Lista Sindarów i Moriquendich

Jest to artykuł o charakterze zbiorczym, przedstawiający biogramy Sindarów (qya. Elfów Szarych) oraz Moriquendich (qya. Elfów Ciemności) ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Postacie są wymienione alfabetycznie według imion. Daty dotyczące Pierwszej Ery podano za hipotetyczną chronologią autorstwa Roberta Fostera, opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu^[1].

Wszystkie imiona Sindarów pochodzą z sindarinu.

Sindarowie

Amdír

Informacje na jego temat znajdują się w Niedokończonych opowieściach.

• W angielskim oryginale – Amdír / Malgalad^[2]
• Przekład Pauliny Braiter i Agnieszki Sylwanowicz – Amdír / Malgalad
• Przekład Radosława Kota – Amdír / Malgalad

Wraz z częścią Sindarów ruszył na wschód po tym, jak ich kraj został zdewastowany w czasie Wojny Gniewu. Został następnie przywódcą elfów z Lothlórien.

W 3434 roku Amdír odpowiedział na wezwanie Gil-galada, by dołączyć do walki przeciwko Sauronowi w wojnie Ostatniego Sojuszu. Elfowie Amdíra byli odważni, ale słabo uzbrojeni. Amdír zginął na Martwych Bagnach w Bitwie na Dagorlad.

Amroth

Wspominają o nim bohaterowie Władcy Pierścieni. Więcej informacji na jego temat zawierają Dodatki do trzeciego tomu powieści oraz Niedokończone opowieści.

Był synem Amdíra^[3]. Został władcą Lothlórien po swoim ojcu. Być może brał w udział w wojnie Ostatniego Sojuszu. Przez następne lata w spokoju rządził swoją krainą. Przejął obyczaje Elfów Leśnych i zamieszkał wśród wysokich drzew na wielkim zielonym wzgórzu, zawsze odtąd zwanym Cerin Amroth^[4]. Jego wybranką serca była Nimrodel, która jednak nie chciała go poślubić, choć odwzajemniała jego miłość. Amroth więc przez wiele lat żył samotnie. Pod wpływem ukochanej, zapewne jako pierwszy z elfów, założył swój dom na drzewie, w wysoko położonym talanie.

W 1981 roku Trzeciej Ery, gdy krasnoludowie uciekli z Morii, a pojawili się tam orkowie, Amroth opuścił Lórien ruszając na poszukiwanie Nimrodel, zostawiając władzę Galadrieli i Celebornowi. Nimrodel bowiem (podobnie jak wielu innych elfów) uciekła ze swej krainy, przerażona złymi wydarzeniami. Odnalazł ją na skraju Fangornu.

Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Amroth obiecał Nimrodel, że zabierze ją na Zachód, na Tol Eressëę. Razem ruszyli do przystani elfów Edhellond, jednak zostali w drodze rozdzieleni i Amroth (po bezskutecznych poszukiwaniach) samotnie dotarł do celu. Zastał tam jeszcze niewielu elfów na jednym statku. Namawiając ich do zaczekania na Nimrodel, zwlekał z odpłynięciem. Jednak pewnej nocy burza zerwała cumy i zepchnęła okręt na pełne morze. Zdesperowany Amroth z okrzykiem Nimrodel! rzucił się do wody i popłynął w stronę lądu. Przez dłuższy czas zmagał się z falami, lecz w końcu utonął w wodach zatoki Belfalas.

O losach Amrotha i Nimrodel opowiedział członkom Drużyny Pierścienia Legolas w czasie wędrówki przez Lórien.

Imię Amroth zostało zaadaptowane do sindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczy Wspinający się wysoko. Faktycznie było to przezwisko nadane mu, bowiem mieszkał w wysoko położonym na drzewie talanie. Jego pierwotne imię zostało zapomniane.

Annael

Pojawia się w niedokończonych opowieściach.

Jeden z Sindarów, przybrany ojciec Tuora. Kiedy Riana wyruszyła w podróż by odszukać swojego męża Huora Annael wraz z innymi elfami pomógł jej przetrwać zimę i wziął pod swoją opiekę jej nowo narodzonego syna.

