Busk

Busk
Буськ
Ilustracja
Busk, ratusz miejski, 2013
Herb
Herb
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Prawa miejskie

1523

Burmistrz

Rostysław Slipec

Powierzchnia

3,84 km²

Populacja (2019)
• liczba ludności


8624[1]

Kod pocztowy

80600

Tablice rejestracyjne

BC

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Busk”
Położenie na mapie Ukrainy
Ziemia49°57′58″N 24°36′49″E/49,966111 24,613611
Portal Ukraina
Pałac Badenich w Busku
Kościół św. Stanisława
Miasto na mapie Wacława Grodeckiego, Poloniae finitimarumgue locarum descriptio[2]

Busk (ukr. Буськ, Buśk) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, nad Bugiem, siedziba administracyjna rejonu buskiego. 8,3 tys. mieszkańców (2006). W Busku rzeka Bug łączy się z rzeką Pełtwią, ze względu na dużą liczbę odnóg Bugu i mostów miasto było nazywane galicyjską Wenecją.

Miasto królewskie lokowane w 1411 roku położone było w XVI wieku w województwie bełskim[3]. Busk wchodził w skład starostwa grodowego buskiego na początku XVIII wieku[4].

W II Rzeczypospolitej w powiecie kamioneckim, w województwie tarnopolskim.

Historia

Busk jest jedną z najstarszych miejscowości na ziemi czerwieńskiej, jeden z głównych grodów Bużan, najstarsze wzmianki pochodzą z XI w.

W 1388 r. Busk wraz z całym księstwem bełskim przypadł księciu mazowieckiemu Siemowitowi IV. W 1411 r. otrzymał od Siemowita prawo magdeburskie, jako jedno z pierwszych miast na dzisiejszym terytorium Ukrainy. W 1462 r. po bezpotomnej śmierci księcia Władysława II (płockiego) księstwo bełskie wraz z Buskiem zostało inkorporowane mocą prawa lennego do Królestwa Polskiego przez króla Kazimierza Jagiellończyka. W 1484 r. król potwierdził prawo magdeburskie oraz nadał przywilej odłowu ryb. W 1499 r. król Jan Olbracht zwolnił miejscowych kupców od wodnego, mostowego i innych ceł. W XV w. został siedzibą sądownictwa szlacheckiego: ziemskiego i grodzkiego, które przetrwało do rozbiorów[5].

W 1516 r. miasto odparło najazd tatarski. W 1521 roku miasto otrzymało od króla Zygmunta I Starego zwolnienie od cła chcąc, aby miało środki na ufortyfikowanie w związku z napadami Tatarów[6]. Od 1540 r. funkcję starostów buskich pełnili przedstawiciele rodu Górków, którzy znacznie rozwinęli miejscowość, m.in. poprzez budowę papierni przez starostę Stanisława Górkę[7]. Górkowie utworzyli też w Busku ważny ośrodek kalwinizmu[7]. W 1582 r. król Stefan Batory uznał Busk za wolne miasto królewskie. W roku 1654 miasto zostało doszczętnie zniszczone przez wojska Bohdana Chmielnickiego. W 1672 roku zniszczyli je Tatarzy. Od 2 połowy XVII wieku starostami buskimi byli przez cztery pokolenia przedstawiciele rodu Jabłonowskich. Na widoku z 1774 roku zatytułowanym Plan de la Ville Busko zaznaczono, że w Busku istniała w tym czasie dwuczłonowa twierdza bastionowa otaczająca dzisiejszy pałac oraz odrębne fortyfikacje bastionowe otaczające miasto[6][8]. W XVIII wieku wielu miejscowych Żydów stało się zwolennikami żydowskiej sekty Jakuba Franka, a w 1759 roku buski rabin Nachman Samuel Halewi, wraz z 1000 innych Żydów, uroczyście przeszedł na rzymski-katolicyzm w katedrze warszawskiej[7]. W 1763 roku Jabłonowscy sprzedali starostwo buskie Józefowi Mierowi, pochodzącemu ze szkockiej rodziny[7].

W 1772 r. Busk znalazł się w zaborze austriackim. W 1788 roku przestała funkcjonować papiernia założona jeszcze w XVI wieku[7]. W 1789 roku około 45% mieszkańców stanowili Polacy, około 30% Ukraińcy, około 25% Żydzi (124 rodziny)[9]. W 1849 r. zabudowę miasta zniszczył wielki pożar, co pogłębiło jego upadek.

