Sztylet
.jpg)
Sztylet (staropol. tulich, wł. stiletto) – krótka kolna broń biała (w formie pomniejszonego puginału), używana głównie w XVI - XIX w.[1]
Sztylet posiada najczęściej prostą, cienką, ostro zakończoną głownię i niewielki prosty jelec. Najwcześniejsze formy sztyletu, wykonywane z kamienia, kości lub rogu, znane są z paleolitu. Wraz z rozwojem metalurgii sztylety zaczęto wykonywać z metalu, a jako broń szczególnie rozpowszechniły się w okresie średniowiecza i renesansu. Specyficznym rodzajem sztyletu był XVIII-wieczny sztylet artyleryjski, na którego głowni wyryta była podziałka służąca do obliczania kalibru dział[2][3].
Współcześnie mianem sztyletów określane są również niektóre rodzaje noży, charakteryzujące się wąską, obosieczną głownią o profilu symetrycznym, z centralnie ułożonym sztychem.
Sztyletów używano także do zabójstw, m.in. do eliminacji przeciwników politycznych, np. Juliusza Cezara.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ sztylet, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-06-15].
- ↑ Michéle Byam: Broń i zbroje. Wyd. III. Warszawa: Arkady, 1991, s. 51. ISBN 83-213-3754-0.
- ↑ Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: PWN, 2010, s. 38. ISBN 978-83-01-16260-3.