Beleg

Wyobrażenie Belega

Mieszkał w królestwie Doriathu, dowodził strażnikami broniącymi jego granic. Słynął z waleczności i umiejętności tropicielskich. Najbardziej znany był jednak jako mistrz posługiwania się łukiem Belthrondingiem i strzałą Dailir. On i Mablung byli jedynymi elfami z Doriathu walczącymi w Nirnaeth Arnoediad. Beleg pomógł również Haladinom w walce z orkami w Brethilu.

Był nauczycielem, przyjacielem i towarzyszem broni Túrina Turambara. Gdy Túrin został wygnany z Doriathu, Beleg, na polecenie króla Thingola, wyruszył na poszukiwania. Po roku poszukiwań trafił na obóz bandytów, którym Túrin przewodził. Ci związali go i pobili, dopiero gdy ich przywódca powrócił do obozowiska i poznał dawnego przyjaciela, uwolnił go z więzów. Nie udało się jednak elfowi nakłonić Túrina do powrotu do Menegroth, toteż wkrótce rozstali się na powrót.

Przed wyruszeniem na poszukiwania Túrina, król Thingol ofiarował Belegowi Anglachel. Podczas ofiarowania prezentu królowa Meliana wypowiedziała słowa: „W tym mieczu jest złośliwość. Zachowało się w nim coś z czarnego serca płatnerza, który go wykuł. Nie pokocha ręki, która nim będzie władała, i niedługo pozostanie w jej służbie.” (tłum. Maria Skibniewska).

Wkrótce potem (już po odnalezieniu Túrina) wyruszył do Dimbaru, przepędzając stamtąd orków. Później jednak ponownie wyruszył na poszukiwania Túrina. Odnalazł go na Amon Rûdh i przystał do bandy jego zbójców. Wkrótce jednak wskutek zdrady krasnoluda Mîma obóz został napadnięty, Túrin porwany, a Beleg ciężko ranny. Po przepędzeniu zdrajcy i wyleczeniu najgłębszych ran ruszył tropem orków, którzy porwali jego przyjaciela na północ. Tam spotkał Gwindora, który uciekł z Angbandu i wskazał Belegowi obóz, w którym więziono Túrina. Razem podeszli obóz i w burzową noc zdecydowali się uwolnić go. Wynieśli go nieprzytomnego z obozu orków, jednak gdy elf rozcinał więzy, ostrze jego miecza drasnęło więźnia, który rozbudzony nagle wyrwał Belegowi miecz i sądząc, że to orkowie znowu rozpoczynają tortury zabił go. Tak w 487 roku Pierwszej Ery zakończył życie z ręki tego, którego najbardziej kochał jeden z największych wojowników sindarskich, spełniła się również przepowiednia Meliany.

Jego imię znaczy Potężny. Znany był również jako Beleg Cuthalion (Beleg Mocny Łuk) lub Łuk.

Celeborn

W filmowej adaptacji Władcy Pierścieni Celeborna grał Marton Csokas.

Pochodził z Doriathu. Był spokrewniony z Thingolem. W Pierwszej Erze związał się z Galadrielą.

Po zniszczeniu Beleriandu pod koniec Pierwszej Ery udał się wraz z Galadrielą do Lindonu, kraju rządzonego przez Gil-galada. Następnie zamieszkali w Eregionie, by następnie przejść przez Góry Mgliste i ostatecznie osiąść w Lothlórien. Tam panowali nad plemieniem Galadhrimów.

W Czwartej Erze Celeborn był przez jakiś czas królem Lothlórien, lecz bez Galadrieli czuł się coraz bardziej znużony Śródziemiem, wyjechał więc do Rivendell. Później zapewne odpłynął za Morze.

Jego postać jest także ukazana na kartach kolekcjonerskich firmy Decipher, a także na figurce metalowej LotR firmy Games Workshop.

Imię Celeborn znaczy Srebrne drzewo.

