Maurizio Pollini

Maurizio Pollini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia5 stycznia 1942
Mediolan
Instrumentyfortepian
Gatunkimuzyka poważna
Zawódpianista
WydawnictwoDeutsche Grammophon
Odznaczenia
Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy (1951-2001) Medaglia d'oro ai benemeriti della Cultura e dell'Arte

Maurizio Pollini (ur. 5 stycznia 1942 roku w Mediolanie) – włoski pianista i dyrygent, zwycięzca VI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1960).

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Pochodzi z rodziny artystów. Jego ojcem był włoski architekt Gino Pollini, matka miała wykształcenie muzyczne, a jego wujem był jeden z czołowych włoskich rzeźbiarzy modernizmu Fausto Melotti[1]. Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat, ale regularną naukę rozpoczął dopiero jako jedenastolatek. W 1959 ukończył studia w Konserwatorium Mediolańskim[2]. Dodatkowe nauki pobierał u Arturo Benedetti Michelangelego[3].

Kariera muzyczna

W 1960 zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie[4]. W latach 60. XX wieku na pewien czas przerwał działalność koncertową z powodu choroby[3]. Od 1966 występuje w Europie, Ameryce i Azji[5]. W tym samym okresie nawiązał współpracę z dyrygentem Claudio Abbado i kompozytorem Luigim Nono, dzięki czemu zaczął wykonywać także muzykę współczesną[1]. W 1972 dokonał premierowego wykonania utworu Como una ola de fuerza y luz Nono. Od lat 80. XX wieku zajmuje się też dyrygenturą[6]. Występował na wielu festiwalach, m.in. Warszawskiej Jesieni (1977)[7] i Festiwalu w Salzburgu (1995, 1999)[6]. Był też jurorem Concorso Internazionale Pianistico Premio Dino Ciani w Mediolanie (1975)[8].

W 2010 otrzymał nagrodę Praemium Imperiale w dziedzinie muzyki[9].

Repertuar i dyskografia

W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Roberta Schumanna, Franza Schuberta, Ludwiga van Beethovena, Johanna Sebastiana Bacha, Siergieja Prokofjewa i Béli Bartóka[6]. Nagrał kilkadziesiąt płyt, głównie dla wytwórni Deutsche Grammophon[10].

W 2007 otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Najlepsze wykonanie na instrument solowy (bez orkiestry) za nagranie chopinowskich nokturnów[9].

Przypisy

  1. ↑ a b Nicholas Wroe: Maurizio Pollini: a life in music (ang.). theguardian.com, 1 stycznia 2011. [dostęp 2016-04-29].
  2. ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 231.
  3. ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 232.
  4. ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 79.
  5. ↑ Maurizio Pollini (ang.). prestoclassical.co.uk. [dostęp 2016-04-29].
  6. ↑ a b c Joseph Stevenson: Maurizio Pollini (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-04-29].
  7. ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 233.
  8. ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 234.
  9. ↑ a b Maurizio Pollini (ang.). praemiumimperiale.org. [dostęp 2016-04-29].
  10. ↑ Maurizio Pollini: discography (ang.). allmusic.com. [dostęp 2016-04-29].

Bibliografia

  • Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 231–234. ISBN 83-910515-1-X.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.
Laureaci nagrody Praemium Imperiale (muzyka)
Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie
I (1927)
II (1932)
III (1937)
IV (1949)
V (1955)
VI (1960)
VII (1965)
VIII (1970)
IX (1975)
X (1980)
XI (1985)
XII (1990)
XIII (1995)
XIV (2000)
XV (2005)
XVI (2010)
XVII (2015)
XVIII (2021)

Media użyte na tej stronie

Cordone di gran Croce OMRI BAR.svg
Ribbon of a Cordon Grand Cross of Merit of the Italian Republic
Maurizio Pollini01.jpg
Autor: User:Dundak, Licencja: CC BY-SA 3.0
Pianist Maurizio Pollini during a reception in Tokyo
BenemeritiCultura1.png
Ribbon bar of Medaglia d'oro ai benemeriti della Cultura e dell'Arte by Arturolorioli