Sławatycze

Sławatycze

wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	bialski
Gmina	Sławatycze
Wysokość	153 m n.p.m.
Liczba ludności (2011-03-31)	1104[1]
Strefa numeracyjna	83
Kod pocztowy	21-515[2]
Tablice rejestracyjne	LBI
SIMC	0019689
Położenie na mapie gminy Sławatycze Sławatycze
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Sławatycze
Położenie na mapie województwa lubelskiego Sławatycze
Położenie na mapie powiatu bialskiego Sławatycze
51°45′46″N 23°33′10″E/51,762778 23,552778

Sławatycze – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie bialskim, w gminie Sławatycze, na obszarze Równiny Kodeńskiej, nad Bugiem. Siedziba gminy Sławatycze. Dawniej miasto magnackie, w końcu XVIII wieku położone było w powiecie brzeskolitewskim województwa brzeskolitewskiego^[3]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bialskopodlaskiego.

Według Narodowego Spisu Powszechnego (marzec 2011 r.) miejscowość liczyła 1104 mieszkańców^[1].

Historia

Cerkiew prawosławna Opieki Matki Bożej

Kościół MB Różańcowej

W 981 roku prawdopodobnie tereny, na których położona jest miejscowość zostały zdobyte na Lachach i opanowane przez Włodzimierza, od tego czasu do XIV wieku wchodziły z przerwami w skład Rusi Kijowskiej. W 1018 roku zostały ponownie przyłączone do Państwa Polskiego przez Bolesława Chrobrego jako część krainy geograficznej nazywanej w historiografii Grodami Czerwieńskimi. W 1038 Grodami Czerwieńskimi ponownie zawładnął dla Rusi Jarosław Mądry. Do Polski ziemie te na krótko powróciły w latach 70. XI wieku, kiedy to zostały przyłączone przez Bolesława Śmiałego. Od połowy XIII wieku tereny, na których położone są m.in. Sławatycze, były przedmiotem konfliktów polsko-ruskich, polsko-litewskich i rusko-litewskich. Do Polski tereny te powróciły po raz kolejny w roku 1282, kiedy to opanował je książę Leszek Czarny. W II połowie wieku XIII i I połowie wieku XIV wchodziły w skład Księstwa Halicko-Wołyńskiego.

Na skutek konfliktów wewnętrznych, agresywnej polityki Wielkiego Księstwa Litewskiego i zainteresowania tymi ziemiami książąt polskich Księstwo Halicko-Wołyńskie popadło w głęboki kryzys, który doprowadził do jego upadku i podziału między Polskę i Litwę. Tereny, na których leżą Sławatycze, były punktem zapalnym we wzajemnych relacjach Korony i Wielkiego Księstwa. Co prawda już w 1258 roku zostały przyłączone do Litwy przez syna Mendoga, Wojsiełka, ale ostatecznie hegemonię litewską na tych terenach potwierdził Wielki Książę Litewski Giedymin w 1320. W 1349 na krótko tereny te przyłączył do Polski Kazimierz Wielki, jednakże już w 1351 powróciły one do Litwy. Spowodowane to było dążeniami Krakowa do poprawy stosunków z Wielkim Księstwem, który w XIII i I połowie XIV wieku były z reguły bardzo napięte.

Zawiązanie unii personalnej Polski i Litwy ostatecznie potwierdziło przynależność tych ziem do Wielkiego Księstwa. Z 1499 pochodzi pierwszy zapis źródłowy o miejscowości. Od 1569 Sławatycze wchodziły w skład Rzeczypospolitej Obojga Narodów, będąc jedną z miejscowości Wielkiego Księstwa Litewskiego położoną w województwie brzesko-litewskim. Prawa miejskie miejscowość otrzymała w 1577.

W 1629 roku właścicielem miasta w województwie brzeskolitewskim był Rafał Leszczyński^[4].

W wyniku III rozbioru ziem polskich w 1795 Sławatycze zostały przyłączone do monarchii Habsburgów. W wyniku wojny między Księstwem Warszawskim a Austrią i pokoju w Schönbrunn, Sławatycze jako miejscowość położona w III zaborze austriackim zostały przyłączone do Księstwa Warszawskiego (wchodziły w skład departamentu siedleckiego). Upadek Cesarza Francuzów Napoleona Bonaparte spowodował okupację Księstwa Warszawskiego przez Rosjan, której początek datuje się na rok 1813. Formalnie Księstwo istniało do 1815, kiedy to kongres wiedeński podzielił je między mocarstwa rozbiorowe. Sławatycze znalazły się w nowo utworzonym Królestwie Polskim, organizmie politycznym związanym z Rosją unią personalną i powiązanym z nią gospodarczo i politycznie. Autonomia Królestwa była przez kolejnych carów stopniowo zmniejszana. Sławatycze jako miejscowość położona w Królestwie Kongresowym wchodziła w skład województwa podlaskiego, a po ukazie cara Mikołaja I Romanowa z 7 marca 1837 przemianowującym w Kongresówce województwa na gubernie, w skład guberni siedleckiej. Ludność miejscowości brała czynny udział w powstaniu styczniowym, co poskutkowało odebraniem praw miejskich i represjami carskimi. W 1867 zlikwidowano administracyjnie nazwę Królestwo Polskie, tworząc na jej miejsce nazwę Kraju Przywiślańskiego, co było jaskrawym dowodem postępującej rusyfikacji. Ustawa z 6 lipca 1912 wschodnie tereny guberni siedleckiej i guberni lubelskiej zostały oderwane od Kraju Przywiślańskiego i przyłączone bezpośrednio do Cesarstwa Rosyjskiego pod nazwą guberni chełmskiej. W skład tej guberni wchodziły również Sławatycze.