Círdan

Należał do szczepu Telerich. Jego prawdziwe imię brzmiało Nówe. Był żeglarzem i szkutnikiem. W Pierwszej Erze władał Falas (w Beleriandzie Zachodnim) i przez długi czas trzymał się z dala od sporów Ñoldorów i Sindarów. Po zniszczeniu krainy w następstwie bitwy Nirnaeth Arnoediad przeniósł się wraz z Gil-galadem na wyspę Balar. W Drugiej i Trzeciej Erze był władcą Szarych Przystani. Przechowywał Naryę, jeden z Trzech Pierścieni, który przekazał później Gandalfowi. Przechowywał on też tzw. Kryształ Elendila.

Círdan walczył u boku Gil-galada przeciw Sauronowi w armii Ostatniego Sojuszu. Był także członkiem Białej Rady. Bardzo wysoki, pod koniec Trzeciej Ery miał wygląd starca i jako jedyny elf w Śródziemiu nosił długą brodę.

W ekranizacji Władcy Pierścieni reżyserii Petera Jacksona Círdan pojawia się – choć niewymieniony z imienia – dwukrotnie: w prologu Drużyny Pierścienia, gdy elfowie odbierają swe Trzy Pierścienie, oraz w końcówce Powrotu króla, gdy powiernik Pierścienia wsiada na statek w Szarych Przystaniach. W filmach występuje on jednak bez brody.

Daeron

Elf uznawany za jednego z najlepszych minstreli w Śródziemiu, uczony pochodzący z Doriathu, zasłynął jako twórca cirth. Był zakochany w Lúthien i dwa razy zdradził jej zamiary Thingolowi. Po ślubie Lúthien i Berena udał się na wschód, a jego dalsze losy pozostają nieznane.

Elmo

Młodszy brat Elwego i Olwego.

Jest wspominany w Niedokończonych opowieściach przy omawianiu tematu Galadrieli i Celeborna. Ponieważ Celeborn jest w Silmarillionie przedstawiony jako krewny Thingola, Tolkien chciał wyjaśnić tę więź. Jednym z rozwiązań było uczynienie Celeborna wnukiem Elmo, mało ważnego brata Elwë, który pozostał w tyle, kiedy Elwë zaginął, stając się jednym z Sindarów z Doriathu. W tej koncepcji Elmo miał syna o imieniu Galadhon, który z kolei spłodził Celeborna i drugiego syna o imieniu Galathil, który był ojcem Nimloth.

W pismach, które wydawały się późniejsze niż omówione powyżej, Celeborna uczyniono Telerim i krewnym Olwë z Valinoru, ale nie było to rozwijane ani publikowane.

Pozostaje zatem niepewne, czy Elmo pozostałby w legendarium Śródziemia.

Eöl

(c) I, TTThom, CC BY 2.5

Wyobrażenie Eöla i Aredheli

Urodzony przed początkiem Pierwszej Ery, zamordowany w 345 roku^[5] Pierwszej Ery.

Początkowo był członkiem rodu królewskiego w Doriacie. Kiedy Meliana opasała Doriath swoją Obręczą, Eöl wyprowadził się z lasu Region do Nan Elmoth, na wschód od Doriathu.

Eöl był zręcznym rzemieślnikiem i mistrzem w kuciu mieczy. Wynalazł galvorn. Z niego zrobił sobie zbroję, którą nosił, i dwa miecze: Anglachel i Anguriel. Anglachela podarował Thingolowi jako zapłatę za to, że może mieszkać w Nan Elmoth, później miecz ten był używany przez Túrina Turambara. Anguriela zatrzymał dla siebie. Jego mistrzostwo w kuciu mieczy wywoływało zachwyt u krasnoludów i Eöl zaprzyjaźnił się z krasnoludami z Nogrodu i Belegostu w Górach Błękitnych.

Pewnego dnia w czwartym wieku Pierwszej Ery Eöl natknął się w puszczy Nan Elmoth na Aredhelę, siostrę Turgona, która wywędrowała z Gondolinu i zaginęła. Eöl zaciągnął ją głębiej do lasu i złapał w pułapkę. Aredhela została jego żoną i urodziła mu syna, Maeglina.

Eöl nienawidził Ñoldorów (za to, jak sądził, że dopuścili do powrotu Morgotha i zmącenia spokoju Beleriandu), dlatego też odmówił Aredheli powrotu do królestwa brata ze swoim synem.