Pod koniec XIX wieku południowo zachodnia część miasta nosiła nazwę Ostapkowce. Podczas spisu przeprowadzonego w 1884 roku stwierdzono, że w Busku mieszkało 2001 osób (37,8%) wyznania rzymsko-katolickiego, 1640 osób (31%) wyznania grecko-katolickiego i 1556 osób (29,6%) wyznania mojżeszowego[10]. W 1888 roku właściciel Buska Kazimierzem hrabia Badeni objął stanowisko namiestnika Galicji, a w latach 1895–1897 pełnił funkcję premiera Austro-Węgier.

W 1913 roku Busk liczył ok. 8000 mieszkańców, w tym 3500 Polaków, 2700 Żydów, 1800 Ukraińców oraz inne społeczności. Oprócz starego centrum z rynkiem do 1914 roku funkcjonowały oddzielone rzeką i zalewiskami części miasta: Stare Miasto, Nowe Miasto, Podzamcze oraz przedmieścia (ulice): Krótka Strona, Długa Strona, Niemiecki Bok, Lipiboki, Podzamcze i inne.

Po 1918 roku Busk został włączony do II Rzeczypospolitej. W roku 1938 liczył 9000 mieszkańców. W 1939 roku Busk został zajęty przez Armię Czerwoną. W początkach października założono tam jeniecki obóz pracy przymusowej. Przebywało w nim od 900 do 1200 jeńców (szeregowcy i kilku ukrywających się oficerów). Obóz mieścił się w zabudowaniach folwarcznych majątku hr. Badeniego. Jeńców rozmieszczono w stajniach i szopach, pracowali przy kopaniu rowów przy drodze Lwów–Kijów. Za wykonanie normy otrzymywali 800 g chleba, dwa razy dziennie zupę i wieczorem herbatę. Kto nie wykonał normy, otrzymywał tylko 400 g chleba i raz zupę. Wysokość wypłaty za wykonaną pracę wahała się od 2 do 200 rubli miesięcznie. Chorym i tym, którzy nie mogli wykonać normy, kazano płacić za wikt i opierunek. W czasie robót ziemnych jeńcy nie mogli ze sobą rozmawiać. Ponieważ zimą było dużo odmrożeń, komendant obozu ustalił, że przy temperaturze poniżej -20 °C jeńcy będą pozostawać w obozie. Ubrań roboczych nie wydawano, warunki sanitarne były fatalne. Za niestawienie się do pracy karano karcerem i zmniejszeniem o połowę racji żywnościowej. Po napaści Niemiec na ZSRR obóz został ewakuowany na Wschód[11]. W ostatnich dniach czerwca 1941 roku NKWD zamordowało w miejscowym areszcie co najmniej 35 więźniów (Polaków i Ukraińców)[12].

Od 30 czerwca 1941 roku Busk znajdował się pod okupacją niemiecką, podczas której zginęła prawie cała społeczność żydowska zamieszkująca miasto. 18 lipca 1944 r. Busk został ponownie zajęty przez Armię Czerwoną.

Po 1945 roku Busk włączono do USRR (Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej), a ludność polską wysiedlono.

Zabytki

  • Kościół św. Stanisława Biskupa i Męczennika z XVIII wieku[13][14] konsekrowany 17 września 1780[15]
  • Ratusz miejski
  • Pałac hr. Badenich – wybudowany w drugiej poł. XIX wieku z parkiem, zajmowany przez jednostkę wojskową.
  • Stary cmentarz – południe od centrum, na którym m.in. polskie pomniki nagrobne z piaskowca z ok. 1830-1860 r., polska kwatera wojskowa z obrony Lwowa przed bolszewikami z 1920 r., pieczołowicie odbudowana przez miejscowych Polaków; kwatera wojskowa żołnierzy Armii Czerwonej z okresu wojny polsko-bolszewickiej i z 1944, kwatera żołnierska i ludności ukraińskiej – ofiar terroru komunistycznego; w tym „kurhan” – pamiątka po żołnierzach UPA.
  • cmentarz żydowski z najstarszym żydowskim nagrobkiem na Ukrainie, z 1520 roku, ul. Szewczenki 10-18
  • Synagoga żydowska z 1842 roku, ul. Szkolna[16]

Życie religijne

W Busku istnieje parafia obrządku bizantyjsko-ukraińskiego (greckokatolicka), prawosławna i rzymskokatolicka. W 1993 r. ponownie erygowano rzymskokatolicką parafię pod wezwaniem św.Stanisława Biskupa-Męczennika i Matki Bożej Różańcowej. Parafią opiekują się polscy saletyni. W ciągu 14 lat odnowiono stary kościół farny pochodzący z poł. XVIII w.

