniaka, Racing Club de France. W pierwszej jedenastce zespołu grywał wówczas z takimi znanymi zawodnikami jak mistrzowie Europy Luis Fernández czy Maxime Bossis, a także urugwajski internacjonał Enzo Francescoli oraz inny Francuz, Vincent Guérin. Pomimo tylu znanych zawodników w składzie zespół rozczarował i dopiero w ostatniej kolejce zapewnił sobie utrzymanie w lidze zajmując dopiero 17. miejsce. Ginola zdobywając 7 goli został po Francescolim (10 goli) oraz Philippe Anzianim (9 goli) trzecim najskuteczniejszym graczem zespołu. Po sezonie z zespołu odeszli wszyscy znani piłkarze i został jedynie Ginola i klub złożony z dużo słabszych niż rok wcześniej piłkarzy zajął przedostatnie 19. miejsce w lidze, co równało się z degradacją zespołu do Ligue 2.

Pobyt w Bretanii

Po spadku Racingu, latem 1990 Ginola skorzystał z oferty klubu Stade Brestois i przeniósł się do tego bretońskiego zespołu, w którym spotkał późniejszych kolegów z reprezentacji, Bernarda Lamę oraz Stéphane Guivarc’ha. Dla zespołu z Brestu David zdobył 6 goli w lidze, będąc jednym z jego najlepszych zawodników sezonie. Klub zajął 11. miejsce w lidze, jednak podobnie jak Girondins Bordeaux i OGC Nice został karnie zdegradowany do drugiej ligi za długi. Ginola został więc na kolejny sezon w Breście, ale na boiskach drugiej ligi grał tylko w rundzie wiosennej sezonu 1991/1992.

Paryż po raz drugi

Zimą 1992 David po półtora roku wrócił do Paryża, ale tym razem podpisał kontrakt z Paris Saint-Germain. W pierwszym sezonie gry w PSG zajął z nim 3. miejsce w Ligue 1 i zdobył dla drużyny 3 gole. Z czasem stał się ulubieńcem kibiców z Parc des Princes i najpopularniejszym piłkarzem. Już w 1993 roku wywalczył swoje pierwsze trofeum w paryskim klubie, jakim był Puchar Francji i wystąpił także w wygranym 3:0 finale z FC Nantes. Natomiast w lidze PSG zostało wicemistrzem kraju, a David jako pomocnik zdobył 6 goli (więcej od niego strzelił tylko Liberyjczyk George Weah). W sezonie 1993/1994 Ginola poprowadził swój zespół do pierwszego od 1986 mistrzostwa kraju. Jego postawa została nagrodzona wyróżnieniem dla Najlepszego Piłkarza Francji. On sam w lidze zdobył aż 13 goli, najwięcej w zespole. W sezonie 1994/1995 wystąpił z paryskim klubem w Lidze Mistrzów i przede wszystkim błysnął w ćwierćfinałowych meczach z Barceloną (1:1, 2:1), po których prasa hiszpańska określiła go mianem „El Magnifico”, co można przetłumaczyć jako „Przewspaniały”. PSG odpadło jednak w półfinale po dwóch porażkach z A.C. Milan, a w lidze nie zdołało obronić mistrzostwa (w lidze Ginola strzelił 11 goli). Zdobyło za to dwa inne puchary: Puchar Francji oraz Puchar Ligi Francuskiej, ale po sezonie, czyli latem 1995 odeszły z zespołu dwie największe gwiazdy Weah oraz właśnie Ginola, który w paryskim zespole rozegrał łącznie 115 ligowych meczów i zdobył dla niego 33 gole.