W połowie lata, wiele lat później, Eöl wybrał się w podróż do Gór Błękitnych, by świętować z krasnoludami z Nogrodu. Wrócił do domu wcześniej, niż przypuszczał i zobaczył, że jego żona i syn uciekli. Gdy zdał sobie sprawę, że Aredhela i Maeglin zmierzają do Gondolinu, rzucił się za nimi w pogoń. Gdy dotarł w pobliże ukrytego wejścia do Gondolinu, został schwytany i zabrany przed oblicze króla. Został dobrze przywitany jako krewniak, ale ten, kto już się dostał do Ukrytego Królestwa, nie mógł nigdy go opuścić. Eöl, rozwścieczony tym, że utracił swoją wolność, wyrzucił zatrutą strzałkę w Maeglina. Aredhela zasłoniła syna i to ona została śmiertelnie zatruta, po czym zmarła. Eöl przypieczętował tym swój los: za karę został zepchnięty w przepaść Caragdûr.

Według późniejszych tekstów^[6] Tolkiena pochodzenie Eöla było inne. Miał być Avarim z klanu Tatyar^[7], a nie Sindarem.

Galion

Pojawia się w Hobbicie. Był ochmistrzem Thranduila. Jego skłonność do picia umożliwiła ucieczkę uwięzionej przez Thranduila kompanii Thorina (Galion poczęstował trunkiem dowódcę straży i gdy już obaj byli tak pijani, że stracili przytomność, Bilbo wykradł dowódcy klucze do celi).

W filmie Hobbit: Pustkowie Smauga Galiona zagrał Craig Hall.

Galdor

Elf z Szarych Przystani, emisariusz Círdana i jego przedstawiciel na Naradzie u Elronda. W czasie obrad bardzo aktywny, sprzeciwiał się tak powierzeniu Jedynego Pierścienia Tomowi Bombadilowi (co proponował Erestor), jak i – co sugerował Glorfindel – ciśnięciu go w morskie odmęty.

Legolas

Legolas był synem Thranduila i przedstawicielem elfów w Drużynie Pierścienia.

Mablung

Służył w armii Thingola. Razem z Belegiem był jednym z wielkich kapitanów Sindarów. Razem z Berenem brał udział w Polowaniu na Wargów. Został dowódcą strażników Doriathu, gdy Beleg wyruszył na poszukiwanie Túrina Turambara. Gdy Morwena Eledhwen, mieszkająca wtedy w Doriath dowiedziała się o upadku Nargothrondu i o możliwości przebywania tam jej syna – Túrina Turambara – zapragnęła tam wyruszyć. Mablung został wybrany przez Thingola dla jej ochrony w podróży. Mablungowi nie udało się ochronić jej przed Glaurungiem, który spowodował, że Niënor popadła w amnezję i uciekła od niego, a Morwena przepadła na pustkowiach. Udało mu się uciec, odnalazł splądrowany Nargothrond, bez Turina. Wracając, Glaurung zostawił go przy życiu, informując o stracie Morweny i Niënor. Znalazł ponownie Niënor, lecz w czasie ataku orków, pod wpływem Glaurunga, uciekła. Pokonany Mablung wrócił do Doriathu, lecz później przez wiele lat poszukiwał ich obu.

Wyruszył do Brethilu, gdzie dowiedział się, że był tam Glaurung i tam też spotkał Túrina. Gdy ten dowiedział się, że Niënor była jego żoną i siostrą jednocześnie i że ją stracił, popełnił samobójstwo. Mablung zginął w czasie plądrowania Menegrothu przez krasnoludów, broniąc skarbca.

Mablung znaczy Ciężka Ręka. Było to prawdopodobnie tylko jego epessë, a jego prawdziwe imię nie jest znane.

Nellas

Byłą młodą dziewczyną mieszkającą w Doriacie. Rzadko odwiedzała Menegroth, gdyż nie lubiła wielkich budowli i wolała przebywać w lesie. Gdy w Doriacie przebywał mały Túrin, Nellas pełniła rolę jego opiekunki. Gdy człowiek wyrósł, przestali się spotykać, lecz dziewczyna nadal strzegła go z ukrycia, aż do czasu jego ucieczki z Ukrytego Królestwa.

