27 Pułk Piechoty (PSZ)
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  Polska | |
| Sformowanie | 1941 | |
| Rozformowanie | 1942 | |
| Dowódcy | ||
| Pierwszy | ppłk Ignacy Bobrowski | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Ługowaja | |
| Rodzaj wojsk | Piechota | |
| Podległość | 10 Dywizji Piechoty | |
27 Pułk Piechoty (27 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W ramach II fazy rozbudowy Armii Polskiej w ZSRR w dniu 17 grudnia 1941 roku podjęto decyzję o formowaniu 10 Dywizji Piechoty. W dniu 13 stycznia 1942 roku wyznaczona wcześniej grupa zawiązków poszczególnych jednostek dywizji, wywodząca się z wyznaczonych oficerów i podoficerów z 5 i 6 Dywizji Piechoty, wyjechała do rejonu formowania w miejscowości Ługowaja, w obwodzie dżambulskim (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka). Od 19 stycznia rozpoczęto przygotowywać wyznaczony garnizon na przyjęcie poborowych. W dniu 25 stycznia 1942 dowódca dywizji wydał Rozkaz Organizacyjny Nr 1, na jego podstawie, pod dowództwem ppłk Ignacego Bobrowskiego przystąpiono do formowania 27 pułku piechoty w składzie 10 Dywizji Piechoty. Pułk miał być całkowicie wyposażony i uzbrojony przez Armię Brytyjską w związku z czym organizowany był według etatów brytyjskich. Od 28 stycznia 1942 roku rozpoczęto wcielanie poborowych i ochotników, do 7 marca do 27 pułku przydzielono przez komisje poborową i przeglądową 51 oficerów i 838 szeregowych. Wraz z prowadzonym poborem, wybuchła również epidemia tyfusu plamistego. W pułku prowadzono pracę organizacyjną i okresowo podstawowe szkolenie, a także starano się poprawić warunki sanitarne i żywnościowe. Wydano wcielonym żołnierzom kompletne umundurowanie brytyjskie, natomiast broni i wyposażenia pułk nie otrzymał wcale. Zmagano się w pułku z wieloma problemami tj. braku: zakwaterowania, środków transportowych, miejsc w szpitalach, żywności. Ponadto zwalczano pijaństwo i inne zachowania karygodne[1]. W ramach I ewakuacji Armii Polskiej, w dniu 27 marca 1942 r. 27 pułk piechoty poprzez Krasnowodzk został ewakuowany drogą morską do Pahlevi w Iranie. Następnie 27 kwietnia 1942 r. rozpoczęto jego transport do Palestyny. W Palestynie w maju 1942 roku 27 pułk został rozwiązany, a żołnierze pułku, wraz z żołnierzami z pułków 25 i 26 sformowali 2 Brygadę Strzelców Karpackich[2].
Żołnierze pułku
Dowódca pułku
- ppłk Ignacy Bobrowski[3]
Dowódcy batalionów
- Dowódca I batalionu – mjr Franciszek Borkowski[4]
- Dowódca II batalionu – kpt. Jan Górnicki[4]
- Dowódca III batalionu – kpt. Marcin Czechowicz[4]
- Dowódca batalionu ckm – por. Jan Obierek[4]
Przypisy
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 263-267.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 55,59.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 264.
- ↑ a b c d Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 55–56.
Bibliografia
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
| ||||||||||||||||
| ||||||||||||
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).