Wyjazd do Anglii i pobyt w Newcastle

David postanowił spróbować sił w innej lidze niż francuska. Trafił na Wyspy Brytyjskie i 6 lipca 1995 podpisał kontrakt z Newcastle United, do którego ściągnął go za 2,5 miliona funtów ówczesny menedżer zespołu, Kevin Keegan. W drużynie Ginola miał zastąpić lewego pomocnika Scotta Sellarsa, który odszedł do Boltonu Wanderers. W Premiership 28-letni wówczas Francuz zadebiutował 19 sierpnia 1995 w wygranym 3:0 meczu z Coventry City. Niedługo po debiucie zdobył swojego pierwszego gola w lidze, w wygranym meczu z Sheffield Wednesday. W pierwszych czterech miesiącach pobytu w Anglii Ginola prezentował wysoką formę, a obrońcy nie potrafili go powstrzymać (szczególnie zapamiętał go Richard Edghill z Manchesteru City, który za faul na graczu Newcastle otrzymał czerwoną kartkę). Jeszcze w styczniu 1996 zespół z Newcastle upon Tyne był liderem ligi z dużą przewagą nad Manchesterem United. Przełom nastąpił w wyjazdowym meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Arsenalem, w którym notorycznie faulowany przez przeciwników Ginola nie wytryzmał nerwowo i uderzył łokciem Lee Dixona. Za ten wybryk otrzymał kilkutygodniową dyskwalifikację, a po powrocie nie prezentowal już takiej formy jak wcześniej. Newcastle roztrwoniło całą przewagę nad „Czerwonymi Diabłami” i zostało wicemistrzem Anglii.

Latem 1996 do zespołu Newcastle zawitał król strzelców ligi, Alan Shearer i miał on wzmocnić siłę ognia. Ginola znów był prawdziwym liderem zespołu, a swoje najlepsze mecze rozegrał przeciwko Manchesterowi United (5:0) oraz Ferencvarosowi Budapeszt (4:0) w 2. rundzie Pucharu UEFA. W lidze zdobył jednak tylko jednego gola we wspomnianym meczu z Manchesterem, gdy ograł Gary’ego Neville’a przerzucając nad nim piłkę, a następnie z woleja umieszczając ją w bramce strzezonej przez Petera Schmeichela. Po świętach zmienił się menedżer. Odszedł Keegan, a jego miejsce zajął Kenny Dalglish, który niezbyt lubił się z Ginolą, toteż stało się jasne, że po sezonie David odejdzie z zespołu. W lidze ponownie został wicemistrzem kraju, natomiast w rozgrywkach Pucharu UEFA doszedł ze „Srokami” do ćwierćfinału, z którego zespół odpadł po dwumeczu z AS Monaco.

Gra na White Hart Lane

18 lipca 1997 David przeszedł do prowadzonego przez Szwajcara Christiana Grossa Tottenhamu Hotspur za blisko 2 miliony funtów. W lidze zadebiutował 10 sierpnia w przegranym 0:2 meczu z Manchesterem United. Pierwszy sezon w Londynie nie był jednak udany i Tottenham trzykrotnie zmieniał menedżera, a do tego zajął dopiero 14. miejsce w lidze. Ginola rozegrał 34 mecze w sezonie i zdobył 6 goli zostając drugim najlepszym strzelcem zespołu po Niemcu Jürgenie Klinsmannie (9 bramek). Dużo lepiej David spisał się w kolejnych dwóch sezonach. W każdym z nich zdobył po 3 gole w lidze, a w 1999 roku zdobył swoje jedyne trofeum na angielskich boiskach, jakim był Puchar Ligi Angielskiej (wystąpił w wygranym 1:0 finale z Leicester City). W tym samym roku został uznany Najlepszym Piłkarzem Anglii zarówno w głosowaniu dziennikarzy, jak i zawodników Premiership. Ze „Spurs” zajął 11. miejsce w lidze, a w 2000 roku miejsce 10. Narastał jednak jego konflikt z menedżerem George’em Grahamem i w końcu po sezonie David odszedł z Tottenhamu po 3 latach gry w nim.

Końcowe lata kariery – Birmingham i Liverpool

1 sierpnia 2000 John Gregory sprowadził Ginolę do Aston Villi płacąc za niego około 3 milionów funtów. W jej fioletowo-niebieskich barwach zadebiutował 19 sierpnia w zremisowanym 0:0 wyjazdowym meczu z Leicester City. W „The Villans” tworzył linię pomocy z George’em Boatengiem, Lee Hendriem oraz Steve’em Stone’em, ale to on był uważany za gwiazdę zespołu. 33-letni David rozegrał 27 ligowych meczów i zdobył 3 gole, przyczyniając się do zajęcia przez zespół z Birmingham 6. miejsca w lidze. Sezonu 2001/2002 David nie mógł jednak zaliczyć do udanych. W rundzie jesiennej trapiły go kontuzje, przez które wystąpił zaledwie w pięciu meczach. W styczniu 2002 za porozumieniem stron rozwiązał swój kontrakt z Aston Villą.