To dzięki zeznaniom Nellas Thingol poznał prawdę o śmierci Saerosa i cofnął swoje słowa, w których oskarżył Túrina o bezpodstawne morderstwo.

Nimloth

Była córką Galathila. Poślubiła Diora i urodziła mu troje dzieci: bliźniaków Eluréda i Elurína oraz Elwingę. Wraz z mężem mieszkała opodal Lanthir Lamath, aż do czasu, gdy przenieśli się do Doriathu (505 rok Pierwszej Ery). Zginęła w czasie napaści synów Fëanora na Menegroth w 509 roku.

Jej imię znaczy Białe kwiecie.

Oropher

Był pierwszym królem Mrocznej Puszczy. Panował w Drugiej Erze. Był ojcem Thranduila.

Dołączył do Ostatniego Sojuszu i zginął w bitwie na Dagorlad wraz z dwoma trzecimi swojej armii. Jego syn przeżył i przejął władzę w Mrocznej Puszczy.

Thranduil

Inni

Denethor

Syn Lenwego, wódz Nandorów. Poprowadził znaczną część plemienia swego ojca znad brzegów Anduiny na zachód. Po długiej wędrówce przeprawił się przez Ered Luin i dotarł do Ossiriandu, gdzie się osiedlił. Walczył w Pierwszej bitwie o Beleriand na czele znacznego zastępu elfów. Poległ otoczony przez orków na szczycie Amon Ereb.

Imię Denethor znaczy Gibki i smukły.

Haldir, Orophin i Rúmil

Mieszkali w lasach Lothlórien, byli podwładnymi Galadrieli. Strzegli północnych granic królestwa. 15 stycznia 3019 Trzeciej Ery przy Nimrodel przywitali Drużynę Pierścienia, która podążała z Morii i zaprowadził ich do Caras Galadhon. Wkrótce Orophin i Rúmil oddalili się, zanosząc do Caras Galadhon wieści o pojawiających się w Lórien patrolach orków.

Tylko Haldir potrafił płynnie mówić Westronem. Przed spotkaniem z drużyną znał Aragorna oraz Legolasa.

W ekranizacji Petera Jacksona nigdzie nie padają imiona Orophina ani Rúmila, natomiast rolę Haldira rozbudowano. Pojawia się on nie tylko w pierwszej części trylogii, ale i Dwóch wieżach: na polecenie Elronda i Galadrieli Haldir poprowadził oddział dwustu elfów na pomoc ludziom oblężonym w Helmowym Jarze przez 10 tys. Uruk-hai. W bitwie poległ tak on, jak i wszyscy jego pobratymcy.

W postać Haldira wcielił się nowozelandzki aktor Craig Parker.

Lenwë

Należał do Telerich prowadzonych przez Olwego. Przed przekroczeniem Anduiny wraz z synem Denethorem i gromadą innych elfów odłączył się i osiadł w dolnym odcinku rzeki, tworząc w ten sposób nowe plemię, Nandorów^[8].

Nimrodel

Wspominają o niej bohaterowie Władcy Pierścieni. Więcej informacji na jej temat zawierają Dodatki do trzeciego tomu powieści oraz Niedokończone opowieści.

Pochodziła z plemienia Elfów Leśnych. Mieszkała w Lothlórien, w domu pośród gałęzi drzewa, rosnącego opodal wodospadu strumienia, nazwanego później jej imieniem. Była ukochaną Amrotha, władcy Lothlórien. Choć odwzajemniała jego uczucie, przez długi czas nie chciała go poślubić. Uważała bowiem, iż pobratymcy Amrotha (Sindarowie i Ñoldorowie) przynieśli ze sobą wojnę, przybywając z zachodu.

