Dzika Turnia

Dzika Turnia

Divá veža

Dzika Turnia widziana z Polskiego Grzebienia
Państwo	Słowacja
Położenie	powiat Poprad
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	2373 m n.p.m.
Pierwsze wejście	1898 K. Englisch, A. Englisch, J. Hunsdorfer
Położenie na mapie Tatr Dzika Turnia
49°10′46″N 20°08′37″E/49,179444 20,143611

Widok na Dziką Turnię z Małej Wysokiej

Dzika Turnia (słow. Divá veža, niem. Roter Flossturm, węg. Vörös-patak-torony, 2373 m n.p.m.) – szczyt w głównej grani Tatr pomiędzy Małą Wysoką (Východná Vysoká), oddzielona od niej przełęczą Rohatka (Prielom), a Świstowym Szczytem (Svišťový štít), od którego oddziela go Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).

Dzika Turnia to szczyt o dwóch wierzchołkach. Wznosi się nad dolinami: Staroleśną (Veľká Studená dolina) i Świstową (Svišťová dolina), będącą górną częścią Doliny Białej Wody (Bielovodská dolina). Poniżej szczytu, w Dolinie Świstowej znajduje się Zmarzły Staw pod Polskim Grzebieniem (Zamrznuté pleso), znad którego brzegów roztacza się doskonały widok na Dziką Turnię, Rohatkę i Małą Wysoką. Na szczyt Dzikiej Turni nie prowadzą szlaki turystyczne.

W południowej grani, opadającej ku Rohatce, wznosi się Turnia nad Rohatką, od szczytu oddzielona Wyżnią Rohatką. Z kolei w grani północnej od najwyższego wierzchołka znajdują się kolejno:

• Dzika Szczerbina,
• niższy, północny wierzchołek Dzikiej Turni,
• Wyżnia Dzika Przełęcz (Zadné Divé sedlo),
• Dzika Czuba (Divý hrb),
• Pośrednia Dzika Przełęcz (Prostredné Divé sedlo),
• Czarny Mnich (Zadná Divá ihla),
• Dzika Ławka (Divý zárez),
• Czerwony Mnich (Predná Divá ihla),
• Dzika Przełęcz (Predné Divé sedlo).

W południowo-zachodniej ścianie Dzikiej Turni można wyróżnić także Dziki Róg (oddzielony Dzikimi Wrótkami) i Dziką Kazalnicę (oddzieloną Dzikim Przechodem).

Nazwa szczytu została wprowadzona przez Janusza Chmielowskiego w 1906 r. i wiąże się z wyglądem turni. Nazwę niemiecką wprowadził Karol Englisch, przenosząc ją błędnie z Małego Lodowego Szczytu – oznacza ona w gwarze spiskoniemieckiej „turnię czerwonego żlebu”. Węgierska nazwa jest tłumaczeniem niemieckiej.

Historia

Pierwsze wejścia turystyczne:

• Antonina Englisch, Karol Englisch i Johann Hunsdorfer (senior), 14 lipca 1898 r. – letnie
• Lajos K. Horn i Jenő Serényi, 17 kwietnia 1911 r. – zimowe.

Bibliografia

• Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIV. Warzęchowe Turnie – Zawracik Rówienkowy. Warszawa: Sport i Turystyka, 1971, s. 144–155.
• Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
• Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.