I wojna światowa w znaczący sposób odbiła się na historii miejscowości. 1 sierpnia 1914 Rosja znalazła się w stanie wojny z II Rzeszą Niemiecką. Ofensywa niemiecka w 1915 spowodowała całkowite wyparcie Rosjan z Kongresówki. Sławatycze znalazły się pod okupacją państw centralnych. Pod koniec sierpnia 1915 r. przez miejscowość przemaszerowała I Brygada Legionów Polskich.

Umiędzynarodowienie sprawy polskiej spowodowało ogłoszenie 5 listopada 1916 tzw. Manifestu Dwóch Cesarzy, ustanawiającego Królestwo Polskie, nazywane częściej w historiografii Królestwem Regencyjnym. Obszar tego quasi-państwa nie był jasno określony. Niemniej, powiaty bialski, włodawski, konstantynowski i chełmski, a więc również Sławatycze, wchodziły w skład obszaru operacyjnego armii niemieckiej, pod zwierzchnictwem Inspekcji Etapów Bug z dowództwem w Brześciu. Na mocy traktatu pokojowego, jaki państwa centralne zawarły z Ukraińską Republiką Ludową 9 lutego 1918 r., wschodnia Lubelszczyzna znaleźć się miała w granicach państwa ukraińskiego. Protesty polskie i przegrana Niemiec w wojnie spowodowały, że nigdy nie doszło to do skutku.

W nocy z 6 na 7 listopada 1918 w Lublinie został utworzony Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod prezesurą Ignacego Daszyńskiego, roszczący sobie prawo do zwierzchnictwa nad ziemiami polskimi. 11 listopada 1918 Rada Regencyjna – najwyższa władza Królestwa Polskiego – przekazała zwierzchnictwo nad wojskiem Józefowi Piłsudskiemu. 14 listopada Rada rozwiązała się przekazując pełnię władzy cywilnej w ręce Piłsudskiego. 22 listopada rząd Jędrzeja Moraczewskiego wydał dekret ustanawiający urząd Tymczasowego Naczelnika Państwa jako władzy najwyższej w państwie polskim. Na mocy umowy zawartej przez dowództwo polskie z dowództwem Ober Ost z 18 listopada 1918 r. miejscowość znajdowała się na linii demarkacyjnej dzielącej oddziały polskie i niemieckie, co było przyczyną utarczek pomiędzy pozostającymi w napiętych stosunkach żołnierzami. 3 stycznia 1919 r. w rejonie Sławatycz zginął w zasadzce urządzonej przez Niemców oficer 1 pułku szwoleżerów im. Józefa Piłsudskiego ppor. Żuliński (oddział pułku, w którym służył podporucznik, miał za zadanie patrolowanie powiatu włodawskiego oraz doprowadzenie do jasnego wytyczenia i przestrzegania linii demarkacyjnej). Oddziały niemieckie opuściły rejon Sławatycz w lutym 1919 r., na mocy umowy białostockiej. W dobie wojny polsko-bolszewickiej miejscowość na kilka dni, w sierpniu 1920 r., znalazła się pod okupacją sowiecką. Kontrofensywa polska znad Wieprza spowodowała jednak rychłe wyparcie oddziałów bolszewickich. Osiągnięcie linii drogowej Sławatycze – Wisznice było jednym z istotnych elementów planu Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego, który na celu miał oskrzydlenie i zniszczenie wojsk sowieckich atakujących Warszawę. W rejonie Sławatycz walczyły oddziały 3 dywizji piechoty legionowej pod dowództwem gen. Leona Berbeckiego. W okresie dwudziestolecia międzywojennego miejscowość leżała w województwie lubelskim.