W 1981 roku Trzeciej Ery, gdy w Khazad-dûm uwolniono Balroga, Nimrodel (tak jak wielu innych elfów) uciekła z Lothlórien, przerażona tymi wydarzeniami. Amroth odnalazł ją na obrzeżach Fangornu. Tam, po długiej rozmowie, oboje poprzysięgli sobie miłość. Razem ruszyli dalej na południe, bowiem Amroth obiecał ukochanej, iż zabierze ją na Zachód, na Tol Eressëę. W czasie dalszej podróży do przystani Edhellond zostali jednak rozdzieleni i Nimrodel zaginęła podczas wędrówki przez Ered Nimrais.

Losy jej jak i Amrotha, były tematem wielu podań i pieśni. Jedną z nich (zaczynająca się od słów: Córeczka elfów – to jak w dzień / Gwiazdka na niebie czystym^[9]) przytoczył Drużynie Pierścienia Legolas w czasie wędrówki przez Lothlórien.

Imię Nimrodel zostało zaadaptowane do sindarinu z mowy Elfów Leśnych; znaczy Pani białej groty.

Saeros

Niewiele o nim wiadomo, z wyjątkiem informacji na temat jego stosunku do Túrina Turambara. Jako jeden z niewielu elfów ze Śródziemia został opisany w negatywnym świetle, jako bardzo arogancki.

Saeros był jednym z Laiquendich, którzy zbiegli do Doriathu po Pierwszej bitwie o Beleriand. Przez następne pięć wieków stał się wysokim doradcą Thingola, władcy Doriathu.

W 482 roku Pierwszej Ery Túrin wracał z pogranicza Doriathu, gdzie prowadził walki. Zmęczony, głodny i zasmucony usiadł przy królewskim stole na miejscu zajmowanym zwykle przez Searosa. Saeros rozgniewał się tym przywłaszczaniem. Zasiadając naprzeciw człowieka, obraził go oraz jego matkę. W odpowiedzi na to Túrin rzucił w twarz rywala pucharem.

Następnego dnia wczesnym rankiem Saeros napadł na wracającego na pogranicze Túrina. Został przez niego pokonany, pozbawiony ubioru i przegoniony. Uciekając, spadł z przepaści. Po tym wydarzeniu Túrin, sądząc, że zostanie oskarżony o morderstwo, uszedł z królestwa Thingola.

Jakiś czas później w procesie Thingol uznał, iż Túrin jest niewinny.

Mithrellas

Pojawia się w Niedokończonych opowieściach.

Pochodziła z plemienia Elfów Leśnych. Żyła w Lothlórien i była jedną z towarzyszek Nimrodel. W czasie ucieczki na południe (z obawy przed orkami z Khazad-dûm) zagubiła się. Odnalazł ją Imrazôr, książę Belfalas i poślubił. Mithrellas urodziła mu dwoje dzieci: Galadora i Gilmith. Później jednak potajemnie go opuściła. Jej dalszy los pozostaje nieznany.

Imię Mithrellas pochodzi zapewne z języka Elfów Leśnych.

Przypisy

Bibliografia

• John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 1: Drużyna Pierścienia. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
• Dodatek B Kronika Lat (Kronika Królestw Zachodnich). W: John Ronald Reuel Tolkien: Władca Pierścieni. przeł. Maria Skibniewska. T. 3: Powrót Króla. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Literackie Muza SA, 2002. ISBN 83-7319-172-0.
• Historia Galadrieli i Celeborna, i Amrotha, władcy Lórien. W: John Ronald Reuel Tolkien: Niedokończone opowieści. przeł. Radosław Kot. Warszawa: Wydawnictwo Amber, 2005. ISBN 83-241-2008-4.

Linki zewnętrzne

• Kalendarium życia Belega. annalsofarda.dk. [dostęp 2012-03-11].
• Ted Nasmith: Śmierć Belega. tednasmith.com. [dostęp 2012-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-13)].
• Anke-Katrin Eiszmann: Beleg. agh.edu.pl. [dostęp 2012-03-11].
• Anke-Katrin Eiszmann: Beleg w niewoli. agh.edu.pl. [dostęp 2012-03-11].
• Anke-Katrin Eiszmann: Uwolnienie Túrina przez Belega. agh.edu.pl. [dostęp 2012-03-11].
• Anke-Katrin Eiszmann: Śmierć Belega. agh.edu.pl. [dostęp 2012-03-11].