Osoby związane z miastem

Przypisy

  1. ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2019 року. Державна служба статистики України. Київ, 2019. стор.49
  2. ↑ (fragment), 1571, wyd. 2Biblioteka Narodowa, syg. ZZK 18611, domena publiczna
  3. ↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.
  4. ↑ Wiesław Bondyra, Własność ziemska w województwie bełskim w czasach saskich, Lublin 2015, s. 33.
  5. ↑ M. Pawlikowski, Sądownictwo grodzkie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, Strzałków 2012; tenże: Sądownictwo ziemskie w przedrozbiorowej Rzeczypospolitej, Strzałków 2012.
  6. ↑ a b Jan Leszek Adamczyk, Fortyfikacje stałe na polskim przedmurzu od połowy XV do końca XVII wieku, Kielce: Politechnika Świętokrzyska, 2004, s. 94, ISSN 0239-4952.
  7. ↑ a b c d e Historia społeczności | Wirtualny Sztetl, sztetl.org.pl [dostęp 2022-05-05].
  8. ↑ Olha Okonchenko, Igor Okonchenko, PARAMETERS OF CASTLE FORTIFICATIONS ON THE TERRITORY OF THE WESTERN REGIONS OF UKRAINE OF THE MIDDLE OF THE 16TH - BEGINNING OF THE 18TH CENTURIES, Przestrzeń i FORMa nr 47, 2021, s.223
  9. ↑ Grzegorz Zamoyski (oprac.), Na styku kultur i narodów Galicyjskie miasta i miasteczka w józefińskim katastrze gruntowym Tom XXXII Busk, Kutkorz, Pomorzany, Radziechów i Stanisławczyk, Kraków 2020, s.37
  10. ↑ M.Tomkiewicz - Busk, www.busk.pl [dostęp 2022-05-05].
  11. ↑ Żaroń Piotr, Obozy jeńców polskich w ZSRR w latach 1939-1941, Warszawa 1994, s. 126-127.
  12. ↑ Zbrodnicza ewakuacja więzień i aresztów NKWD na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w czerwcu – lipcu 1941 roku. Materiały z sesji naukowej w 55. rocznicę ewakuacji więźniów NKWD w głąb ZSRR, Łódź 10 czerwca 1996 r. Warszawa: GKBZPNP-IPN, 1997, s. 131–133. ISBN 83-903356-6-2.
  13. ↑ Kościoły i kaplice Ukrainy. [dostęp 2016-12-14]
  14. ↑ Peregrynacja obrazu Pana Jezusa Miłosiernego w Busku. [dostęp 2016-12-14]
  15. ↑ Piotr Krasny: Kościół parafialny w Hodowicy. W: Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej. T. 1. Kraków, s. 50. [dostęp 2016-12-20].
  16. ↑ Synagogi, domy modlitwy, mykwy | Wirtualny Sztetl, sztetl.org.pl [dostęp 2022-05-05].

Linki zewnętrzne

Powiat kamionecki (1920–39 i 1941–44)
Przynależność wojewódzka
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 →)
Miasteczka (1920–34)
Gminy miejskie (1920–39 →)
Gminy wiejskie zbiorowe
(1934–39 →)
Gminy (← 1941–44 →)
Miejsko-wiejskie[B]
Wiejskie[C][B]
  1. ↑ pozbawiona praw miejskich podczas wojny
  2. ↑ a b strzałki wsteczne dotyczą stanu z 1939
  3. ↑ kursywą opisano gminy utworzone przez władze hitlerowskie
Miasta obwodu lwowskiego

Flag of Lviv Oblast.svg

Media użyte na tej stronie

Lviv Oblast location map.svg
Autor: RosssW, Licencja: CC BY-SA 4.0
Районы Львовской области с 17 июля 2020 года.
Flag of Lviv Oblast.svg
Flag of Lviv Oblast (Ukraine).
Wikimedia Community Logo.svg
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Poloniae finitimarumgue locarum descriptio.jpg
Autor: Wacław Grodecki, Poloniae finitimarumgue locarum descriptio, 1571, wyd. 2, Licencja: CC BY-SA 4.0
Wacław Grodecki, Poloniae finitimarumgue locarum descriptio (fragment) , 1571, wyd. 2, Biblioteka Narodowa, syg. ZZK 18611, domena publiczna