Wybuch II wojny światowej zaznaczył się w Sławatyczach zbombardowaniem przez Niemców mostu na Bugu i przemarszem na wschód rozbitych przez Niemców wojsk polskich. Na mocy paktu Ribbentrop-Mołotow (z 23 sierpnia 1939), 17 września 1939 wojska sowieckie przekroczyły granicę polską na całej długości linii granicznej na wschodzie. Ofensywa sowiecka, będąca ogromnym zaskoczeniem dla rządu polskiego, ostatecznie załamała szanse Polski na odparcie agresji. Sowieci pojawili się w Sławatyczach w 2. dekadzie września. W myśl założeń pierwszej umowy Mołotowa z Ribbentropem z sierpnia 1939 ziemie na wschód od linii Wisły, Narwi i Sanu, a więc i Sławatycze, miały wejść w skład Związku Sowieckiego. Drugi pakt Ribbentrop-Mołotow, podpisany w Moskwie 28 września 1939, zmieniał ustalenia dotyczące podziału ziem polskich. Linię graniczną między Rzeszą a państwem Stalina przesunięto na wschód na korzyść Niemiec, opierając ją na linii rzek Bug, San, Narew, Pisa. Sławatycze znalazły się więc ostatecznie pod okupacją niemiecką. 12 października Hitler z części okupowanych ziem polskich utworzył Generalne Gubernatorstwo, do którego należały również Sławatycze (jako miejscowość dystryktu lubelskiego). Sławatycze wchodziły również w skład tzw. Wielkiej Rzeszy Niemieckiej. Okres okupacji zmienił całkowicie skład etniczny miasta. Likwidacji uległa niemalże cała ludność żydowska, licząca około 1000 osób. 1 maja 1943 roku oddział Gwardii Ludowej dowodzony przez radzieckiego oficera, byłego jeńca Fiodora Kowalowa ps. „Teodor Albrecht” dokonał w mieście akcji zbrojnej w ramach której spalił urząd gminny^[5].

Ofensywa sowiecka doprowadziła do wyparcia latem 1944 Niemców ze Sławatycz. Przynależność tych ziem do komunistycznej Polski ostatecznie potwierdziły konferencje pokojowe w Jałcie i Poczdamie w 1945. Również na mocy tychże konferencji Sławatycze stały się miejscowością nadgraniczną.

Ze Sławatycz pochodzą Anna i Dominik Parczewscy oraz Józef i Marianna Krzymowscy, którzy w okresie II wojny światowej pod groźbą pozbawienia życia całej swojej rodziny przechowywali Żydów. Oboje pośmiertnie w 1994 zostali za to odznaczeni medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”^[6].

Przynależność państwowa wschodnich terenów Polski Ludowej była kwestionowana przez ukraińskich nacjonalistów, którzy uważali te ziemie za terytoria rdzennie ukraińskie. Do tej pory część historiografii ukraińskiej, ziemie, na których leżą Przemyśl, Zamość, Włodawa, Biała Podlaska, określa mianem kraju zakierzońskiego (od linii Curzona, popularnego określenia wschodniej granicy Polski) jako terytoria historycznie ukraińskie.

Sławatycze w okresie Polski Ludowej należały w latach 1944-1975 do województwa lubelskiego, od 1975 do województwa bialskopodlaskiego. Od 1989 w III RP, od 1998 w województwie lubelskim.

Do dziś zachował się tu dawny układ miejski z obszernym rynkiem i zabudową wzdłuż drogi głównej i kilku równoległych do niej ulic. Przy północnej stronie rynku stoi murowana parafialna cerkiew prawosławna pod wezwaniem Opieki Matki Bożej, zbudowana na przełomie XIX i XX w. (pierwotnie pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego). Naprzeciwko niej neorenesansowy kościół parafialny pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej z początku XX w.

Transport

Lokalne zwyczaje

W Sławatyczach kultywuje się tradycję „brodaczy”. W trzy ostatnie dni roku młodzi mężczyźni przebierają się w stroje składające się z kapelusza ozdobionego misterną wysoką konstrukcją z kwiatów z bibułki, maski, kożucha i słomianych „spodni”. W takim stroju kolędują po domach oraz zaczepiają przechodniów, zwłaszcza młode kobiety, składając im życzenia. Zwyczaj ten jest promowany przez miejscowy Gminny Ośrodek Kultury, organizujący konkursy na najciekawsze przebranie^[7].

Sport

We wsi działa reaktywowany w 2014 roku Gminny Ludowy Klub Sportowy Perła Sławatycze, który w sezonie 2020/21 występuje w bialskiej klasie A. Największym osiągnięciem piłkarzy Perły był występ w bialskiej klasie okręgowej w sezonie 1995/96^[8].

Szlaki turystyczne

Nadbużański szlak rowerowy

Zobacz też

• cmentarz żydowski w Sławatyczach
• parafia Matki Bożej Różańcowej w Sławatyczach
• Cmentarz prawosławny w Sławatyczach

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa gminy
• Gminne Centrum Informacji w Sławatyczach
• Cmentarz żydowski w Sławatyczach
• Sławatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 772 .