Niedługo potem na zasadzie wolnego transferu, 8 lutego David trafił do Evertonu. W drużynie tej zadebiutował 2 dni później w przegranym 0:1 wyjazdowym meczu z Arsenalem. Jednak daleki był od swojej formy sprzed lat i podobnie jak w Aston Villi zagrał jedynie w 5 ligowych meczach Evertonu, który zakończył sezon na 16. miejscu w tabeli. Po sezonie otrzymał zgodę menedżera Davida Moyesa na odejście z klubu. Spekulowało się, że Ginola wróci do ojczyzny na Lazurowe Wybrzeże i zostanie zawodnikiem OGC Nice, jednak do transferu nie doszło i ostatecznie w wieku 35 lat zawodnik zakończył piłkarską karierę.

Kariera w liczbach

SezonKlubKrajRozgrywkiMeczeBramki
1985/86Sporting Toulon VarFrancja Ligue 1140
1986/87Sporting Toulon VarFrancja Ligue 1350
1987/88Sporting Toulon VarFrancja Ligue 1334
1988/89Racing Club de FranceFrancja Ligue 1297
1989/90Racing Club de FranceFrancja Ligue 1321
1990/91Stade BrestoisFrancja Ligue 1336
1991/92Stade BrestoisFrancja Ligue 2178
1991/92Paris Saint-GermainFrancja Ligue 1153
1992/93Paris Saint-GermainFrancja Ligue 1346
1993/94Paris Saint-GermainFrancja Ligue 13813
1994/95Paris Saint-GermainFrancja Ligue 12811
1995/96Newcastle UnitedAnglia Premiership345
1996/97Newcastle UnitedAnglia Premiership241
1997/98Tottenham HotspurAnglia Premiership346
1998/99Tottenham HotspurAnglia Premiership303
1999/00Tottenham HotspurAnglia Premiership364
2000/01Aston Villa F.C.Anglia Premiership273
2001/02Aston Villa F.C.Anglia Premiership50
2001/02Everton F.C.Anglia Premiership50
Łącznie w Ligue 129151
Łącznie w Premiership19522

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Francji Ginola zadebiutował za selekcjonerskiej kadencji Michela Platiniego 17 listopada 1990 roku w wygranym 1:0 wyjazdowym spotkaniu z Albanią. Nie przekonał jednak Platiniego do swoich umiejętności i na prawie 2 lata wypadł z kadry. Powrócił do niej w 1992 roku, gdy selekcjonerem został Gérard Houllier. David wystąpił w eliminacjach do Mistrzostw Świata w USA. Kwalifikacje okazały się dla Francuzów katastrofą. W ostatnim meczu z Bułgarią Ginola pojawił się na boisku w 63. minucie, a w 90. minucie spotkania nie upilnował Emiła Kostadinowa, który zdobył zwycięskiego gola na 2:1 dla Bulgarów i to piłkarze z Bałkanów pojechali na Mundial.

Po odejściu Houlliera selekcjonerem został Aimé Jacquet, który również stawiał na Ginolę. Z czasem jednak David stał się tylko rezerwowym graczem „Tricolores” i pojawiał się na boisku w końcówkach spotkań. Jacquet coraz mniej stawiał na zawodnika, który miewał kłótnie z innymi reprezentantami kraju Marcelem Desailly czy Didierem Deschampsem. Gdy został powołany na mecz eliminacyjny do Euro 96 z Rumunią nie przyjechał na zgrupowanie z powodu kontuzji uda. Jak się okazało w późniejszych latach, Ginola więcej powołań do kadry nie otrzymał, rozegrał w niej zaledwie 17 meczów i zdobył 3 gole i w przeciwieństwie do piłki klubowej, w kadrze „Tricolores” nigdy nie spełnił pokładanych w nim nadziei.

Sukcesy

  • Mistrzostwo Francji: 1994 z PSG
  • Wicemistrzostwo Anglii: 1996, 1997 z Newcastle
  • Puchar Francji: 1993, 1995 z PSG
  • Puchar Ligi Francuskiej: 1995 z PSG
  • Puchar Ligi Angielskiej: 1999 z Tottenhamem
  • Piłkarz Roku we Francji: 1993
  • Piłkarz Roku w Anglii: 1999

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

REF new (questionmark).svg
Autor: Sławobóg, Licencja: LGPL
Icon for missing references
Football pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Football. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of England.svg
Flag of England. Saint George's cross (a red cross on a white background), used as the Flag of England, the Italian city of Genoa and various other places.
David Ginola Deauville 2014 2.jpg
(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0
David Ginola au festival de Deauville