Paolo Emilio Taviani

Paolo Emilio Taviani
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1912
Genua

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 2001
Rzym

Senator dożywotni
Okres

od 1991
do 2001

podpis

Paolo Emilio Taviani (ur. 6 listopada 1912 w Genui, zm. 18 czerwca 2001 w Rzymie) – włoski polityk, wykładowca akademicki, wieloletni parlamentarzysta, wielokrotny minister w latach 50., 60. i 70., senator dożywotni, współtwórca powojennej chadecji.

Życiorys

Kształcił się w zakresie prawa, filozofii i nauk społecznych. Pracował jako profesor historii i doktryn gospodarczych w Genui. W okresie II wojny światowej służył jako kapitan wojsk artyleryjskich. Od 1943 uczestniczył we włoskim antyfaszystowskim ruchu oporu. Działał w nielegalnym komitecie wyzwolenia narodowego (Comitato di Liberazione Nazionale) w Ligurii. Brał udział w organizacji antyniemieckiego powstania w Genui, odbierając kapitulację od hitlerowskiej załogi tego miasta.

W 1946 został posłem do powołanej po II wojnie światowej konstytuanty (Assemblea Costituente della Repubblica Italiana), która działała do 1948. W tym samym roku po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Izby Deputowanych, w niższej izbie włoskiego parlamentu zasiadał nieprzerwanie do 1983 w ramach I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji[1].

Należał do założycieli reaktywowanej Chrześcijańskiej Demokracji. Od 1949 do 1950 pełnił funkcję jej lidera (sekretarza partii). Karierę rządową rozpoczynał jako podsekretarz stanu w resorcie spraw zagranicznych. Sprawował urząd ministra obrony w latach 1953–1958, w rządach na czele których stali Giuseppe Pella, Amintore Fanfani, Mario Scelba, Antonio Segni i Adone Zoli. Trzykrotnie zajmował stanowisko ministra spraw wewnętrznych: w latach 1962–1963 (premier Amintore Fanfani), w latach 1963–1968 (premier Aldo Moro) i w latach 1973–1974 (premier Mariano Rumor). W międzyczasie był również ministrem finansów, ministrem skarbu, ministrem ds. Mezzogiorno i ministrem budżetu. W ostatnim okresie kierowania przez niego MSW doszło do uaktywnienia się terrorystów z Czerwonych Brygad. Pojawiały się wobec niego oskarżenia o prowadzenie rozmów ze skrajną prawicą, jednocześnie jako minister doprowadził do delegalizacji neofaszystowskich grup Ordine Nuovo czy Avanguardia Nazionale.

W 1983 i 1987 był wybierany do Senatu IX i X kadencji. W trakcie tej ostatniej 1 czerwca 1991 prezydent Włoch Francesco Cossiga w uznaniu zasług powierzył mu godność dożywotniego senatora. Paolo Taviani kontynuował działalność w izbie wyższej także w XI, XII, XIII i XIV kadencji, tj. do czasu swojej śmierci[1].

Przypisy

  1. a b Paolo Emilio Taviani na stronie Senatu XIV kadencji. [dostęp 2011-02-11]. (wł.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Amintore Fanfani 1983-04-14.jpg
Autor: Rob Croes for Anefo, Licencja: CC BY-SA 3.0 nl
Amintore Fanfani
  • 14 april 1983
SignatureTaviani.svg
Signature of Paolo Emilio Taviani, Italian minister of Defense and Interior.
Emilio Colombo 3.jpg
Emilio Colombo
Fernando Tambroni 2.jpg
Fernando Tambroni
Adone Zoli.jpg
(c) senato.it, CC BY 3.0 it
Fotografia del Senatore e Presidente del Consiglio dei Ministri Adone Zoli
Aldo Moro.jpg
(c) dati.camera.it, CC BY 4.0
Italian Prime Minister Aldo Moro (c.1963-1968, definitely not later than 1972)
Alcide de Gasperi 2.jpg
Former PM of Italy Alcide de Gasperi
Taviani Paolo Emilio 1989 Soana.jpg
Autor: Gcoletti, Licencja: CC BY-SA 3.0
Paolo Emilio Taviani at Soana Island, 1989
Giulio Andreotti, ca 1979.jpg
(c) dati.camera.it, CC BY 4.0
Italian Prime Minister Giulio Andreotti